چگونه Exp Share در RPG های مدرن تکامل یافت

من اولین بار در مورد Exp Share – مکانیکی که در آن همه اعضای حزب چه در نبرد هستند یا نه – امتیاز تجربه کسب می کنند – در Pokemon شنیدم. بسیاری از بازی‌های RPG سطحی از آن را دارند. گاهی اوقات فقط برای اعضای فعلی حزب شما است. گاهی اوقات برای کل لیست است. فقدان یا اجرای محدود آن به ویژه هنگام بازدید مجدد از بازی های قدیمی مانند Persona 4 و مقایسه آنها با بازی های جدیدتر مانند Pokemon Scarlet و Violet خودنمایی می کند. علیرغم چیزی که ممکن است در نگاه اول یک ویژگی جزئی کیفیت زندگی به نظر برسد، وجود – یا فقدان آن – می تواند تأثیر زیادی بر یک بازی داشته باشد و شما را مجبور کند بسیار متفاوت از آنچه در غیر این صورت انجام می دادید بازی کنید.

من آن را Exp Share می‌نامم زیرا در Pokemon به آن می‌گویند و به نظر نمی‌رسد که نام شناخته‌شده دیگری داشته باشد. در مورد Pokemon، Exp Share به عنوان یک آیتم واقعی شروع شد که می‌توانید به یک پوکمون فردی بدهید تا تجربه کسب کند، حتی زمانی که درگیر نبرد نیستید. این به ویژه برای پرورش هیولاهای سطح پایین به اعضای عادی حزب مفید بود. Exp Share در نهایت به یک آیتم تبدیل شد که امتیازات تجربه را برای کل تیم شما توزیع می کند. شروع با Pokemon: Let’s Go، Pikachu و Let’s Go، Eevee، به عنوان یک مکانیک پیش فرض در بازی ادغام شد و نه آیتمی که باید به دست می آوردید.

با این حال، این افزودنی نبود که منحصر به Pokemon باقی بماند. سال گذشته، Xenoblade Chronicles 3 و One Piece Odyssey هر دو نسخه خود را از Exp Share ارائه کردند. این بازی ها دارای شخصیت های متعدد با توانایی های متمایز هستند که برای تشویق بازیکنان به آزمایش آنها کافی است. به ویژه در Xenoblade 3، نادیده گرفتن قهرمانان خود (عضو حزب هفتم) تقریباً جنایتکارانه بود، در حالی که کلاس های شخصیتی زیادی برای امتحان کردن وجود داشت. همه اعضای اصلی حزب شما اینجا هستند تا بمانند، اما حتی برای سخت‌کوش‌ترین بازیکن هم کار سختی بود که هر یک از قهرمان‌ها را جداگانه ارتقاء داد. با اجازه دادن به قهرمانان برای کسب امتیاز تجربه حتی زمانی که در جنگ نیستند، فرصت هایی برای آزمایش و تنوع باز می شود که در غیر این صورت غیرقابل دفاع بود.

حتی One Piece Odyssey، اولین باری که Bandai Namco یک بازی RPG One Piece را ایجاد کرد، به لطف این مکانیک، تجربه بسیار یکپارچه‌تری داشت. به جای نگرانی در مورد خرد کردن همه شخصیت های خود به یک سطح، می توانید به سادگی با استفاده از هر شخصیتی که می خواهید در داستان پیشرفت کنید.

Exp Share یک عنصر طبیعی و خوشایند در هر RPG به نظر می رسد، که باعث می شود در صورت عدم وجود آن بیشتر قابل توجه باشد. به همین دلیل است که وقتی Persona 4 را انتخاب کردم و هیچ تجربه ای برای اشتراک گذاری یافت نشد، بسیار تکان دهنده بود. Persona 4 Golden در اوایل سال جاری به نینتندو سوییچ منتقل شد، اما در اصل همان نسخه 2012 منتشر شده برای پلی استیشن است. من شروع به هوس کردن Exp Share نکردم تا اینکه عضو حزب پنجم خود را به خدمت گرفتم، در آن زمان مجبور شدم شروع به خلق شخصیت کنم. سپس سرمایه گذاری روی شخصیت جدید برای من غیرمعمول به نظر می رسید زیرا پیوندهای اجتماعی آنها (بخش دیگری از اکوسیستم پیچیده Persona 4) بسیار کمتر از شخصیت هایی که قبلاً داشتم توسعه یافته بود. حتی با وجود اینکه سربازان بعدی سریع‌تر پیوندهای اجتماعی را به دست آوردند، اضافه کردن آنها به حزب همچنان یک نقطه ضعف موقتی به نظر می‌رسید، زیرا آنها فاقد پاداش‌های رزمی بودند که من با اعضای کهنه‌کار داشتم.

در ابتدا، فقدان Exp Share باعث شد که من تمایل کمتری به آزمایش داشته باشم، زیرا سایر اعضای حزب را پشت سر می گذارد. با این حال، متوجه شدم که اگر بخواهید می‌توانید سیاهچال‌ها را مجدداً بررسی کنید تا همه شخصیت‌ها را ارتقا دهید. راه حل ایده آلی نبود، اما راهی برای خروج وجود داشت.

Exp Share اطمینان حاصل می کند که نیازی به صرف زمان برای بررسی سطوح برای شخصیت هایی که در مهمانی اصلی شما نیستند وجود ندارد. در Persona 4، من یاد گرفتم که بیشتر به سیاه چال‌ها بروم تا بتوانم با شخصیت‌های دیگر بازی کنم، به‌جای اینکه فقط به زمانی که مجبور بودم برای پیشبرد داستان تکیه کنم. برای ارتقای اعضای حزب، حتی زمانی که محتوای جدید مرتبط با طرح داستانی در دسترس نیست، باید دوباره وارد شوید. در غیر این صورت، در خطر عقب افتادن اعضای گروهی که کمتر مورد استفاده قرار گرفته اند هستید. به نظر می رسد آلتوس بالاخره تصمیم گرفته است که سیستم قدیمی آنها نیز قدیمی است، با توجه به اینکه Persona 5 Exp Share را در خود جای داده است. حداقل در حال حاضر، Persona 4 آخرین قسمت اصلی Persona است که این ویژگی را ندارد.

Fire Emblem یکی از معدود سریال هایی است که هنوز از Exp Share استفاده نمی کند (به استثنای چند مورد، مانند Path of Radiance). Fire Emblem Fates، که عملکردی مشابه آخرین ورودی فرنچایز، Fire Emblem Engage دارد، همچنین مرا متقاعد کرد که با دقت انتخاب کنم که چگونه ارزشمندترین شخصیت‌هایم را ارتقا دهم. نمی توانید دائماً برای ارتقاء شخصیت ها وقت بگذارید. در عوض، باید برنامه‌ریزی کنید که کدام شخصیت‌ها را برای ماموریت اصلی و کدام شخصیت‌ها را در ماموریت‌های جانبی ارتقا دهید تا آن‌ها مهمانی را دنبال کنند. Fates تعداد محدودی ماموریت جانبی در هر فصل در دسترس داشت، بنابراین شما فقط چند فرصت داشتید تا قبل از رفتن به فصل بعدی شخصیت‌ها را ارتقا دهید.

با این حال، هرگز احساس نکردید که بازی به شما پیشنهاد می دهد که فقط از تعداد انگشت شماری از شخصیت ها استفاده کنید و بقیه را به دلیل ضعف های نوع نادیده بگیرید. بازی‌های Fire Emblem بر استراتژی تأکید دارند، بنابراین باید از واحدهایی استفاده کنید که بهترین عملکرد را برای یک نبرد خاص دارند. این تصمیم آگاهانه تری نسبت به Persona 4 است که مانع از ارتقای شخصیت های دیگر نمی شود، اما برای انجام این کار به شما نیاز دارد که سخت کار کنید. در همین حال، Fates (و به طور کلی Fire Emblem) بازیکن را وادار می کند تا به دلیل نبردهای محدود، روی کدام شخصیت ها سرمایه گذاری کند. همچنین به بازیکنان این امکان را می‌داد که بدون Exp Share آزمایش کنند، زیرا می‌توانید در هر نبرد به جای تنها چهار واحد در یک زمان مانند Persona، چندین واحد را کنترل کنید.

کلمه کلیدی در اینجا “سوز کردن” است. اگر بدون دلیل دیگری جز کشاورزی XP با دشمنان مبارزه کنید یا سیاهچال ها را تکرار کنید خسته کننده است. Fates موفق می شود از سنگ زنی جلوگیری کند زیرا ماموریت ها با هم همپوشانی ندارند. حتی اگر با همان نوع دشمنان مبارزه کنید، آنها در نقشه های جدید در سناریوهای مختلف ظاهر می شوند. شما یک کارت را برای به دست آوردن XP تکرار نمی کنید و حتی این گزینه را ندارید. به طور خلاصه، آزمایشی را که می‌توانید با بازیگران کامل داشته باشید قربانی یک تجربه ساده‌تر می‌کند.

من همیشه از Persona 4 لذت برده‌ام. در نهایت به سیاه‌چال‌ها و باز کردن قفل پیوندهای اجتماعی پایان دادم زیرا شخصیت‌های جدید را دوست داشتم و می‌خواستم از آنها استفاده کنم. با این حال، Exp Share این نیاز را کاهش می‌داد و به من اجازه می‌داد روی پیشبرد داستان تمرکز کنم. این باعث می‌شود که آرزو کنم بازی‌های بدون Exp Share حداقل یک راه‌اندازی جایگزین یا بهینه‌تر داشته باشند – مانند Fire Emblem، جایی که این یک تصمیم عمدی و مبتنی بر استراتژی است.

Exp Share به مرور زمان در بازی‌های RPG رایج‌تر و رایج‌تر شده است، و من نمی‌توانم توسعه‌دهندگان را سرزنش کنم که به دنبال این هستند که چه چیزی را برای بازیکنان آسان‌تر می‌کند تا کاراکترهای مختلف را بدون احساس تکرار محتوا تجربه کنند. هنوز هم هر زمان که یک بازی مرا مجبور می کند منابع را به روش قدیمی و بدون آن مدیریت کنم، حس نوستالژی خاصی دارم. با این حال، این مکانیکی است که ساعت‌ها از وقت من را با کاهش سنگ‌زنی یکنواختی که RPG‌های نوبتی زمانی به آن شهرت داشتند، آزاد کرده است، و این قطعاً جای تشکر دارد.