شهرهای سیارکی؛ یک نظریه قابل تایید یا یک ایده رویایی و خام؟

حال می‌خواهیم ببینیم با توجه به ایراداتی که در بخش‌های قبلی ذکر کردیم، راه‌حل جایگزین آن‌ها برای ایده اصلی اونیل و همکارانش چیست؟ پاسخ یک خطی ممکن است در نگاه اول کمی عجیب به نظر برسد: یک کیف بسیار بزرگ و انعطاف پذیر.

با این حال، آنها خیلی زود متوجه شدند که ممکن است یک دستاورد ویژه در این راه وجود داشته باشد. پاسخی ارزشمند به این سوال که آیا می توان از سیارک ها برای ایجاد استوانه های اونیل استفاده کرد؟

مسیر سریع، ارزان و کارآمد

از سوی دیگر، محققان چندین نقص عمده در سیارک ها پیدا کرده اند. در طول بررسی‌ها، واضح است که سنگ تشکیل‌دهنده سیارک‌ها آنقدر قوی نیست که حتی گرانش ناشی از چرخش یک سوم گرانش زمین را تحمل کند. وقتی سیارک چرخید، به سادگی خرد شد. علاوه بر این، بیشتر سیارک ها حتی سنگ های جامد نیستند، بلکه “تپه های سنگریزه” هستند. انبوهی از تخته سنگ‌ها، سنگ‌ها و شن‌های سست که توسط ضد جاذبه ضعیف فضا به هم چسبیده‌اند. اگر محققین واقعاً قصد دارند روی این سیارک ها زیستگاه فضایی بسازند، باید نحوه کار با انبوهی از سنگ های کوچک را بیابند.

مدیریت زباله های فضایی

فرانک از این مقدمه نتیجه می گیرد که “همه کوه های پرنده ای که به دور خورشید می چرخند می توانند مسیری سریع تر، ارزان تر و کارآمدتر برای شهرهای فضایی فراهم کنند.”

طبق توضیحات Miklavcic، یک کیسه محافظ استوانه ای ساخته شده از نانولوله های کربنی در مقایسه با جرم کل سنگریزه ها و زیستگاه انسان بسیار سبک خواهد بود. اما این ساختار آنقدر قوی است که همه چیز را در کنار هم نگه دارد. در حال حاضر، حتی مدل‌های بهتری از نانولوله‌های کربنی در حال توسعه هستند و علاقه زیادی برای افزایش تولید آنها برای استفاده در مقیاس بزرگ‌تر وجود دارد.