نقد و بررسی Beau Afraid The Confrontation Between The Old Boy and His Mother

اما فیلمساز جوان داستان ما شروع به پیچیده‌تر کردن این خط روایی ساده و معمولی می‌کند، با کمک سکانس‌ها و موقعیت‌هایی که جز طولانی‌تر کردن زمان فیلم و خسته‌کننده‌تر کردن آن، هیچ کمکی به فیلم نمی‌کند. اگرچه می توان توجیهاتی برای وجود چنین رگه هایی ارائه کرد، اما هیچ توضیح قانع کننده ای برای این پرداخت های طولانی وجود ندارد.

توصیفی که روانکاو ارائه کرده نیز مهم است: بازگشت به چاهی که آب آن دفعه قبل ناسالم بود. پیام صوتی مادر وسیله ای برای شناخت شخصیت اوست. تاکید مکرر مادر بر “عشق” در انتهای پیام ممکن است نشانه ای از کنترل او باشد. قابلیت کنترلی که حس پشیمانی را برای بو به ارمغان می آورد. احساس گناه از اینکه با او نیست یا چند ماه است به او دست نداده است.

البته این تصویر کاملا در تضاد با تصویری است که در یک سوم آخر فیلم خانه مادر می بینیم. خانه ای مجلل در بافت شهری شیک تر و متمدن، در میان انبوه درختان، با مساحتی بسیار بزرگتر از واحد بو این آپارتمان در وداغان. خانه ای که نماد ثروت و قدرت است. ثروت و قدرتی که مادر بو از طریق تجارتش از آن برخوردار است و بو با این زندگی فقیرانه از آن لذت نبرده است.

پیش از این در سکانس مقدمه که شاهد زمان تولد بو هستیم به طور خلاصه به موضوعی در مورد زمان تولد بو اشاره شده است. واکنش های مادر نیز قابل توجه است. سوالات و نگرانی های پی در پی او در حال حاضر اولین نشانه های آنچه ما در مورد کنترل می گوییم است. چرا گریه نمی کند یا نفس نمی کشد یا چیزی؟ این سکانس، جدای از تمرکز مختصر و گذرا بر شخصیت مادر، احتمالاً اشاره ای گذرا به مشکلی است که از ابتدای زندگی در شخصیت بو به وجود آمده است.

مجسمه کوچکی که بو می خرد تا به مادرش بدهد، علاوه بر شباهتش به مجسمه بزرگ جلوی خانه مادرش، معانی دیگری هم دارد. معنی اول زمانی به تصویر کشیده می شود که بو زیر مجسمه یادداشتی برای مادرش می نویسد. جایی که جوهر با نوشتن کلمه “عشق” تمام می شود. اشاره ای به احساسات واقعی بو نسبت به مادرش. احساسی پیچیده و نامشخص و بو همیشه سعی می کرد آن را پنهان کند و آشکارش نکند. بعداً بعد از صحنه تصادف و رفتن بو به خانه این زوج عجیب و غریب، با صحنه ای مواجه می شویم که مجسمه گیر کرده است. همچنین تصویری از رابطه بو و مادرش است. رابطه ای از هم پاشیده و خراب که به چسب می چسبد.

حضور در خانه گریس و راجر احتمالاً فقط برای ذکر این مفهوم است که همه این وقایع موانعی ذهنی برای بازدارندگی یا به تاخیر انداختن بو از بازگشت به خانه هستند. آن موقع بود که بو فهمید که مادرش مرده است و دفن او بعداً به معنای آبروریزی و شرم برای مادر و خانواده خواهد بود. و بو که هیچ رابطه ای با مادرش ندارد، آیا همین را در اعماق ناخودآگاهش نمی خواهد؟ اما بو در این خانه عجیب گیر کرده است تا بر مفهوم بو که در دایره های ذهنی خود گیر کرده است، با شخصیت هایی که هر کدام روان رنجور و غیرقابل درک هستند و دایره ای که در آن می چرخد ​​و اتفاقات کوچک و بزرگی که رخ می دهد، تاکید کند. او در این خانه سپری می کند، اگر بخواهد چهل دقیقه از زمان فیلم را صرف کند و فیلم را کاملاً از ریتم روایی اصلی خود خارج کند، چقدر داستان مهم است؟

سومین فیلم بلند آری آستر بو می ترسد، به تازگی برای مشاهده در دسترس قرار گرفته است. این فیلم داستان بو (با بازی خواکین فینیکس) را روایت می کند. پسر پیری که مدام با اضطراب دست و پنجه نرم می کند و در محله ای کثیف و جنایتکار زندگی می کند. کسی که پدرش را قبل از تولد از دست داده و به دست مادرش بزرگ شده است.

واضح است که بازگشت بو به خانه سفری است برای کشف دوباره رابطه بین او و مادرش و فاش کردن چیزهایی از گذشته. اما فیلمساز جوان شروع به پیچیده‌تر کردن این خط روایی ساده و معمولی می‌کند و موقعیت‌هایی را ایجاد می‌کند که فیلم را طولانی‌تر و خسته‌کننده‌تر می‌کند.

پیام صوتی مادر وسیله ای برای شناخت شخصیت اوست. تاکید مکرر مادر بر “عشق” در انتهای پیام ممکن است نشانه ای از کنترل او باشد.

سرانجام پس از چهل دقیقه طولانی و خسته کننده، بو به خانه مادرش می رسد. با ظاهری زخمی، ناشی از کشمکش هایی که در ابتدا در ناخودآگاهش داشت تا خود را برای رویارویی با مادر یا حافظه اش آماده کند. این همان سکانسی است که بالاخره تکلیف رابطه او با مادرش را روشن می کند. بو در این سکانس و پس از بحث هایش با مادرش و مواجهه با ترس ها و سوالات همیشگی اش، کاری را که همیشه دوست داشت انجام دهد. پس از رویارویی، دوباره وجدان او را آزار می دهد. وجدانی که بالاخره او را تنها نمی گذارد و احساس ترس و شرمی که همیشه نسبت به مادرش و نسبت به دنیا داشته، او را محکوم می کند.

می توان گفت مهمترین سکانس فیلم برای توضیح شخصیت بو نیز اینجاست. از داستانی که در تئاتر گفته می شود تا فلاش بک های زندگی، رویاها و کابوس های بو. کابوس در مورد رابطه اش با مادرش و رویاهای عشق از دست رفته اش: الین. عشقی که البته چندان سالم نیست. شباهت این عشق ناسالم و رابطه ناسالم بو و مادرش را می توان از شباهت رنگ الین و لباس مادرش در سکانس رویای وان حمام نیز فهمید. دو نفر که با هم اختلاف دارند. این به وضوح در برخورد الین و بو در سکانس خانه و پس از آمدن مادر دیده می شود.