مارولز می‌خواهد یک فیلم سرگرم‌کننده باشد، اما در عوض یک فیلم شلخته و بسیار غیر ضروری است.
فاز 4 و 5 دنیای سینمایی مارول تاکنون فراز و نشیب های زیادی داشته است و این سریال با روزهای پرافتخار گذشته خود فاصله زیادی دارد. حالا نوبت به فیلم The Marvels می رسد که در واقع دنباله فیلم کاپیتان مارول است، علاوه بر بازگشت کارول دانورز با نام مستعار کاپیتان مارول برای ماجراجویی جدیدش، اکنون شاهد اضافه شدن دو شخصیت کامالا خان با نام مستعار خانم مارول هستیم. و مونیکا رمبو برای یک ماجراجویی. یک کهکشان مشترک را کشف کنید.
اما سوالات زیادی در مورد فیلم مطرح می شود. از طرفی تاریخچه فیلم نشان می دهد که ما با فیلم Captain Marvel 2 طرف هستیم که حالا شاید مارول به دلیل حواشی فیلم اول تصمیم به تغییر نام فیلم گرفته باشد. علاوه بر این، فیلم تا حدودی یادآور کمیک های A-Force است، جایی که ما تیمی از ابرقهرمانان زن را می بینیم. بنابراین به نظر می رسد که مارول در حین ادامه داستان کارول دانورز سعی کرد به طور غیر رسمی یک مینی A-Force تولید کند، اما آیا این تلاش موفقیت آمیز بود؟
در واقع فیلم مارول نشان می دهد که مارول مشکلات فیلم اول را درک نکرده و با اینکه سازندگان جدیدی را استخدام کرده است، اما در طول فیلم دقیقاً نمی دانیم هدف فیلم چیست و چه مسیری را طی خواهیم کرد. دنبال کردن. کل فیلم موضوع جالبی دارد و قصد داریم دلیل غیبت کاپیتان مارول را در طول فیلم جویا شویم. به طور کلی، فیلم به برخی از شخصیت های کارول دانورز دست پیدا کرد، که ممکن است کلیدی برای برجسته کردن این شخصیت باشد.
The Marvels بیشتر شبیه یک نسخه مینی کمیک از Marvel's A-Force است
شخصیتی که نه تنها یک قهرمان غیرقابل توقف است و جنبه های انسانی و تاریک بیشتری دارد. فیلم واقعاً چنین نقشی دارد، اما فیلم به آرامی از کنترل خارج می شود و بیننده نمی داند دقیقاً چه چیزی را تماشا می کند. در طول فیلم، شاهد تلاش شخصیت داربن هستیم تا از سلاح مرگبار رونان برای اتحاد دوباره کری و بازگرداندن سرزمین هایشان استفاده کند. در عوض، سه شخصیت کاپیتان مارول، مونیکا رمبو و کامالا خان به‌طور تصادفی جای خود را عوض می‌کنند و باعث می‌شود که برای متوقف کردن داربن وارد ماجراجویی مشترک شوند.
سرعت اتفاقات در فیلم بسیار بالاست و سازندگان واقعا تلاش کرده اند تا بیننده تمرکز زیادی روی یک صحنه نداشته باشد و خیلی سریع به صحنه بعدی برود. اگرچه این موضوع فیلمی را پیش روی ما قرار می دهد که وقت تلف نمی کند، اما از سوی دیگر نمی توانیم با هیچ یک از شخصیت ها و حتی داستان فیلم ارتباط برقرار کنیم و عملاً داستان فیلم تحت الشعاع قرار می گیرد. مشکل فیلم از لحظه ای شروع می شود که شاهد نابودی یکی از سیارات در طومارها هستیم، اما هیچ عنصری وجود ندارد که این تخریب را به خوبی نشان دهد.
این صحنه باید به عنوان یک فاجعه معرفی شود، اما سازندگان خیلی سریع از آن عبور می کنند و سپس با پیامی اخلاقی به صحنه بعدی می روند. به این ترتیب فیلم شگفتی ها اگرچه شروع نسبتاً جالبی دارد، اما کم کم به فیلمی پوچ و بی هدف تبدیل می شود تا جایی که قرار است هر صحنه ما را شگفت زده کند. غافلگیر شدن از سوی تماشاگر شاید لزوماً یک چیز منفی نباشد، اما در این فیلم اگر بخواهیم غافلگیر شویم باید از آن بترسیم.
دلیل آن هم این است که فیلم به شدت در تلاش است تا شیمی خوبی بین سه شخصیت اصلی فیلم ایجاد کند. اما این تلاش ها واقعاً جواب نمی دهد و ترکیب سه شخصیت فیلم واقعاً جواب نداد. در واقع سازندگان به جای تلاش برای تشکیل گروهی از ابرقهرمانان زن، باید شخصیت هایی متناسب با داستان فیلم معرفی و ارائه می کردند.
این سوال خیلی روی فیلم تاثیر گذاشته و حتی در دقایق فیلم هم احساس می شود که ظاهرا خود بازیگران چندان علاقه ای به این سوال ندارند. دقیقا همین چیزهاست که باعث می شود احساس پوچی کنیم و وقتی وارد سیاره بعدی می شویم، تقریباً انگار سازندگان آب سرد روی سرمان ریخته اند. مشخص نیست چه کسی به سازندگان فیلم گفته است که ایده سیاره ای با زبان آواز می تواند یک فیلم ابرقهرمانی جالب را بسازد، اما از طریق این ایده یکی از سخت ترین لحظات فیلم را می بینیم.
لحظه هایی که دوستشان داریم هر لحظه تمام می شود و ما حتی دوست نداریم این قسمت را تماشا کنیم. در این مرحله است که می توانید احساس کنید که فیلم کاملاً بی معنی و پوچ است. این فیلم واقعاً به عنوان اثری می ماند که هرکس ایده خود را در فیلم پیاده کرده است. هر چند که تا حدودی فکر می کنند می توان این ایده ها را در چنین فیلمی پیاده کرد. در واقع لحن فیلم چندان شبیه موضوع آن نیست و فیلم آنقدر عجیب است که شما واقعا نمی دانید چه چیزی را تماشا می کنید.
فیلم Marvels را می توان یکی از بی معنی ترین و پوچ ترین فیلم های دنیای سینمایی مارول دانست.
اگر تیتراژ ابتدایی فیلم نبود، شاید تصور نمی کردم که چنین فیلمی توسط مارول استودیو ساخته شده باشد. حتی ضعیف ترین آثار استودیو نیز به این شیوه پوچ و بی هدف ساخته نشده اند، و حتی Ant-Man and the Wasp: Quantumania، با مشکلاتی که ارائه می دهد، در نهایت فیلم بسیار قابل تحمل تری است. ارزش دیدن را دارد و حداقل یک فیلم دارد. موضوع و هدف روشن یک فیلم مارول فقط یک ایده خوب در دست تیم بدی است که آن را به بدترین شکل ممکن به تصویر کشیده است.
نکته ای که باعث می شود به این فکر کنم که آیا سازندگان فیلم واقعاً به ساخت عجایب علاقه داشتند یا چیز دیگری در ذهن داشتند. این حتی این سوال را ایجاد می کند که چگونه مارول و دیزنی اجازه دادند چنین فیلمی اکران شود. اما آب پاکی در قسمت آخر فیلم ریخته می شود که به بدترین شکل ممکن تمام می شود. در واقع، از یک سو، سه شخصیت اصلی در تلاشند تا داربن را متوقف کنند و از سوی دیگر، نیک فیوری و خانواده کامالا خان در فضا با گوس، بخش کمدی فیلم را بر عهده دارند.
نکته عجیب این است که با وجود اینکه نقش نیک فیوری کاملاً قابل حذف به نظر می رسد، اما بیشتر از قسمت اصلی داستان قابل تماشا و تحمل است. حداقل در این قسمت تکلیف بیننده مشخص است و دقیقاً می داند به چه چیزی نگاه می کند. با این حال فیلم فاقد لحن خاصی است و این نکته به بخشی دردناک از داستان و اتفاقات فیلم تبدیل شده است و لحن کلی فیلم یکی از بزرگترین مشکلات فیلم به حساب می آید.
اما به طور کلی، فیلم دقیقاً نمی‌داند به دنبال چه چیزی است و در پایان ما فقط پایان آن را می‌بینیم که ممکن است در مقطعی به داستان چندجهانی گره بخورد یا آن پایان ممکن است فراموش شود. در قسمت دیگر فیلم اولین جرقه انتقام جویان جوان را ایجاد می کند تا یکی از شایعات دنیای سینمایی مارول را تقویت کند، اما آیا اجرای فیلم باعث می شود مارول از این پروژه فاصله بگیرد؟
اما فیلم با اینکه ایده خوبی دارد اما از نظر داستانی نمی تواند چیز خاصی بگوید و روایت و لحن فیلم کاملاً ناامید کننده است اما بازی خود بازیگران یکی از مشکلات عمده فیلم است. . بری لارسون در واقع فراز و نشیب های خود را در این فیلم دارد و حتی نمی تواند بازی خود را در فیلم کاپیتان مارول تکرار کند. موضوع این است که ما انتظار داشتیم لارسون و تیونا پریس در فیلم شیمی خوبی داشته باشند، به خصوص به دلیل سابقه آنها، اما رابطه آنها بیشتر به فیلم لطمه زد.
اما برای مثال ساموئل ال جکسون در نقش نیک فیوری، حتی اگر در ابتدای فیلم بازی ناامیدکننده ای داشته باشد، توانسته تا حدی با خانواده کامالا خان جبران کند. اما عجیب است که بگوییم ستاره اصلی فیلم ایمان والانی است؟ در ابتدا انتظار داشتم او به مشکل بزرگ فیلم تبدیل شود، اما بهترین سورپرایز فیلم، بازی ایمان والانی در نقش کمالا خان است که تنها کسی است که در طول فیلم واقعا تلاش می کند.
بازی ایمان والانی در نقش کمالا خان در فیلم The Marvels یکی از معدود جنبه های مثبت فیلم است.
در واقع، شور و شوق ولانی در طول فیلم قابل ستایش است و او واقعاً سعی کرد بین شخصیت خود و کاپیتان مارول ارتباط برقرار کند، اما نه لارسون. شاید تغییر در قدرت های کامالا خان جذاب نباشد و خود این شخصیت در حال حاضر در موقعیتی که مدیران مارول فکر می کردند نیست، اما در هر صورت ایمان والانی واقعاً تلاش می کند تا نشان خود را در این سریال نشان دهد.
اما در نقطه دیگر زوئی اشتون را در نقش زننده و منفی داربن داریم که بازی بسیار ضعیفی از او می بینیم. واقعیت این است که گاهی تعجب می کنیم که چه چیزی سازندگان را با صحنه های این شخصیت خوشحال می کند و او را تغییر نمی دهد. البته خود این شخصیت با وجود اینکه در طول فیلم به عنوان ناجی سیاره کری معرفی می شود، شخصیتی بسیار فراموش شدنی و ضعیف است.
اما مشکل اصلی و شرور اصلی فیلم بدون شک شخص نیا داکوستا است که نه تنها درک خوبی از کار ابرقهرمانی ندارد، بلکه ظاهرا حتی علاقه چندان خاصی هم ندارد. در واقع درک خوبی از آنچه بیننده به دنبال آن است ندارد و بیشتر شبیه تلاش برای انجام کاری است که Chloé Zhao در فیلم Eternals انجام داد و البته موفق هم نشد. در نهایت فیلمی را ارائه می‌کند که همه شخصیت‌های اصلی آن زن هستند و ظاهراً به جای تلاش برای حل مشکلات فیلم، فقط به این مشکل فکر کرده‌اند.
فیلم مارولز در نهایت نمی تواند مشکلات فیلم کاپیتان مارول را حل کند و در عوض به عنوان پاک کردن صورت مشکل است. اگرچه این فیلم سعی می کند قسمت های جدیدی از کارول دانورز را به نمایش بگذارد، اما با لحن عجیب و داستان سرایی خود ضربه ای به داستان وارد می کند و بری لارسون حتی نمی تواند ستاره اصلی فیلم او باشد. فیلم‌های مارول در واقع مشکل بزرگ MCU امروز را نشان می‌دهند که تمرکز ضعیف کوین فایج و تیمش بر روی محتوا در سال‌های بعدی این مجموعه است.