به طور کلی راه های زیادی برای حل پارادوکس های سفر در زمان وجود دارد. برخی جهان‌های موازی و پدیده‌های کوانتومی عجیب را پیشنهاد می‌کنند، در حالی که برخی دیگر از مکانیسم‌های تعریف‌نشده برای ایجاد ثبات منطقی در جهان استفاده می‌کنند. اینکه کدام راه حل صحیح است تا حدی به ماهیت زمان و نحوه عملکرد آن بستگی دارد: چیزی که فیزیکدانان از آن مطمئن نیستند. از طرفی بر اساس فیزیک زمان نمی توان موقعیت های متناقضی ایجاد کرد.
واضح ترین راه حل این است که سفر در زمان ممکن نیست و اگر نتوانیم به عقب برگردیم، نمی توانیم آن را مختل کنیم. این با توجه به تجربه ما از زمان طبیعی به نظر می رسد. زمان فقط یک طرف می رود. دوشنبه منتهی به سه شنبه و سپس چهارشنبه و در نهایت تمام زندگی ما می شود. ما هرگز از سه شنبه تا دوشنبه به آنجا بر نمی گردیم.
با این حال، مشخص نیست که چرا زمان به این شکل عمل می کند، در حالی که فضا اینطور نیست. ما آزادیم که در فضا به بالا و پایین، عقب و جلو، چپ و راست حرکت کنیم. برخی از جهت‌های حرکت دشوار هستند، زیرا باید بر گرانش زمین غلبه کرد یا به سنگ جامد نفوذ کرد، اما باز هم غیرممکن نیست. با این حال حرکت ما در طول زمان همیشه یک طرفه بوده است.
دو توصیف ممکن برای جهت زمان وجود دارد. اولاً یک سویه بودن زمان یکی از ویژگی های اساسی جهان است که در ذات اشیا وجود دارد. با این حال، این مفهوم در مکانیک کوانتومی یا در فیزیک اجسام بسیار کوچک مورد تردید قرار گرفته است. در مقیاس کوانتومی، فرآیندها را می توان در هر جهتی جهت داد. به گفته ولاتکو ودرال، فیزیکدان دانشگاه آکسفورد، بریتانیا:
به همین دلیل است که بسیاری از فیزیکدانان روش دوم را برای تعیین جهت زمان در نظر می گیرند: آنها معتقدند زمان یک پدیده اساسی نیست، بلکه از پدیده های دیگر ناشی می شود. کتی مک، کیهان شناس در موسسه فیزیک نظری، یک محیط محاسباتی را برای حل این مشکل پیشنهاد می کند. بر اساس این محاسبات، نیازی به در نظر گرفتن مفروضات مکانی یا زمانی ندارید و در هر صورت می توانید پاسخ مناسب را بیابید. او می گوید:
توجیه را می توان در نظریه ها یافت لودویگ بولتزمنیک فیزیکدان اتریشی حفاری انجام داد. او به این سوال علاقه داشت: چرا فرآیندهای خاصی در دنیای اجسام بزرگی که در آن زندگی می کنیم برگشت ناپذیر هستند؟ به عنوان مثال، اگر یک فنجان قهوه را روی زمین بیندازید، می شکند، اما هرگز نمی توانید انتظار عکس آن را داشته باشید. اجسام زمانی سازماندهی می شوند که انرژی صرف این کار شود. باز کردن هدفون به انرژی بیشتری نیاز دارد. در حالی که راه های بی پایانی برای در هم تنیدن آنها وجود دارد.