اپل چگونه قطعات پازل را کامل کرد؟

آیا تا به حال به این فکر کرده اید که شاید بتوان آینده ای را مانند فیلم های علمی تخیلی تصور کرد که در آن خود را در دنیای غنی و خیالی این نوع کلاه ایمنی ها غوطه ور می کنیم، خود را آموزش می دهیم و از آنها در صنعت و کار خود استفاده می کنیم؟ اگر این سوال را از من بپرسید، مطمئناً پاسخ خواهم داد: بله! اما از نظر فنی، اگر دستگاهی به ما حس مکان بدهد چه؟

بنابراین تراشه های M2 و R1 میراث 15 سال پیش هستند و اکنون هدست واقعیت ترکیبی اپل را تامین می کنند! با نگاهی به آنچه اپل هنگام معرفی این هدست نشان داد، ناگهان متوجه می‌شویم که تاکید اپل و استیو جابز بر طراحی قوی‌ترین تراشه‌ها بر اساس معماری لوگو بی دلیل نبوده است!

به طور کلی مجموعه ای از قطعات سخت افزاری و نرم افزاری اگر به درستی پیاده سازی شوند، می توانند حس تعلق به محیط واقعیت افزوده و واقعیت مجازی را به کاربر القا کنند و یکی از مهم ترین آنها نمایشگر است!

شاید جالب باشد بدانید که حرکت اپل به سمت توسعه تراشه های اختصاصی اقدام جدیدی نیست. زیرا این شرکت مکمل ایدئولوژی استیو جابز فقید برای بیش از یک دهه است. همه چیز از آنجا شروع شد که استیو جابز فکر کرد اپل باید در طراحی تراشه‌های کم مصرف اما پرقدرت متکی به خود باشد و طولی نکشید که تیم سخت‌افزار اپل به رهبری باب منسفیلد شروع به کار کردند. پردازنده (SoC) در سال 2008. . این تلاش در نهایت منجر به طراحی تراشه A4 شد که در محصولاتی مانند iPhone 4 و iPad اصلی (اولین iPad) و اولین Apple TV مبتنی بر iOS استفاده شد.

بخوانید  بازی Call of Duty: Modern Warfare 3 را به صورت رایگان تجربه کنید

شاید اشتباه نکنید که می گویید تراشه اختصاصی مهم ترین سخت افزار و چیزی شبیه جادوی مهندسان اپل است. یک جزء بسیار چشمگیر که به ایجاد یک چارچوب نرم افزاری جامد و توسعه محتوای با کیفیت بالا برای هدست کمک می کند. اما این چرخش از کجا شروع شد؟

تحریریه مجله بازی یک گیمر