وود فکر می‌کند دیدگاه کنونی از انگل‌ها مشابه دیدگاهی است که مردم در دهه‌های 1960 و 1970 از شکارچیان راس مانند گرگ یا خرس داشتند. برای قرن ها، گوشتخواران بزرگ توسط انسان ها از ترس و عصبانیت تا مرز انقراض رانده شده اند.
این مطالعه در مجله PNAS منتشر شده است.
برخلاف شکارچیان راس، انگل‌ها به سختی دیده می‌شوند و اگر فعالانه به دنبال آنها نباشید، پیدا کردنشان لذت‌بخش‌تر است. وود می‌گوید: «کار میدانی شما این است که در زیرزمین یک موزه بنشینید و ماهی‌هایی را که پر از مواد شیمیایی منزجرکننده هستند تشریح کنید. جذاب نیست اما این فرصت را به ما می دهد که به گذشته سفر کنیم و اگر فرصت سفر به گذشته را داشته باشیم، آماده تحمل سختی ها هستم.»
گام بعدی جمع آوری و ادغام داده ها است و Wood در این راه پیشرو است. آزمایشگاه او در دانشگاه واشنگتن اولین آزمایشگاهی است که از نمونه های موزه ماهی برای ایجاد جدول زمانی فراوانی انگل های دریایی استفاده کرد. وود می گوید که انگل ها اغلب نادیده گرفته می شوند و مورد مطالعه قرار نمی گیرند.
وود فکر می‌کند که اگر بقیه اکوسیستم‌های جهان شبیه وضعیت Puget Sound باشند، میزان از بین رفتن انگل می‌تواند برابر یا حتی بیشتر از نرخ انقراض گونه‌های آزاد باشد. اما بدون مطالعات تکمیلی نمی توان با قطعیت گفت که این وضعیت وجود دارد.
در سال 2020، وود به محققان همفکر خود از سراسر جهان پیوست تا یک طرح 12 هدفی برای محافظت از انگل‌ها برای آینده ایجاد کنند. کالین کارلسون یکی از نویسندگان مقاله در سال 2015 به آتلانتیک گفت: «نقطه شروع این است که کشتن آفات را به محض یافتن آنها متوقف کنیم.» اساسی‌ترین ایده این است که اگر چیزی خوب است، آن را هدر ندهید.
در سال 2017، مطالعه ای بر روی 457 گونه انگل پیش بینی کرد که ده درصد از آنها، از جمله 30 درصد کرم های انگلی، تا سال 2070 منقرض خواهند شد. بنابراین، نویسندگان اولین فهرست قرمز گونه های انگل آفات در معرض خطر را ایجاد کردند.
از 10 انگل Wood به عنوان منقرض شده در Puget Sound در سال 1980، 9 انگل دارای چرخه زندگی بودند که به سه یا چند میزبان متکی بود. وود می گوید: «در یک محیط در حال تغییر، ما انتظار داریم که برنده و بازنده ببینیم. اما در اینجا تعداد بازندگان بسیار بیشتر از آن چیزی بود که ما انتظار داشتیم.”
تحریریه مجله بازی یک گیمر