معرفی سریال پاییز دختری که توسط داعش اسیر شده است

قهرمان اصلی سریال آیسان است و داستان را از دید او می بینیم. ما همیشه با او هستیم. اوست که در اکثر نماها حضور دارد و حوزه اطلاع رسانی عموم به آنچه می بیند و می فهمد محدود می شود. قاعده ای که البته هر از چند گاهی شکسته می شود و ناگهان وارد فضای اداره اطلاعات سنندج می شویم – بدون اینکه آیسان به آنها زنگ بزند.

این نمایش بیش از تعداد دفعات سریال را خسته کننده کرد. داستان خیلی کند پیش می‌رود و بیشتر وقت‌ها برای خلق لحظات و سکانس‌هایی تلف می‌شود که نه کمکی به جلو بردن داستان می‌کنند و نه چندان به شخصیت‌پردازی کمک می‌کنند. این سوال تا آنجا پیش می رود که در قسمت دوم که ابوعاصم (ژاکان) را می بینیم و سخنان او را می شنویم، گویی با یک تیپ یا کلیشه ای که همه جا به کار رفته و دیده می شود مواجه می شویم. هیچ ردی از جاکان در قسمت اول وجود ندارد، بدون اینکه کسی بداند چه اتفاقی برای او افتاده است و فیلم کوچکترین سرنخی از این که چرا او چنین تصمیمی را در زندگی خود گرفته است، نداشته باشد. چنین تصمیم وحشتناکی که سرنوشت او و همسرش را بسیار تغییر داده است.

ذکر مثال دیگری برای توضیح دقایق بیش از حد سریال خالی از لطف نیست. در پایان قسمت دوم که گوشی در دست آیسان زنگ می زند و داعشی ها به سمت او می چرخند، ناگهان بمبی اصابت می کند و داعشی ها و جاکان می میرند. از زمانی که غبار فرو می نشیند و بدن جاکان را غرق در خون می بینید تا شروع تیتراژ حدود 40 ثانیه طول می کشد.

پدیده سریال کسی نیست جز الناز ملک که در اولین نقش خود مقابل دوربین به خوبی درخشید و آنچه را که سناریو از او انتظار داشت به خوبی مدیریت کرد.

این احساس گرایی و احساسات گرایی را می توان در جای دیگری نیز یافت. مثلا صحنه خداحافظی عطیه و آیسان. به دیالوگ های رد و بدل شده بین آنها توجه کنید. تقریباً همه چیز دو بار گفته می شود و هر عمل دو بار انجام می شود. چیزی که به قسمت سوم و باز هم به یکی از موضوعات مورد علاقه مهدویان یعنی عبادت عزت می انجامد. بخت آزمایی ما هم دیده ایم، به مضحک ترین شکل ظاهر می شود. فقط برای برانگیختن احساسات (و شاید هم اشک) مردم و برانگیختن حسادت آن ها به خاطر گرفتار شدن زن ایرانی در چنین وضعیت ناپسندی. چنین خطاهای نابخشودنی و نابخشودنی باعث شد که سقوط، علیرغم پتانسیل، اثری شکست خورده در کارنامه سازندگانش قرار گیرد.