قابلیتی که از آن حرف می‌زنم، Assistive Touch نام دارد و برای افرادی در نظر گرفته شده که فقط می‌توانند از یک دست استفاده کنند. من با Assistive Touch توانستم تقریباً تمام کارهایی را انجام دهم که اپل می‌گوید فقط با دابل تپ امکان‌پذیر است. اتفاقاً ازآن‌جاکه Assistive Touch به‌عنوان قابلیت دسترسی‌پذیری برای افراد کم‌توان طراحی شده است، از ژست‌های بیشتری مثل «مشت‌کردن دست» برای انتخاب آیتم بهره می‌برد.
دابل تپ همان‌طور‌که از اسمش پیدا است، فقط از ژست دو بار ضربه‌ی سر انگشت‌ها به‌هم پشتیبانی می‌کند و جامعه‌ی هدفش تمام کاربران هستند، نه صرفاً افراد کم‌توان. به‌همین‌‌دلیل، اپل این قابلیت که احتمالاً در دوسه سال گذشته ناشناخته باقی مانده، به کانون توجه برگرداند و به‌عنوان مؤلفه‌ای معرفی کرد که قرار است قواعد بازی را تغییر دهد.
شاید مهم‌ترین فرق دابل تپ با Assistive Touch در سرعت و ثبات پاسخ‌گویی است که از تراشه‌ی قدرتمندتر انتظاری جز این نمی‌رود. با‌این‌حال، اگر مهم‌ترین دلیلتان برای خرید واچ اولترا ۲ یا حتی واچ سری ۹ استفاده از دابل تپ است، همین‌حالا هم می‌توانید به‌کمک Assistive Touch قابلیتی کم‌وبیش مشابه را در هر اپل واچی که از watchOS 8 به‌بعد پشتیبانی می‌کند، تجربه کنید.
پردازش محلی سیری و Precision Finding
گفتم که تراشه‌ی S9 به‌جز دابل تپ، پردازش محلی سیری را هم ممکن می‌کند؛ قابلیتی که اپل On-Device Siri می‌نامد و قرار است همراه با دابل تپ با به‌روزرسانی watchOS 10.1 ارائه شود.
به‌لطف قدرت تراشه، سیری می‌تواند بی‌نیاز از وای‌فای، هر دستوری را پردازش کند که پاسخ‌گویی به آن به جست‌وجو در اینترنت نیاز نداشته باشد؛ دستورهایی مثل تنظیم آلارم، سؤال درباره‌ی وضعیت آب‌وهوا، بازکردن اپلیکیشن‌ها یا واردکردن اطلاعات مربوط به وزن و دیگر داده‌های سلامت.
اگر هم قابلیت «Raise to Speak» را از تنظیمات ساعت فعال کرده باشید، دیگر به گفتن «Siri» یا «Hey Siri» برای فعال‌کردن دستیار صوتی نیازی نیست؛ بلکه فقط کافی است دستتان را بالا بیاورید و میکروفون ساعت را به دهانتان نزدیک کنید تا سیری سریع‌تر از هروقت دیگر، دستور شما را پردازش کند.