چه فیلم‌هایی برای تماشای آخر هفته: از آهنگ تابستان تا عشق و رحمت

فیلم عشق و رحمت با نقش های عالی پل دینو و کیوسک شلوار جینبا رویکردی انسانی به زندگی یک فرد مشهور می پردازد. یک فرد با نام برایان ویلسون که به عنوان یک نوازنده در آمریکا به شهرت رسید و یکی از اعضای بیچ بویز بود.

اگرچه عشق و رحمت به عنوان یک فیلم تخیلی تفاوت هایی با مستند انتهای این مقاله دارد، اما سعی دارد به بخش های مختلف زندگی یک فرد احترام زیادی بگذارد. آثاری که بر اساس داستان‌های زندگی واقعی افراد مشهور ساخته شده‌اند، گاهی آنقدر روی بدترین یا بهترین روزهای زندگی‌شان متمرکز می‌شوند که توانایی برخورد با افراد را از جهات مختلف ندارند. این نوع فیلم‌ها گاهی چنان شیفته نمایش لحظه‌ای از شکست یا مشکلات یک فرد می‌شوند که فراموش می‌کنند یک شخص را باید به عنوان یک شخص معرفی کرد. با تمام نقاط قوت و ضعفش.

عشق و رحمت (2014)

برای فنبی، بخش مهمی از هنر موسیقی در صداهای طبیعت تعریف شده بود. گله گوسفندان، امواج دریای شمال و دیگر عناصر طبیعی صداها را به گوش او رساندند و ذهنش مشغول یافتن موسیقی در میان آنها بود.

آهنگ تابستان نشان می دهد که چگونه این دو نفر از نسل های مختلف در چالش های مختلف خلق یک اثر هنری به یکدیگر کمک می کنند. در حالی که بارها هر کدام از آنها دنیا را از دید خود می بینند. Delius به فنبی کمک می کند تا در هنر موسیقی رشد کند و فنبی اطمینان حاصل می کند که کارهای پایانی Delius ناتمام نمی مانند.

کاری که در شماره 266 «این آخر هفته چه فیلمی را تماشا کنید؟» ادامه خواهد یافت. معرفی شده توسط یک گیمر، همه آنها ارتباط نزدیکی با هنر موسیقی دارند. ابتدا به سراغ یک فیلم تلویزیونی می رویم کن راسل We Go که یکی از قسمت های مجموعه مستند بی بی سی Omnibus می باشد.

آصف کاپادیا، فیلمساز بریتانیایی برنده اسکار که با مستند دیگو مارادونا توجه بسیاری از طرفداران فوتبال را به خود جلب کرد، علاقه مند به نوع خاصی از مستند با استفاده از ویدئوهای آرشیوی است که در آن علاوه بر بیان واقعیت، توجه به احساسات را نیز مشاهده می کنیم. . کاپادیا می خواهد سوژه هایی که برای فیلمش انتخاب کرده به عنوان انسان هایی با انواع احساسات به درستی به مخاطب ارائه شود. نه اینکه آنها صرفاً موضوع جالبی برای مطالعه باشند.

درون لوین دیویس (2013)

آهنگ تابستان (1968)

گاهی اوقات درگیر شدن شدید عاطفی تماشاگران با یک فیلم به معنای خندیدن با صدای بلند است. گاهی اوقات تعارض عاطفی با اشک یا شناسایی جدی ظاهر می شود. در فیلم درام Inside Llewyn Davis، ما با غم و درد روبرو هستیم. غم و اندوه و درد ناشی از تلاش های شخصیت اصلی برای تبدیل شدن به یک هنرمند. برای اینکه گرفتار روال ها و جریان عادی زندگی نشوید. خستگی مداوم، نیاز شدید به پول و قرار گرفتن بین خواننده هایی که مشغول خواندن یک آهنگ خنده دار هستند ژان اف کندی هستند، به لوین دیویس ثابت می کنند که روند عادی زندگی به معنای واقعی کلمه می تواند مشغول مبارزه با تلاش برای لذت بردن واقعی از زندگی باشد.

کوئن ها به دنبال ستایش کورکورانه از شخصیت ها نیستند. اما به همه یادآوری می کنند که این افراد در اطراف ما زندگی می کنند. گاهی خودمان را در فیلم های آنها می بینیم و گاهی تصویری اغراق آمیز و جزئی از افرادی که بارها با آنها ملاقات کرده ایم.

هر کسی که تا به حال هنگام راه رفتن در خیابان یا در هر موقعیت عادی دیگری آهنگ مورد علاقه خود را از طریق هدفون گوش داده باشد، احتمالاً این جمله را درک کرده است. موسیقی این توانایی را دارد که برخی از صحنه های نه چندان زیبا و سیاه و سفید زندگی را رنگ آمیزی کند. گاهی اوقات این هنر می تواند افراد را به هم نزدیک کند و گاهی اوقات می تواند شخص را در خصوصی ترین برخورد ممکن با افکار خود قرار دهد.

نتیجه این می شود که در مستند امی، همزمان با حقایق تلخ زندگی و قدرت هنری باورنکردنی یک خواننده محبوب مواجه می شویم. بدترین بلایی که بر سر امی آمد و لحظات تلخی که او را عذاب داد، آهنگ های شنیدنی و حساب شده او را پوشش نخواهد داد. در عین حال، کاپادیا از شهرت خود حیران نیست و فقط به دنبال روایت یک داستان دردناک نیست. نه تنها “مرگ یک نفر” بلکه جاده طی شده تا رسیدن به این نقطه سیاه را نشان می دهد. تماشای امی برای بسیاری کار آسانی نیست، به خصوص با توجه به لحظاتی که اعترافات صادقانه امی واینهاوس در مورد خودش را می بینیم.