دو درام جنگی از سینمای بوسنی و هرزگوین، یک فیلم ترسناک گوتیک و یک داستان ترسناک از تبدیل شدن یک دختر روستایی به یک جادوگر.
فیلم‌های مربوط به جنگ همیشه قرار نیست اکشن یا رفتار قهرمانانه را نشان دهند. در زمان جنگ، بسیاری از مردم می میرند یا وضعیت خود را بدتر از مرگ می بینند. انسان ها رنج می برند، گریه می کنند، گم می شوند، عزیزان خود را از دست می دهند و زخم های ابدی دارند. جنگ پشت سر و صداهای بلند ابزار جنگ پر از فریاد و پر از خفگی است. پر از رنج فراموش نشدنی و صداهای خفه در گلو.
دو اثر اول برگزیده شماره 279 «این آخر هفته چه فیلمی ببینیم؟» رسانه یک گیمر به زبان بوسنیایی است. در این مقاله مقدمه اولین فیلم برنده جایزه خرس طلایی جشنواره برلین را می خوانید، سپس یکی از نامزدهای دریافت جایزه بهترین فیلم غیر خارجی اسکار را می بینید.
گرباویکا: سرزمین رویاهای من (2006)
کاراکترهایی که در تعارض گرفتار شده اند با بینندگان زیادی مرتبط هستند. زیرا مردم درک می کنند که چگونه تلاش برای رسیدن به آرامش در زندگی اغلب به روزهای پرتنش می انجامد. یاسمیلا زبانیچفیلمساز بوسنیایی که قسمت آخر ما را کارگردانی کرد، زندگی یک مادر و دختر را در گرباویچا به تصویر می‌کشد.
آنها در پایتخت بوسنی و هرزگوین زندگی می کنند. در شرایطی که هنوز زخم های به جا مانده از جنگ بر روی دیوارها و بر بدن مردم دیده می شود. در روایت داستان تاکید زیادی بر تلاش مادر برای شاد کردن دختر یتیمش شده است. مادر می خواهد مطمئن شود که کودک از زندگی در این شرایط رنج نمی برد.
تلاش یک زن برای دخترش قابل انکار نیست. اما آیا این تلاش ها لزوماً او را آن طور که مادر می خواست به دخترش نزدیک می کند؟ هرگاه از پدر نام برده شود، مادر او را ستوده است; تا دختر بداند پدر بزرگواری دارد. نتیجه؟ دختر آنقدر به حرف مادرش اعتماد ندارد. مادر بیشتر در شرایط کمتر مساعد کار می کند تا پول مورد نیاز برای سفر گران قیمت دختر را به دست آورد. نتیجه؟ او زمان کمتری را با دخترش می گذراند و ظاهراً به نوعی فاصله بین آنها بیشتر می شود.
Quo Vadis، آیدا؟ (2020)
آیدا کجا میری آیدا چیکار میکنی
زبانیچ در فیلم Quo Vadis که محصول چندین کشور است، دقایق زیادی را به نمایش تلاش احساسی و خستگی ناپذیر یک زن برای محافظت از خانواده اختصاص می دهد. البته در حالی که فیلم Grbavica: The Land of My Dreams با نشان دادن تلخی و درد به جا مانده از جنگ تبدیل به یک درام جنگی قابل توجه شد، در فیلم Quo Vadis به رنج مردم در هنگام تلاش برای زنده ماندن در طول جنگ بوسنی و هرزگوین کمک کرد. می بینید
این فیلم یک رویداد تاریخی خونین را نشان می دهد. آیدا معلم و مترجمی است که برای سازمان ملل کار می کند. کارگردان می خواهد با این شخصیت یک تاریکی کورکننده را به ما نشان دهد. او می بیند که مردم از ترس جان خود به تلاش برای ورود به منطقه امن سازمان ملل ادامه می دهند. خانواده آیدا هم از همین مردم هستند. اما مکانی که برای تضمین بقای این افراد تعیین شده است، ظرفیت همه را ندارد.
افرادی که تاریخ جنگ بوسنی را خوانده اند می دانند که نسل کشی سربرنیتسا چقدر وحشتناک بود. پس باید با دید درست و آمادگی ذهنی به سراغ Quo Vadis، فیلم آیدا بروید. وقتی این نوع تلخی اصیل با قدرت سینما بهتر از همیشه ثبت می شود، آثاری را می بینیم که نه تنها مخاطب را به گریه می اندازد، بلکه بدنش را هم می لرزاند.
دختر ابدی (2022)
سینمای گوتیک به شدت متاثر از معماری است. شاید مشابه آنچه در برخی از سالن های بزرگ دیده می شود، جزئیات طراحی صحنه در این نوع فیلم ها نقش پررنگ و فعالی در روایت داستان داشته باشد.
داستان دختر ابدی در یک عمارت قدیمی روایت می شود. در هتلی که حضور در اتاق ها و استشمام عطر قدیمی دیوارهایش این قابلیت را دارد که گذشته را در ذهن شخصیت های اصلی زنده کند. البته گذشته فقط خاطرات خوب را شامل نمی شود. زیرا حاوی غم و اندوه و وحشت فراوان است.
می گویند دیوارهای چنین ساختمانی قدرت خفه کردن انسان را دارد. وقتی فیلمساز از این طراحی صحنه مناسب با کادربندی های ترسناک و بعضاً نامتعارف دوربین استفاده می کند، وضعیت اسفبار شخصیت ها نمایان می شود و ترس به فیلم تزریق می شود.
جوانا هاگ او که در بسیاری از رویدادهای سینمایی مانند جشنواره فیلم برلین برجسته بود، دوباره با تیلدا سوینتون برای فیلم دختر ابدی همکاری کرد. سوینتون که ثابت کرده از عهده نقش‌های عجیب و غریب زیادی برمی‌آید، هم نقش مادر و هم دختر را در آثار فوق‌الذکر بازی می‌کند. هر دو با سایه ها و صداهای ناخوشایند در عمارت دست و پنجه نرم می کنند. کارگردان در قسمت های مختلف اثر از مخاطب می خواهد که با او دلیل واقعی شکل گیری این تجربه ترسناک را جستجو کند.
تو تنها نخواهی بود (2022)
ترس از فیلم برای بسیاری از مخاطبان امروزی که به طور غیرقابل انکاری در برابر بسیاری از کلیشه های سینمای ترسناک مقاوم شده اند، سخت تر از همیشه به نظر می رسد. اما هنوز هم افراد زیادی هستند که اگر فقط بخشی از چیدمان داستان را باور کنند، به یک فیلم ترسناک فرصت می دهند.
آثاری مثل You Won’t Be Alone نمی خواهند ثانیه به ثانیه مخاطب خود را بترسانند. همچنین به این معنی است که اگر مخاطبی تحت تأثیر ایده های داستانی او قرار بگیرد، دیگر به چشم «فیلم ترسناک دیگری برای چند فریاد» به او نگاه نخواهد کرد. حال اگر فیلمساز آنقدر باهوش باشد که اثر ترسناک خود را بر اساس استعاره ها و ترس های موجود در ضمیر ناخودآگاه انسان خلق کند، آثاری ساخته می شوند که تنها با فکر کردن به آن می توانند چند روز پوست را سرد کنند.
شما تنها نخواهید بود می خواهد یکی از این فیلم ها باشد. داستان دختری را روایت می کند که سال ها در غاری حبس شده بود تا جادوگر نشود. اما حتی پس از نوشیدن خون و خروج از وضعیت جسمانی یک فرد عادی، او شبیه یک جادوگر دیگر نیست. حداقل نه در ابتدا. شاید فیلمساز سرچشمه شر و استفاده از هر نوع قدرتی را خارج از افسانه های ترسناک یافته است. جایی در میان انسان ها.