معرفی‌ای که تا اندازه‌ای تکنیکی برای غافل‌گیری هم است. همان‌گونه که اصغر فرهادی هم در درباره‌ی الی… (۱۳۸۷) و در معرفی صابر ابر از آن بهره جسته بود. به‌نظر می‌رسد این‌جا هم با این مسئله مواجه‌ایم. علی‌الخصوص باتوجه‌به توضیحات و اخباری که از سریال منتشر شده است. اخباری که حاکی از حضور بازیگرانِ به‌نامی در این سریال‌اند که قرار است کم‌کم معرفی شوند. کنجکاوی‌برانگیزترینِ این نام‌ها لیلا حاتمی است که عکس‌هایی هم از او با گریم مربوط‌به نقش‌ش در سریال در فضای اینترنت منتشر شده است. حمید فرخ‌نژاد، امیرحسین رستمی، احسان کرمی و مونا فرجاد نیز از دیگر بازیگرانی‌اند که طبق اخبار، باید انتظار حضورشان در سریال را بکشیم.
خود سریال، تا وقتی که زمانِ حضورِ بازیگرها در سریال فرانرسد، قصدی در معرفیِ آن‌ها ندارد. نوعی از معرفی که تا اندازه‌ای تکنیکی برای غافل‌گیری هم است
کارگردانی افشین هاشمی در این سریال مبتنی بر برداشت‌های بلند و استفاده از میزانسن‌های متنوع براساس حرکات بازیگرها و دوربین است. جز در صحنه‌های گفت‌وگوییِ دونفره، کم‌تر می‌توان ردی از دوربین‌های ثابت برای دکوپاژِ صحنه‌ها گرفت. بیشتر با نماهایی بلند و مفصل و بعضن شلوغ مواجه‌ایم که دوربین و کاراکترها دائمن در آن مشغولِ حرکت‌اند.
شبکه‌ی مخفی زنان را افشین هاشمی کارگردانی کرده است. کسی که بیشتر او را به‌عنوان بازیگر به‌یاد می‌آوریم، ولی پیش از این سابقه‌ی کارگردانی فیلم‌هایی چون پسران دریا (مشترک با حسین قاسمی، ۱۳۹۹)؛ خداحافظ، دخترِ شیرازی (۱۳۹۷)؛ گذر موقت (۱۳۹۴) و خسته نباشید (مشترک با محسن قرایی، ۱۳۹۱) را در کارنامه‌ی خود دارد.
این اولین سریالی است که او کارگردانی می‌کند. سریالی که به‌تازگی پخش آن از شبکه‌ی نمایش خانگی آغاز شده است. شبکه‌ی مخفی زنان براساس طرحی از محسن قرایی شکل گرفته و نویسندگیِ آن را محمد رحمانیان بر عهده داشته است. هاشمی قبل‌تر از این و در دهه‌ی هشتاد خورشیدی، در سه تا از سریال‌های محمد رحمانیان در تلویزیون به ایفای نقش پرداخته بود و حالا انگار دارد پیشِ استاد خود درس پس می‌دهد.
در جلسه‌ای فوق‌محرمانه، مقرر می‌شود تا کانونی شکل بگیرد برای سازماندهی امور بانوان ــ ولی براساس نظرها و خواست‌های آقایان، در پشت پرده ــ تا بتوانند به این واسطه، فعالیت زنان پیشرو و برابری‌خواه و آزادی‌طلبِ جامعه را به‌زیرِ سلطه بیاورند و آن را کنترل کنند
جز در صحنه‌های گفت‌وگویِ دونفره، کم‌تر می‌توان ردی از دوربین‌های ثابت برای دکوپاژِ صحنه‌ها گرفت. بیشتر با نماهایی بلند و مفصل و بعضن شلوغ مواجه‌ایم که دوربین و کاراکترها دائمن در آن مشغولِ حرکت‌اند
در جلسه‌ای که در این وزارتخانه و متعاقب نامه‌ای فوق‌محرمانه تشکیل می‌شود، مقرر می‌شود تا کانونی شکل بگیرد برای سازماندهی امور بانوان ــ ولی براساس نظرها و خواست‌های آقایان، در پشت پرده ــ تا بتوانند به این واسطه، فعالیت زنان پیشرو و برابری‌خواه و آزادی‌طلبِ جامعه را به‌زیرِ سلطه بیاورند و آن را کنترل کنند. این‌جاست که پای محمود زنبورکچی به‌شکل گسترده‌تر و حیاتی‌تری به داستان باز می‌شود.
براساس همین قسمت منتشرشده، می‌توان گفت با سریالی جذاب سروکار داریم که براساس سابقه‌ی پدیدآورندگان‌ش، می‌توانیم به ادامه‌اش نیز خوش‌بین باشیم ــ علی‌الخصوص باتوجه‌به ایده‌ی مستتر در داستان که پیش‌تر به آن اشاره شد.