مقامات چینی این آزمایش موشکی ضد ماهواره را بخشی از یک مسابقه تسلیحاتی فضایی رد کردند. اما برخی ادعا می کنند پکن در حال تحقیق در مورد سلاح های انرژی جنبشی زمینی برای حمله به اهداف دشمن در فضا است. همچنین گزارش هایی از ساختمان های گنبدی شکل با سقف های جمع شونده در مناطق دورافتاده چین وجود دارد که می توان از آنها برای هدف قرار دادن ماهواره ها از روی زمین استفاده کرد.
در سال 1967 مائو دستور فرستادن فضانوردان چینی (Taikonut) را به فضا داد و اولین نامزدها برای آموزش انتخاب شدند. اما زمانی که چین در هرج و مرج انقلاب فرهنگی بود که طی آن بسیاری از دانشمندان زندانی یا کشته شدند، طرح اعزام فضانوردان لغو شد. ژائو جیوژانگمدیر برنامه های ماهواره ای چینی به عنوان “ضد انقلاب” محکوم شد و توسط گارد سرخ مورد ضرب و شتم قرار گرفت. اعتقاد بر این است که او در دریاچه بزرگ صلح در پکن غرق شده است.
در دهه های اول، برنامه فضایی چین عمدتاً بر روی جاه طلبی های نظامی این کشور متمرکز بود. علاوه بر این، با شروع صنعتی شدن کشور، از ماهواره ها برای نظارت بر آب و هوا و انتخاب مکان مناسب برای ساخت جاده ها و راه آهن استفاده شد. با این حال، در طول این قرن، حزب کمونیست تصمیم گرفت از فضا به عنوان راهی برای نشان دادن وضعیت چین به عنوان یک رهبر نظامی، فناوری و اقتصادی استفاده کند.
سپس در سال 2007، چین عمداً یکی از ماهواره های هواشناسی خود را در آزمایش موشک فضایی به نام سلاح انرژی جنبشی (KKV) منهدم کرد. کشورهای دیگر از حجم زباله های فضایی ناشی از این حادثه وحشت زده شدند و در همان زمان تحت تاثیر قرار گرفتند که چین توانست با سرعت یک گلوله به شیء گلوله ای شکل دیگری برخورد کند. سلاح ضد ماهواره چینی با سرعتی نزدیک به 29000 کیلومتر در ساعت و تنها یک ثانیه قبل از برخورد، سه اصلاح فلاش در مسیر خود انجام داد تا به یک ماهواره دو متری برخورد کند.
رهبران چین به فضا به عنوان بخشی جدایی ناپذیر از برنامه های آینده خود می نگرند. رئیس جمهور شی جین پینگ معتقد است که چین باید نقش رهبری بیشتری در جهان ایفا کند. برای مدرن شدن، این کشور رویکرد «ناسیونالیسم مبتنی بر فناوری» را در پیش می گیرد و به گفته شی، برای دستیابی به اهداف خود باید یک رهبر فناوری باشد.
همانطور که کمونیست ها کنترل خود را بر چین در اواسط قرن بیستم تثبیت کردند، ایالات متحده و اتحاد جماهیر شوروی میلیاردها دلار برای مسابقه فضایی هزینه کردند. چینی ها کمتر به آواز خواندن اهمیت می دادند و بیشتر به پیشرفت های تکنولوژیکی اهمیت می دادند. از آنجایی که موشک‌ها بزرگ‌تر و بردشان بیشتر شد، پکن نگران بود که برای اهداف نظامی علیه چین استفاده شود. در نتیجه، چن مسئول آموزش نسلی از دانشمندانی شد که به ساخت بمب هسته ای چین و سامانه موشکی بالستیک دانگ فنگ این کشور کمک کردند.
در سال 1956، شوروی با روحیه “کمک برادرانه”، طرح هایی را برای موشک های R-1 خود به چن ارائه کرد و کارشناسانی را برای راه اندازی برنامه موشک های بالستیک چین به پکن فرستاد. یک سایت آزمایشی در صحرای گوبی ساخته شد و ده ها دانش آموز چینی برای آموزش به مسکو اعزام شدند. چینی ها خواهان دسترسی به موشک های مدرن تر بودند. اما روس ها تمایلی به انتقال آخرین فناوری خود به کشور دیگری نداشتند. در نتیجه دانش آموزان چینی برای کسب دانش به کپی اسناد محرمانه و استراق سمع اساتید خود متوسل شده اند.
در سال 1960، روابط بین چین و اتحاد جماهیر شوروی بدتر شد و همکاری ها متوقف شد. با این حال، چن توانست از این فرصت محدود برای جذب دانش فنی برای نظارت بر پرتاب اولین ماهواره چین و پایه گذاری برنامه فضایی چین و فناوری موشک های بالستیک استفاده کند. داستان چن هشداری است به آمریکایی ها از رد دانش علمی خارجی بر اساس سوء ظن ضعیف. بعلاوه دن کیمبالوزیر سابق نیروی دریایی ایالات متحده گفت که رفتار آمریکا با چن “احمقانه ترین کاری بود که این کشور تا به حال انجام داده است.”
با وجود این مشکلات، در آوریل 1970، چین پنجمین کشوری بود که پس از اتحاد جماهیر شوروی، ایالات متحده، فرانسه و ژاپن، ماهواره را در مدار زمین قرار داد. تا اواسط دهه 1980، چین به طور مرتب ماهواره هایی را به فضا ارسال می کرد و امکانات فضایی خود را به کشورهای دیگر ارائه می داد. در سال 2003، چین سومین کشوری بود که انسان را به فضا فرستاد و روزنامه چاینا دیلی این دستاورد را “جهش بزرگ به آسمان” نامید.
برنامه فضایی چین
رئیس مائو همان دیدگاه رئیس فعلی را داشت. در اواخر دهه 1950، چین با وجود اینکه کشوری فقیر و عمدتاً کشاورزی بود، تصمیم گرفت بر روی موشک های دوربرد و فناوری فضایی سرمایه گذاری کند. چن شیسنپدر موشک چینی بود که دهه ها از عمر خود را در دانشگاه های MIT و Caltech آمریکا گذراند و به دلیل تلاش هایش برای ساخت موشک در محوطه دانشگاه، عضو تیمی به نام “جوخه انتحار” بود.
در طول جنگ جهانی دوم، چن روی پروژه موشکی آمریکا برای پاسخ به موشک های V-1 و V-2 آلمان نازی کار کرد و در پایان جنگ یکی از برجسته ترین متخصصان پیشران جت بود. او حتی همسایه است ورنر دی براون او در پروژه منهتن کار می کرد. اما در سال 1949، زمانی که حزب کمونیست چین کنترل کشور را به دست گرفت، آمریکایی ها شن را متهم کردند که هوادار کمونیست است. وی گواهی امنیتی خود را از دست داد و در حصر خانگی قرار گرفت. چن سرانجام در سال 1955 اجازه خروج از ایالات متحده را گرفت.او به چین رفت و به خبرنگاران گفت که دیگر هرگز پا به آمریکا نخواهد گذاشت. این اتفاق به هزینه آمریکا و به نفع چین افتاد.
تحریریه مجله بازی یک گیمر