بعد از موفقیت فیلم Shazam در سال 2019، ساخت دنباله آن بدون شک خبر خوبی برای طرفداران آن بود و حالا خیلی ها منتظر فیلم جدی تر و بزرگ تری از Shazam و خانواده اش بودند که حتی اولین رویارویی او با بلک آدام هم در آن بود. ذکر شده. اما همیشه همه چیز طبق برنامه پیش نمی رود و همه آرزوهای طرفداران محقق نمی شوند. مشخص نیست که استودیوها به آن علاقه ندارند یا مشکلات دیگری وجود دارد، اما آیا ادامه داستان Shazam توانسته انتظارات خود را برآورده کند؟
گاهی اوقات فیلم کاملاً یادآور قسمت اول است و دقیقاً همان چیزی است که در ابتدا قرار بود باشد. اما نکته بعدی جایی است که فیلم بین دو مسیر گیر می کند و در مقاطعی سعی می کند به فیلمی بسیار جدی تری تبدیل شود اما کمی جلوتر تصمیم می گیرد به سیستم قبلی خود بازگردد. این دوگانگی هویت در طول فیلم تاثیر زیادی بر کیفیت کلی فیلم گذاشت و باعث می شود که تماشاگر نتواند تکلیف خود را با فیلم روشن کند.
کارگردانان سعی کرده اند داستان و اتفاقات فیلم را تا حد امکان جدی جلوه دهند، اما همچنان احساس پوچی در داستان فیلم وجود دارد. درست است که معمولاً فیلم های ابرقهرمانی فاقد داستان بسیار جذابی هستند و معمولاً همیشه داستان و روایت کلیشه ای دارند، اما در اینجا حتی شاهد داستان و اتفاقات بسیار درگیرکننده ای نیستیم و حتی از این کلیشه های رایج نیز به درستی استفاده نمی شود. شرورهایی که در واقع توسط فیلمسازان خلق شده اند در فیلم نقش بزرگی دارند.
فیلم Shazam در واقع به دلیل وجود بخش انسانی و زندگی و مشکلات بیلی باتسون بخشی از محبوبیت آن بود، اما در قسمت دوم تقریبا قسمت اول زندگی او را فراموش می کنیم و هر زمان که سازندگان نیاز داشته باشند به این قسمت مراجعه می کنیم. آی تی. آنها به بیننده یادآوری می کنند که Shazam در واقع هنوز یک نوجوان است. تغییر رنگ بخشی از زندگی Shazam باعث می شود نکاتی که او را از دیگر ابرقهرمانان متمایز می کند کمتر به چشم بیاید و ما بیشتر با شخصیتی طرف هستیم که فقط قدرت های الهی دارد.
Shazam 2 همچنین به نظر می‌رسد هدفی روی کاغذ دارد و سعی می‌کند تهدیدهای بزرگتر و خطرناک‌تری را به همان اندازه فیلمی با محوریت خانواده‌ای از ابرقهرمانان که با شر مبارزه می‌کنند به تصویر بکشد. اما هر چه فیلم بیشتر تلاش می‌کند تا به فیلمی بزرگتر تبدیل شود، مشکلات آن بزرگتر و نمایان‌تر می‌شود. مشکل اول و اصلی فیلم دقیقاً این است که نمی‌داند می‌خواهد فیلمی مثل قسمت اول باشد یا فیلمی که بیشتر آن را جدی بگیریم.
حوادث Shazam! بازی Fury of the Gods مدتی پس از وقایع قسمت اول اتفاق می افتد، جایی که Shazam و خانواده اش به مردم کمک می کنند، اما اکنون باید با دختران Atlas روبرو شوند که قصد دارند قدرت و شکوه خود را بازیابند. در کل می توان این فیلم را نسخه بزرگتر قسمت اول با همان قوانین و المان ها دید، اما این بزرگ شدن به چه قیمتی تمام شده است؟ در برخی دنباله ها شاهد بهبود همه چیزهایی هستیم که در قسمت اول دوست داشتیم یا از مشکلات فیلم به حساب می آمدند.
اما با کنار گذاشتن این سوال، ریچل زیگلر به این دسته از بازیگران زن پیوست که معلوم نیست چگونه توانسته یک شبه نقش های زیادی را به دست آورد. اینکه زگلر بی احساس عمل می کند و فقط با دیالوگ ایفای نقش می کند و از احساسات انسانی استفاده نمی کند و عکس العمل انسانی دارد در واقع باعث شد شاهد شخصیتی خشک و بی احساس باشیم. اگرچه انصافاً بازی زلگار حداقل بهتر از لیو بود، اما دقیقاً شخصیتی که قرار است تغییر بزرگی در فیلم ایجاد کند را نمی بینیم و یک کاراکتر کاملا فراموش شدنی و ضعیف را با بازی ضعیف روی او می بینیم. بخش .
فیلم با دور شدن از اهمیت خانواده Shazam باعث شده بیشتر آن روی Shazam متمرکز شود و نبود یک شخصیت منفی قوی در طول فیلم بسیار احساس می شود. قسمت کمدی فیلم نسبت به قسمت اول با افت زیادی مواجه شد و قسمت اکشن حرف خاصی برای گفتن ندارد. از طرفی بازیگران ناامیدکننده ای بازی می کنند و تبدیل به یک نقش بزرگ در فیلم می شوند. فیلم Shazam 2 دقیقاً دنباله فیلم های ناقص دنیای دی سی است که ظاهراً حداقل در فیلم های فعلی تغییری نمی کند، اما آیا می توان به آینده آن امیدوار بود؟ فقط باید صبر کرد و دید.
یکی از نکاتی که در این فیلم زیاد می بینیم جلوه های ویژه ضعیف آن است که باعث شده روی بسیاری از موارد از جمله صحنه های اکشن تا حضور موجودات افسانه ای مانند تک شاخ و اژدها تاثیر منفی بگذارد. به هر حال Shazam! Fury of the Gods را می‌توان دنباله‌ای ناامیدکننده نامید که احتمالاً ما را از دیدن Shazam 3 و درگیری Shazam با Black Adam در سینماها باز می‌دارد، اما قسمت 2 بسیاری از آن را فراموش کرد.
حتی قسمت دوم در بخش کمدی نسبت به قسمت اول افت قابل توجهی داشت. اگرچه من شخصاً طرفدار زیادی از کمدی های قسمت اول نبودم، اما بسیاری از صحنه های کمدی اینجا واقعاً خراب و بی مزه شده اند، و به استثنای صحنه های خوبی که در ابتدا وجود دارد، مانند صحنه ای که Shazam با مدرسه ملاقات می کند. مشاور هر چه جلوتر می رویم این جوک ها بیشتر می افتند. حتی علاقه Shazam به Wonder Woman هم اعصابش را به هم می زند و فینال فیلم را غافلگیر می کند که البته کارگردانی جالب و غیرجذابی هم ندارد.
اما یکی از چیزهایی که Shazam Part One را به فیلم بهتری تبدیل کرد، بازی خوب Zachary Leway بود که هم خبرهای بد و هم خوب درباره آن داریم. خبر خوب این است که لی وای قرار است در صحنه های کمدی و شوخی های فیلم به خوبی عمل کند و این به خصوص در ابتدای فیلم به چشم می خورد، اما خبر بد این است که لی وای در صحنه های جدی و صحنه هایی که قرار است شاهد ابراز احساسات Shazam باشیم، عملا سخت است و نمی توانیم شاهد ارتباطی که فیلم و بیننده به آن نیاز دارند، باشیم.
متاسفانه گاهی اوقات استودیوها و مردم بدون در نظر گرفتن خواسته های طرفداران فیلم یا سریالی را می بینند و نتیجه چیزی شبیه Shazam 2 است. در حالی که بسیاری منتظر مبارزه Shazam با بلک آدام هستند، بالاخره شاهد مبارزه او با خواهران اطلس هستیم. که حاصل آن خلق صحنه های اکشن ضعیف و متوسط و فاقد عمق و کیفیت است. در این میان، اژدهاها و دیگر موجودات افسانه ای در فیلم حضور دارند که به دلیل جلوه های ویژه ضعیف فیلم، مورد بهره برداری ضعیف قرار گرفتند.
اگرچه هلن میرن در مقایسه با سایر خواهرانش حداقل عملکرد قابل قبولی ارائه می دهد، اما بازی لوسی لیو آنقدر ضعیف و بد است که تحمل صحنه های او واقعاً سخت است. از طرفی ریچل زیگلر نقش خواهر سوم را بازی می کند و اگرچه این مشکل در ابتدا قرار است بیننده را غافلگیر کند، اما حقیقت این است که در همان ابتدا این مشکل خیلی سریع مشخص می شود و دقیقاً مشخص نیست که چیست. نکته شگفت‌انگیز این سوال بود، نقش او تا زمان انتشار مشخص نشده بود.
دختران اطلس در واقع ویژگی‌ها و قدرت‌های اخلاقی متفاوتی دارند و حالا درست است که شبیه هم نیستند و معلوم نیست بیننده چگونه باید باور کند که آنها واقعاً خواهر هستند، اما درست مثل فیلم، این شخصیت‌ها نمی‌دانند. دقیقا همان چیزی است که آنها به دنبال آن هستند. در ابتدا، دو خواهر اصلی به شکلی کاملا شیطانی به تصویر کشیده می شوند، اما مشخص نیست که آیا هدف آنها دقیقاً یکی است یا واقعاً به دنبال زنده کردن دنیای خود هستند.
فیلم سعی می کند با بسط همان فرمول قسمت اول همان تجربه را تکرار کند، اما از دوگانگی هویت رنج می برد و فیلم در دوراهی و بلاتکلیفی به سر می برد.
همین امر در مورد سایر اعضای خانواده Shazam نیز صدق می کند. حتی گریس کارولین کوری (یا همان فولتون سابق) اگرچه در قسمت اول توانست در کنار لوی بدرخشد، اما در اینجا عملاً به بازیگران و شخصیت های ضعیف فیلم اضافه می شود. اما شخصیت فردی فریمن همچنان همان شخصیت دوست داشتنی اپیزود اول است و او تنها کسی است که توانسته است هسته و پری خود را حفظ کند که جای تاسف دارد.
فیلم Shazam 2 حتی در به تصویر کشیدن صحنه های اکشن جذاب مشکلات زیادی دارد و ما به سختی صحنه ای را می بینیم که پس از پایان فیلم بتوانیم آن را به خاطر بسپاریم. فقدان یک شخصیت منفی مناسب و داشتن خلاقیت کافی باعث شد نتوانیم واقعاً شاهد صحنه ای باشیم که بعد از پایان فیلم بتوانیم با آن ارتباط برقرار کنیم و از تماشای آن لذت ببریم. شاید به همین دلیل است که نبود شخصیتی مثل بلک آدام در چنین فیلمی بیشتر احساس می شود.
صحنه های کمدی فیلم نسبت به قسمت اول بسیار پایین آمده و حتی خراب و بی مزه به نظر می رسند.
زاخاری لوی اگرچه در صحنه های کمدی فیلم به خوبی بازی می کند، اما در صحنه های جدی نمی تواند عملکردی را که فیلم و مخاطب به آن نیاز دارد ارائه دهد.
شازم! Fury of the Gods سعی می کند با گسترش الگوهای قسمت اول دنباله ای موفق باشد، اما به سرنوشت بسیاری از دنباله های هالیوود دچار می شود.
متاسفانه این خواهران شخصیت هایی نیستند که بتوان آنها را جدی گرفت و یکی از مشکلات بزرگ Shazam! Fury of the Gods دقیقاً یک شرور قدرتمند نبود که بتواند Shazam و خانواده اش را آنطور که ما انتظار داشتیم به چالش بکشد. این موضوع حتی برای خانواده شزم و خودش هم صدق می کند، اما این مسائل به جز نویسندگی و کارگردانی، مشکل بزرگ دیگری هم دارد که بازی ضعیف است.
تحریریه مجله بازی یک گیمر