اگرچه قهرمانان از فرمول موفقیت معمول استفاده می کنند، اما در نهایت تجربه ای دلچسب را ارائه می دهند.
قهرمانی داستان مارکوس، مربی سابق بسکتبال را دنبال می کند که پس از یک سری اشتباهات، با حکم دادگاه مجبور به مربیگری تیمی از بازیکنان معلول ذهنی می شود. اما مارکوس به زودی متوجه می‌شود که علیرغم تردیدهای اولیه، تیم می‌تواند فراتر از تصوراتش رفته و به قهرمانان غیرمنتظره تبدیل شود. بابی فارلی که بیشتر به خاطر کارگردانی Dumb and Dumber To به همراه برادرش پیتر فارلی شناخته می شود، اکنون قهرمانان را در یک تلاش مستقل کارگردانی کرده است.
فیلم از یک سو سعی می کند نشان دهد که یک فرد چقدر می تواند در یک موقعیت متفاوت تغییر کند و به یک فرد کاملاً متفاوت تبدیل شود و از طرف دیگر نشان دهد که چنین افرادی با چنین مشکلاتی افرادی نیستند که این کار را انجام دهند. ظرفیت کار را ندارند آنها ممکن است مشکلاتی داشته باشند، اما هنوز هم می توانند کارهای زیادی انجام دهند و قلب بسیار مهربان تر و پاک تری داشته باشند. آنها این ظرفیت را دارند که استقلال مالی یا حتی زندگی مستقل داشته باشند و در مقابل، ممکن است ما به آنها نیاز داشته باشیم.
اما با وجود اینکه فیلم قهرمانان از همان ابتدا روایت قابل پیش بینی و روشنی دارد، از همه پیچیدگی ها دوری می کند و تصمیم می گیرد روایتی ساده را در پیش بگیرد. تا اینکه فیلم به جای خلق لحظات خسته کننده تبدیل به یک فیلم سرگرم کننده می شود. اگرچه فیلم بر موفقیت های یک تیم بسکتبال معلول ذهنی تمرکز دارد، اما خیلی زود متوجه می شویم که این تیم بسکتبال بیش از آنکه واقعاً نشان دهد، بهانه ای برای داستان فیلم است.هدف فیلم نشان دادن تلاش یک تیم بسکتبال است.
در واقع شخصیت کیتلین اولسون در فیلم که خواهر بزرگتر یکی از اعضای این تیم بسکتبال است به ما نشان می دهد که در واقع پشت برادرش پنهان شده و نمی خواهد با واقعیت های زندگی روبرو شود. فرقی نمی کند که مشکل طرف مقابل چیست و در نهایت انسان می تواند در زندگی خود بدون هیچ مشکلی فراری باشد. در مجموع، ما با یک داستان کاملاً جدید طرف نیستیم و چنین پیام هایی بدون شک در بسیاری از فیلم ها وجود دارد.
فیلم قهرمانان اگرچه حرف جدیدی برای گفتن ندارد، اما با روایت دلنشینش تبدیل به فیلمی برای تماشا می شود.
مقاله مرتبط:
با این حال فیلم قهرمانان سعی می کند با طنز و کمدی این پیام ها را به بیننده منتقل کند و تقریباً موفق می شود. صحنه های کمدی همیشه تماشاگر را زیاد نمی خنداند، اما این توانایی را دارد که بیننده را بخنداند و شاید همین کافی باشد تا دو ساعت از وقت خود را صرف تماشای چنین فیلمی بدون پشیمانی کنیم. فیلم هرگز سعی نمی کند چیزی فراتر از اتفاقات فیلم بگوید، که باعث می شود کمدی یا روایت داستان هرگز کسل کننده یا خسته کننده نباشد.
تیم دوستان فیلم در واقع ستاره های فیلم هستند. آنها صحنه های کمدی و احساسی فیلم را خلق و ارائه می کنند و آنها هستند که داستان فیلم را به جلو می برند و شخصیت هارلسون در مرکز مسیر آنها قرار می گیرد تا تیمش گم نشود. فیلم به جای اینکه با آوردن نام های بزرگ بینندگان را جذب کند، تصمیم می گیرد از شخصیت های اصلی و واقعی فیلم برای این منظور استفاده کند و به نتیجه می رسد.
فیلم قهرمانان قطعاً مشکلاتی دارد و می‌توانست در ارائه چنین داستانی کمی خلاق‌تر عمل کند و دایره ایمنی را حفظ کند، از کلیشه‌های کمتر رایج پیروی می‌کند، اما در نهایت فیلم یک تجربه خوب و لذت‌بخش ارائه می‌کند که می‌تواند به راحتی بیننده و بیننده را سرگرم کند. . فیلم قرار نیست پیام جدید و متفاوتی ارائه دهد و فقط سعی می کند آن پیام ها را با طنز و کمدی به شکلی نشاط آور با روایتی نسبتا متفاوت ارائه کند و موفق هم شد.
در ابتدا می توانید صحنه های شخصیت وودی هارلسون را ببینید که تلاش می کند با این بچه ها از دید یک مربی حرفه ای برخورد کند، اما درست زمانی که نتیجه ای نمی گیرد، آرام آرام شروع به درک آنها می کند و از در می گذرد.دوستی. فیلم برداشت جالبی از این موضوع دارد. شاید شخصیت هارلسون به این منظور باشد که به این بازیکنان چیزهای خاصی بیاموزد، اما در واقع این بچه ها هستند که به هارلسون می آموزند که چیزهای مهم تری در زندگی وجود دارد که می تواند بر حرفه یک فرد اولویت داشته باشد.
این فیلم سعی دارد نشان دهد که افراد دارای مشکلات جسمی توانایی زیادی برای زندگی مستقل و مستقل از لحاظ مالی دارند.
اما ما در مورد چیزهایی که دو گروه از یکدیگر یاد گرفتند صحبت کردیم، اما صحنه مسابقه نهایی در واقع زمانی است که شخصیت وودی هارلسون در نهایت متوجه می شود که تیم برنده یا شکست خورده سوال نیست. در واقع این که یکی از شخصیت ها توپ را به درون سبد می فرستد برای او ارزشی مانند پیروزی و قهرمانی دارد و این پیامی است که فیلم می خواهد به تماشاگرانش برساند. یعنی گذاشتن توپ در سبد برای آنها قهرمانی است و قبل از شروع بازی قهرمان شده اند و این بازی برای آنها مانند سایر بازی های بسکتبال است.
اگرچه بیشتر داستان فیلم حول محور شخصیت هارلسون می چرخد، اما تأثیر تیم فوتبال بر او در طول داستان به خوبی به تصویر کشیده شده است تا جایی که حتی اشتباهات کوچک هم عمل هستند. انسان هایی که هر شخصیتی می تواند انتظارش را داشته باشد. اما پیامی که فیلم سعی می‌کند در طول داستانش بدهد، ما را به سمت داستانی لذت‌بخش سوق می‌دهد که حتی مشکلاتش هم خجالت‌آور نیست یا در حدی که باعث می‌شود دیگر فیلم را متوقف کنیم.
وودی هارلسون بدون شک در فیلم قهرمانان بازی چندان جدید و متفاوتی نداشت، اما اگر مقایسه ای با کار او در فیلمی مانند Venom 2 داشته باشیم، به طور قطع می توان گفت که او توانسته بازی خوبی را در این فیلم به نمایش بگذارد. . او توانست با تیم بسکتبال خود شیمی خوبی ایجاد کند و رابطه ای واقع گرایانه را در طول فیلم به نمایش بگذارد. اگرچه فیلم بازیگران شناخته شده زیادی نداشت، اما واقعاً نیازی به آنها نداشت.
این فیلم کمدی ورزشی در واقع بر اساس یک فیلم اسپانیایی ساخته شده است که وودی هارلسون و کیتلین اولسون از معدود بازیگران شناخته شده آن هستند. به هر حال وقتی از چنین فیلمی با لحن طنز و طنز صحبت می شود، می توان احساس کرد که قسمت های انتقادی مانند شوخی با افراد کم توان ذهنی وجود دارد که باعث ناراحتی گروهی می شود و تبدیل به یک مشکل و سنگ بزرگ برای فیلم می شود.
تحریریه مجله بازی یک گیمر