در موقعیت فعلی، ما می توانیم حدود 46.1 میلیارد سال نوری را در همه جهات ببینیم، و 17 میلیون سال نوری سفر از موقعیت فعلی تنها 0.037٪ از شعاع جهان است. اما بر اساس یک حقیقت واضح تر، نه تنها ما نزدیک مرکز جهان هستیم، بلکه هر ناظر کهکشان می تواند نتیجه بگیرد که ما در مرکز جهان یا نزدیک آن هستیم. در هر کجای دنیا که باشیم می دانیم که با بیگ بنگ بسیار فاصله داریم.
هر چیزی که می بینید از زمانی است که نور سفر خود را آغاز کرد و در طول مسیر به دلیل حرکت نسبی که نسبت به خود می بینید و همچنین انبساط جهان، دچار تغییر طیفی شد. بسته به جایی که زندگی می کنیم، یک دوقطبی در تابش زمینه کیهانی مشاهده می کنیم که مربوط به حرکت صدها یا حتی هزاران کیلومتر در ثانیه در یک جهت خاص است. با جست‌وجوی قطعه گمشده، به جهانی می‌رسیم که از منظر ما و در همه جهات متحد به نظر می‌رسد.
زمان پس از انفجار بزرگ و مسافت هایی که می توانیم مشاهده کنیم محدود است. بخشی از جهان که ما به آن دسترسی داریم، تنها بخش کوچکی از آن چیزی است که وجود دارد. جهان می تواند بزرگ باشد، می تواند وارونه باشد، یا می تواند بی نهایت باشد. ما نمی دانیم
ما فقط از یک چیز مطمئن هستیم: گسترش جهان. تشعشعی که از جهان می گذرد در طول موج های طولانی تری امتداد می یابد، چگالی کمتری پیدا می کند و بنابراین گذشته اجرام دور برای ما ظاهر می شود. “مرکز کیهان کجاست؟” این یک سوال عمیق است؛ اما پاسخ واقعی، اینکه مرکزی وجود ندارد، شاید عمیق ترین نتیجه ممکن باشد.