در هر دو آزمایش، پهپادها در جاهایی پرواز کردند که انسان‌ها هراس داشتند. آن‌ها از میان ابرهای قارچی و برفراز آن‌ها، از شرق به غرب، در ارتفاعات ۳۰۴۰ تا ۸۵۳۴ متری پرواز می‌کردند. فقط وقتی ابر قارچی آزمایش دوم به اندازه‌ای که انتظار می‌رفت، بالا نرفت، برخی از پهپادها تشعشعی را تشخیص ندادند.
ناوگان پهپادها در طول آزمایش‌ها عملکرد خوبی داشتند. هلکت‌ها با پرتاب‌گر از یک ناوهواپیمابر پرتاب شدند و همه به جز یک مورد به سلامت به خشکی رسیدند. این اولین عملیات B-17 بود که در آن همه برخاستن‌ها، پروازها و فرودها بدون خلبان انجام شد و ماموریت پهپادها بدون حوادث قابل‌توجهی انجام شد.
داده‌هایی که هواپیماهای بدون خلبان درمورد ماهیت ابر قارچی جمع‌آوری کردند، درک دانشمندان را از انفجارهای هسته‌ای را افزایش داد. کانر می‌گوید: «در این آزمایش‌ها برای اولین بار پهپادها به‌طور قابل‌توجهی برای جمع‌آوری داده‌ها استفاده می‌شدند. پهپادها می‌توانستند به جایی بروند که هیچ هواپیمای دارای خدمه انسانی نمی‌توانست وارد آن شود.»
دو هفته بعد، دو پهپاد بوئینگ B-17 رکورد طولانی‌ترین پرواز بدون سرنشین را با سفر ۳۵۰۰ کیلومتری از هاوایی تا کالیفرنیا به ثبت رساندند. نیویورک‌تایمز اعلام کرد هواپیماهای بدون‌سرنشین به‌زودی به منظره‌ای آشنا در آسمان جهان تبدیل خواهند شد و ناوگان هواپیماهای بدون سرنشین تحت کنترل هواپیمای مادر که حامل بمب هستند، پدافند هوایی هر شهری را در اشغال خود درخواهند آورد.
اما آینده توصیف‌شده، در سال ۱۹۴۶ هنوز دور از دسترس بود. اسکادران پهپادهایی از هواپیماهای زمان تبدیل‌شده در زمان جنگ به هواپیمای بدون سرنشین همچنان برای نظارت بر آزمایش‌های هسته‌ای آمریکا و به‌عنوان اهدافی برای موشک‌های توسعه‌یافته در دهه‌ی ۱۹۵۰ استفاده می‌شد تا اینکه با جنگنده‌های جت پهپادشده‌ی سریع‌تر جایگزین شدند.