BioShock Infinite: Burial At Sea نمی تواند خود را با خود آشتی دهد

BioShock امروز، 26 مارس 2023، 10 ساله می شود. در زیر، نگاهی می اندازیم به اینکه چگونه DLC آن، Burial at Sea، به طور ناقصی سعی در یافتن سنتز بین دنیاهای مختلف خود داشته است.

BioShock’s Rapture یک مکان ضروری است. تازگی محیط زیر آب آن ناشی از یک نگرانی عملی است: چرا یک شخصیت بازیکن به سادگی یک مکان خطرناک را ترک نمی کند؟ دغدغه های موضوعی بازی از همین ملاحظات بازیگوش ناشی می شد. به Big Daddies Little Sisters بدهید تا بازیکنان انگیزه پیدا کنند تا به دشمنان دشوار حمله کنند. دنیای بدون مقررات به این معنی است که بازیکنان می‌توانند مهمات را از ماشین‌های فروش خودکار بخرند و با “پلاسمیدها” پیچ و مهره را آتش بزنند.

Même la préoccupation du jeu pour l’objectivisme vient de ce genre de considérations pratiques. Dans les propres mots du réalisateur Ken Levine, “nous voulions une raison très crédible pour laquelle ils seraient là.” Le fondateur de Rapture, Andrew Ryan (un remplaçant à peine voilé de l’écrivain Ayn Rand) ne peut pas imaginer un endroit où il peut construire son monde objectiviste idéal sur terre, donc cela doit être fait dans la mer. Si le récit de BioShock le condamne finalement, tièdement, il trouve aussi une certaine noblesse dans sa mission, dans la pureté de sa vision. C’est peut-être parce que ses objectifs étaient similaires à ceux des concepteurs. Eux aussi ont construit Rapture par nécessité, un monde construit à partir de contraintes de gameplay, qui ne pouvait exister que numériquement.

BioShock Infinite est également artificiel, mais sa construction est également beaucoup moins mécanique. Contrairement au jeu précédent, il n’y a pas de mariage de convenance entre les préoccupations pratiques et narratives. Par exemple, le retour des Plasmides de Rapture, rebaptisés ici Vigors. Alors que les plasmides obtiennent plusieurs journaux audio explorant comment et pourquoi ils sont apparus, les Vigors obtiennent une considération tertiaire. Ils font partie du carnaval qui ouvre le jeu, mais comment et à partir de quoi ils sont fabriqués est inexpliqué. Contrairement à BioShock, leur présence ne se répercute pas sur le récit. Dans l’un des trous d’intrigue les plus fréquemment observés dans le jeu moderne, les protagonistes Booker et Elizabeth sont chargés d’armer une révolution dans un monde où vous pouvez lancer des boules de feu à mains nues si vous achetez la bonne bouteille dans un distributeur automatique.

Souligner de telles incohérences peut être hors de propos, mais dans ce cas, cela montre une différence fondamentale entre la conception des deux jeux. BioShock est obsédé par son cadre. Le ravissement est le principal moyen par lequel la plupart des personnages sont canalisés, et les préoccupations systémiques du jeu concernent l’espace. Certaines capacités se concentrent sur le piratage de caméras ou de tourelles pour créer des zones de sécurité. Le jeu vous encourage à savoir où se trouvent les distributeurs automatiques et les distributeurs de santé. Jouer un niveau signifie apprendre à connaître les tenants et les aboutissants d’une partie spécifique de Rapture.

En revanche, Infinite est beaucoup plus axé sur une logique propulsive et blockbuster. Dans un certain sens, vous vous déplacez moins d’un endroit à l’autre et plus d’un coup franc à l’autre. Il y a beaucoup moins de retour en arrière et moins de capacité à interagir avec les systèmes d’un emplacement donné. Infinite a une variété de niveaux, mais la façon dont vous vous engagez et ce que vous faites à chaque niveau est fondamentalement identique. Les systèmes basés sur le lieu de l’original ont presque entièrement disparu.

BioShock Infinite : Burial At Sea tente de réconcilier les deux mondes de la franchise, amenant Elizabeth et Booker dans Rapture lui-même. Mais ce Rapture est complètement différent. Dans la première partie du DLC, vous incarnez Booker. Le jeu se joue de manière identique à Infinite, sans réels changements basés sur le nouveau paramètre. Certes, vous combattez un Big Daddy, mais sinon, les armes, les ennemis et le rythme sont remplis de la sensibilité d’Infinite. Les couloirs claustrophobes de l’original sont échangés contre les vues d’Infinite. Cela s’explique en partie par le fait que Burial at Sea a lieu juste avant et pendant l’effondrement de Rapture, lorsqu’il est dystopique mais pas en ruine (un peu comme la façon dont Infinite voit Columbia au milieu de l’effondrement plutôt qu’après). Mais l’échange plat de design montre à quel point les deux mondes étaient différents en premier lieu.

Cependant, seule la partie 1 est une réplique exacte d’Infinite. Elizabeth est le personnage du joueur dans la partie 2, et avec ce changement vient une variété de nouveaux systèmes : des armes non létales et un plus grand accent sur la furtivité. Ces changements apportent de la flexibilité et des choix, qui ressemblent davantage au jeu original. Burial At Sea Part 2 encadre BioShock Infinite comme un portrait de personnage. Être dans Rapture, et par extension Columbia, est différent pour Elizabeth que pour Booker. La description des deux paramètres dans les jeux précédents et l’approche sanguinaire de Booker ne sont pas totalement objectives, mais teintées d’une perspective humaine. En d’autres termes, Rapture est comme Columbia pour Booker parce que son cœur violent traite tous les lieux de cette façon.

با این حال، حتی در قسمت 2، Rapture و Columbia به طور مداوم معادل هستند. الیزابت به کلمبیا باز می‌گردد تا متوجه شود که می‌تواند با او به همان شیوه‌ای که می‌تواند رپچر کند، تعامل داشته باشد. اولاً، بسیاری از سیستم‌ها و بیت‌های روایت Infinite وجود دارند زیرا در BioShock اصلی بودند. دنیای متا بازی این واقعیت را با اهمیتی عمیق و متافیزیکی پر می کند. DLC دو برابر می شود. در تخیل «دفن در دریا»، سیستم‌ها به مکان یا شرایط مرتبط نیستند، بلکه تقریباً ابدی هستند. الیزابت متعجب است که آیا همه در چیزی که او آن را “چرخ خون” می نامد گرفتار شده اند. انقلاب هایی که در این دو شهر رخ داد به طور موازی شکل گرفت. اینکه الیزابت و بوکر چگونه مسائل را حل می کنند، تقریباً تنها توسط روش ها و بدن آنها تعیین می شود. سیستم هایی که کلمبیا و رپچر را تشکیل می دهند از نظر عملکردی یکسان هستند.

بازی همچنین این نکته را به صورت روایی بیان می کند و جزئیات را به تصویر می کشد و حفره های طرح را با ارتباط بین بعدی Rapture و کلمبیا توضیح می دهد. Burial at Sea بازی های BioShock را – به جز 2 مورد که به هیچ وجه ذکر یا اشاره ای به آنها نشده است – به یک داستان بزرگ تبدیل می کند. این کاراکتر بازیکن BioShock را به‌عنوان کسی که می‌تواند چرخه‌هایی را که بوکر، الیزابت و بقیه بازیگران بازی را به دام می‌اندازند، بشکند، بازخوانی می‌کند. چیزی که Burial at Sea فراموش می کند این است که همه چیز را نمی توان آشتی داد یا دوباره به هم وصل کرد. بدیهی است که می توان خطوط تاریخی و عملی را از BioShock به دنباله آن ترسیم کرد. اما جاه طلبی Infinite حتی زمانی که در اقیانوس فرو می رود به آسمان می رسد. BioShock شجاعت این را داشت که فقط یک مکان باشد. ناقص ارائه شده است، گاهی اوقات پیش پا افتاده یا احمقانه، اما با این وجود مکانی است.

بازنگری های بیشتر BioShock Infinite: