تصور کنید که فناوری اسکن مغز در دهه‌های آینده بسیار پیشرفت می‌کند تا جایی که می‌توانیم ارتباطات بین نورون‌های فردی را ببینیم. سپس تصور کنید که بتوانید تمام این اطلاعات را برای ایجاد یک شبیه سازی کامپیوتری از مغز یک فرد ثبت کنید. این مفهوم “بارگذاری ذهن” این ایده است که ممکن است روزی بتوانیم فردی را از بدن بیولوژیکی خود به سخت افزار مصنوعی منتقل کنیم.
کلاس وبر، مدرس فلسفه در دانشگاه استرالیای غربی، در وب سایت مکالمه می نویسد که ایده بارگذاری ذهن از جنبش فکری موسوم به فراانسان گرایی نشأت گرفته است و حامیان برجسته ای دارد، به ویژه دانشمند کامپیوتر ری کورزویل، فیلسوف نیک بوستروم. و رندال کوئن، عصب شناس. طرفداران ایده فراانسان گرایی امیدوارند از طریق پیشرفت های علمی و تکنولوژیکی از شرایط انسانی فراتر روند.
طرفداران بر این باورند که بارگذاری ذهن می‌تواند به ما اجازه دهد تا زمانی که می‌خواهیم زندگی کنیم (اما نه لزوماً برای همیشه) و حتی می‌تواند با داشتن مغزهای شبیه‌سازی‌شده که سریع‌تر و کارآمدتر از مغزهای بیولوژیکی کار می‌کنند، به ما کمک کند. اما آیا امکان تحقق این رویا وجود دارد؟
امکان شارژ ذهن بر سه فرض اصلی استوار است:
- فرضیه فناوری: ما می توانیم در دهه های آینده فناوری های شگفت انگیزی ایجاد کنیم.
- فرضیه ذهن مصنوعی: یک مغز شبیه سازی شده می تواند یک ذهن واقعی ایجاد کند.
- فرض بقا: فردی که در این فرآیند ایجاد شده شما هستید. تنها در این صورت است که شارژ کردن ذهن شما راهی برای ادامه زندگی شما می شود.
هر یک از فرضیه های بالا چقدر محتمل است؟
تلاش برای شبیه سازی مغز انسان یک چالش بسیار بزرگ خواهد بود. مغز انسان پیچیده ترین ساختار در جهان شناخته شده است. مغز دارای تقریباً 86 میلیارد نورون و 85 میلیارد سلول غیر عصبی با تقریباً یک میلیون تریلیون اتصال عصبی است. در مقابل، کهکشان راه شیری خانه حدود 200 میلیارد ستاره است.
ما در ایجاد شبیه سازی مغز کجا هستیم؟ عصب شناسان نقشه ای از اتصالات شبکه عصبی (کانکتوم) مغز موجودات ساده ایجاد می کنند.
اکثر فیلسوفان امروزی معتقدند که ذهن نیز ماهیتی فیزیکی دارد
پیچیده ترین نقشه اتصال شبکه عصبی که تاکنون به دست آورده ایم مربوط به لارو مگس میوه است که شامل حدود 3000 نورون و 500000 اتصال عصبی است. ما می توانیم انتظار داشته باشیم که در ده سال آینده بتوانیم کانکتوم مغز موش را تولید کنیم. اگرچه مغز انسان هزار برابر پیچیده تر از مغز موش است. بنابراین، آیا ده هزار سال طول می کشد تا نقشه مغز انسان به دست آید؟ احتمالاً نه، ما در پروژه‌های مشابهی مانند پروژه ژنوم انسانی شاهد افزایش کارایی شگفت‌انگیز بوده‌ایم.
تهیه اولین نقشه از ژنوم انسان حدود 20 سال پیش انجام شد و چندین سال و صدها میلیون دلار به طول انجامید. امروزه آزمایشگاه‌های سریع می‌توانند این کار را در چند ساعت با حدود ۱۰۰ دلار انجام دهند. با افزایش بهره وری مشابه، می توانیم فناوری پیچیده ای را در زندگی فرزندان یا نوه های خود مشاهده کنیم.
البته موانع دیگری نیز وجود دارد. ایجاد یک نقشه مغز ایستا تنها بخشی از کار است. برای شبیه سازی یک مغز در حال کار، باید کل نورون ها را در عمل مشاهده کنیم. معلوم نیست در آینده نزدیک بتوانیم به این هدف برسیم یا خیر.
فرضیه یک ذهن مصنوعی
آیا شبیه سازی مغز شما آگاهی کاملی مانند شما ایجاد می کند؟ پاسخ به ارتباط بین ذهن و بدن بستگی دارد.
برخلاف رنه دکارت، فیلسوف قرن هفدهم، که معتقد بود ذهن و بدن اساساً متفاوت هستند، اکثر فیلسوفان دانشگاهی امروزه معتقدند که ذهن خود ماهیتی فیزیکی دارد. به زبان ساده، ذهن شما مغز شماست. اما چگونه یک مغز شبیه سازی شده می تواند یک ذهن واقعی ایجاد کند؟
خب، بسیاری از دانشمندان علوم شناختی بر این باورند که این ساختار عصبی پیچیده مغز شما است که ذهن خودآگاه را ایجاد می کند، نه ماهیت ماده بیولوژیکی آن (که عمدتاً چربی و آب است). هنگامی که مغز شبیه سازی شده روی کامپیوتر اجرا می شود، ساختار مغز شما را تکرار می کند. برای هر نورون و اتصال عصبی شبیه سازی شده، یک قطعه سخت افزار کامپیوتری مربوطه وجود خواهد داشت. این شبیه سازی ساختار مغز و در نتیجه ذهن آگاه شما را بازتولید می کند.
سیستم‌های هوش مصنوعی امروزی شواهد مفیدی (اگرچه نه قطعی) برای رویکرد ساختاری به ذهن ارائه می‌دهند. این سیستم ها بر روی شبکه های عصبی مصنوعی کار می کنند که اصول ساختاری خاصی از مغز را تقلید می کنند و قادر به انجام کارهای زیادی هستند که نیاز به پردازش شناختی زیادی دارد.
فرض کنید می توان مغز انسان را شبیه سازی کرد و این شبیه سازی ذهن خودآگاه ایجاد می کند. در این صورت آیا شخص دانلود شده واقعاً شما هستید یا فقط یک کلون ذهنی از شماست؟ این داستان یادآور معمای قدیمی فلسفی است: چه چیزی باعث می‌شود صبح همان کسی که روز قبل به رختخواب رفته بود از خواب بیدار شوید؟
برای شبیه سازی یک مغز در حال کار، باید کل نورون ها را در عمل مشاهده کنیم
به طور کلی فیلسوفان در این پرسش به دو دسته تقسیم می شوند. گروه با دیدگاه بیولوژیکی معتقد است که صبح و عصر شما همان فرد هستید زیرا آنها همان ارگانیسم بیولوژیکی هستند که توسط یک فرآیند زندگی بیولوژیکی مشترک به هم مرتبط شده اند. گروه دوم که دارای باور مبتنی بر ذهن هستند و درصد بیشتری را نمایندگی می کنند، معتقدند که این واقعیت که ما ذهن داریم تفاوت را ایجاد می کند. شما صبح و عصر به دلیل زندگی مشترک ذهنی یک فرد هستید. فرد صبح به یاد می آورد که فرد عصر چه کاری انجام داده است، آنها دارای همان باورها، امیدها و ویژگی های شخصیتی هستند.
حق با کدام گروه است؟ در اینجا یک راه برای آزمایش فرضیه شما وجود دارد: تصور کنید مغز شما به جمجمه خالی شخص دیگری پیوند زده شده است. آیا شما با خاطرات، علایق و شخصیت خود همان فردی هستید که گروه فکر می کند شما هستید؟ یا این همان فردی است که بدن خود را همانطور که گروه بیولوژیکی فکر می کند اهدا کرده است؟ به عبارت دیگر، آیا بدن جدیدی به دست آورده اید یا ذهن جدیدی به دست آورده اید؟
اگر نمای گروه بیو درست باشد، با فرض اینکه هدف اصلی از دانلود، پشت سر گذاشتن زیست شناسی باشد، ایده دانلود ذهنی عملی نخواهد بود… اگر گروه ذهنی درست باشد، فرصت دانلود وجود دارد. ، زیرا ذهن دانلود شده می تواند ادامه واقعی زندگی روانی فعلی فرد باشد.
صبر کن مشکلی هست!
اما صبر کنید: وقتی نسخه ارگانیک اصلی شما از فرآیند بارگیری جان سالم به در می‌برد، چه اتفاقی می‌افتد؟ آیا با آگاهی خود به دو نفر تبدیل می شوید که یکی نسخه اصلی بیولوژیکی (B) و دیگری نسخه دانلود شده (C) است؟ نه، شما (A) نمی توانید به معنای واقعی کلمه خود را به دو نفر جداگانه (B ≠ C) تقسیم کنید و همزمان با هر دو برابر باشید. در نهایت، تنها یکی از آنها می تواند شما باشید (A=B یا A=C).
به نظر می رسد بسیار شهودی است که پس از جدایی، نسخه بیولوژیکی شما همچنان شما واقعی است (A=B) و نسخه دانلود شده فقط یک کپی ذهنی خواهد بود. اما این شما را به این فکر می‌اندازد که اگر خود بیولوژیکی شما نابود شود، می‌توانید به عنوان یک نسخه دانلود شده زنده بمانید. چرا از بین بردن خود بیولوژیکی شما به طور جادویی کلون ذهنی شما را به خود واقعی شما تبدیل می کند؟
ارزششو داره؟
متأسفانه فرضیه ذهن مصنوعی و فرضیه بقا را نمی توان به طور قطعی آزمایش کرد و واقعاً باید برای یافتن این موضوع به دردسر بیفتیم. بنابراین، شارژ همیشه به معنای ریسک کردن است. من شخصاً فقط در صورتی این خطر را می پذیرم که مطمئن باشم که ماده زیستی من دیگر دوام نخواهد داشت.