با این حال، تحقیقات فوق تنها تلاش برای توضیح قرمز شدن بیشتر نور در فواصل بیشتر نیست. فریتز زویکی، ستاره شناس سوئیسی، در سال 1929 نشان داد که نور انرژی خود را در فواصل دورتر در فضا از دست می دهد. انرژی کمتر به معنای فرکانس کمتر و طول موج بیشتر و تغییر در طیف اجسام روشن و دور است. به عبارت دیگر، نور “خسته” می شود.
اگرچه زویکی بعداً به کشف مهمی دست یافت که باعث پیدایش معمای ماده تاریک شد، فرضیه نور خسته او بیش از حد مشکل ساز بود که نمی توانست تصویب شود و مدل جهان در حال انبساط را به عنوان نظریه اصلی باقی گذاشت.
در تحقیقات جدید، گوپتا نشان داد که ترکیبی از نور خسته و نظریه‌های انبساط کیهانی می‌تواند به پاسخ به برخی از سوالات کمک کند. به عنوان مثال، چرا اولین اختروش ها و کهکشان ها ظاهراً چند میلیارد سال سن داشتند؟ یا چرا کهکشان های دور با وجود توسعه کامل، کوچکتر از حد انتظار به نظر می رسند؟
بر اساس فرضیه هیبریدی گوپتا، جهان ما به اندازه ای است که ما فکر می کنیم بزرگ است و از زمان انفجار بزرگ گسترش یافته است. او فرضیه خود را با دو مدل از جهان در حال انبساط آغاز می کند: اولی مبتنی بر فرضیات استاندارد در مورد یکنواختی و منظم بودن جهان است، و دیگری شامل تغییرات خاصی است، از جمله آنچه که ثابت جفت نامیده می شود.
ثابت های جفتی برهمکنش نیروها بین ذرات را توصیف می کنند. مانند نحوه قرار گرفتن میدان های الکترومغناطیسی دو پروتون در مجاورت یکدیگر و تأثیر آنها بر رفتار یکدیگر.