ستاره شناسان نیز با استفاده از هابل در حال یادگیری ترفندهای جدیدی هستند. با استفاده از یکی از ابزارهای تلسکوپ، دوربین پیشرفته برای نقشه برداری، کنترل کننده های ماموریت به درک چگونگی ترکیب اطلاعات در مورد طیف و قطبش نور از اجرام آسمانی می رسند و بینش جدیدی در مورد ماهیت آنها به دست می آورند.
بیشتر تمرکز در سال‌های آینده روی هماهنگ کردن رصد‌های هابل و جیمز وب برای دستیابی به تصویر کامل‌تری از پدیده‌های کیهانی خواهد بود. به عنوان مثال، ستاره شناسان از هابل برای مشاهده کهکشان های نزدیک که شبیه به نمونه های شناسایی شده توسط جیمز وب در بخش های بیرونی کیهان هستند، با هدف ایجاد جدول زمانی تکامل کهکشان ها استفاده می کنند. آنها همچنین می توانند از این دو تلسکوپ برای مطالعه مشترک جو سیارات فراخورشیدی استفاده کنند که هابل برای مدت طولانی در حال بررسی آنها بوده است.
هابل هنوز کار می کند
مشخص نیست چقدر زمان برای هابل باقی مانده است. جیم گلتیکمعاون مدیر برنامه هابل در مرکز گدارد می گوید: «اگر از شما بپرسم که ماشین شما چه زمانی خراب می شود، هیچ ایده ای نخواهید داشت.
تلسکوپ هابل که در سال 1990 توسط شاتل فضایی دیسکاوری به فضا پرتاب شد، طی سال‌ها به تعمیرات و ارتقاء نیاز داشته است. فضانوردان بین سال های 1993 تا 2009 پنج بار از آن بازدید کردند. اولین عملیات تعمیر شامل رفع نقص آینه ای بود که دید تلسکوپ را تار می کرد و در چهار ماموریت بعدی، فضانوردان ابزارهای علمی هابل را ارتقا دادند تا آن را در خط مقدم تحقیقات نجوم نگه دارند. ویزمن می گوید این ماموریت ها هابل را بارها و بارها شبیه یک تلسکوپ جدید کرده است. با این حال، ناسا شاتل فضایی را در سال 2011 بازنشسته کرد و در حال حاضر هیچ برنامه ای برای بازگرداندن تلسکوپ به خدمت وجود ندارد.