نقد و بررسی فیلم قتل جسی جیمز توسط رابرت فورد کریست و یهودا ترسو

قبلا گفته شده بود که رابطه جسی و باب مهمترین چیز در فیلم است. رابطه قاتل و قربانی مشابه رابطه مسیح و یهودا. باب سعی می کند یکی از پیروان جسی شود و زمانی که به اندازه کافی به او نزدیک می شود به او خیانت می کند و او را در معرض پلیس قرار می دهد. آگاهی جسی از این خیانت و انجام ندادن هیچ کاری در برابر آن نیز بر اساس این استعاره قابل توجیه است. مسیح از توطئه یهودا آگاه بود، اما هیچ کاری برای فرار از این وضعیت انجام نداد. جسی شاید می دانست که سرنوشتش قرار است توسط باب کشته شود. سرنوشتی که بالاخره با آغوش باز می پذیرد.

در ادامه متن، داستان فیلم پیش می‌رود.

این فیلم از یک انتقال ثابت برای انتقال بین فصل‌هایش استفاده می‌کند: گذر زمان حرکت ابرها در سراسر آسمان. چیزی که به دلیل استفاده مکرر در فیلم تبدیل به یک موتیف بصری می شود. اهمیت چنین دیدگاه هایی در فیلم زمانی بیشتر مشخص می شود که ببینیم فیلم در اوایل با دو نگاه از این دست آغاز می شود. اما این تایم لپس ها چه معنایی دارند؟ واضح است که گذر زمان اولین چیزی است که از طریق چنین نماهایی به مخاطب منتقل می شود. به خصوص زمانی که با تایم لپس – شکل فشرده زمان طولانی تری – روبرو هستیم. آن هم در داستانی که زمان کوتاهی برای روایت داستانش ندارد. دومین کارکرد این گذارها در فیلم و مهم ترین کارکردشان، نمایش «تقابل» است. در بسیاری از این نماها با منظره ای از آسمان روبرو هستیم که در آن دو خوشه ابر وجود دارد که هر کدام در جهت متفاوتی می روند.

مهمترین جنبه فیلم رابطه جسی و باب است. رابطه ای شبیه مراد و مرید. باب سخت کار می کند تا شبیه جسی شود. او حتی شماره کفش خود را در جایی یادداشت کرده است و برای پیوستن به گروه جسی جان می دهد. در همین حال، جسی تنها زمانی از باب استفاده می‌کند که به او نیاز دارد – مانند رفتارش با سایر. این سوالی است که شاید باب را دلسرد کند. در این سفرها چیز جدیدی یاد نمی گیرد. او نمی تواند شجاعت خود را نشان دهد. البته اگه چیزی باشه او فقط به این فکر می کند که شبیه جسی جیمز باشد. از این منظر، سکانس قتل جسی معنای دیگری به خود می گیرد. سکانسی که در واقع یک طعنه بزرگ و مشت محکمی به دهان باب است. اگرچه در این سکانس این باب است که جسی را می کشد. اما کارگردانی از این نظر عالی است که باب را به حاشیه می برد و جسی را بالا می برد.

باب سعی می کند یکی از پیروان جسی شود و زمانی که به اندازه کافی به او نزدیک می شود به او خیانت می کند و او را در معرض پلیس قرار می دهد. آگاهی جسی از این خیانت و انجام ندادن هیچ کاری در برابر آن نیز بر اساس این استعاره قابل توجیه است.

بخوانید  Overwatch 2 در فصل 9 آسیب‌دیدگی و تانک قهرمانان را با درمان غیرفعال برطرف می‌کند

و این تحقیر ادامه دارد. از قضا این لحظه تحقیرآمیز و عمل خائنانه بارها و بارها توسط خود باب بازتولید و نمایش داده می شود. تمرینی که بر عنصر «خیانت» در شخصیت باب تأکید دارد. به این ترتیب، جسی یک قهرمان و یک افسانه باقی می ماند و باب به طور فزاینده ای منفور، ترسو و نفرت انگیز می شود. آنقدر که مضمون ترانه های کوچه و بازار مضحک می شود و جان خود را هم از دست می دهد. باب که امیدوار بود با همکاری با پلیس و کشتن جسی، جای جسی را بگیرد و قهرمان شود، شکست می خورد. شکستی بسیار بزرگتر و ویرانگرتر از پذیرفته نشدن در تیم مواد مخدر جسی. جوخه مواد مخدر از قضا عملیات نهایی خود را همزمان با ورود جسی انجام می دهد.

دومین فیلم اندرو دومینیک یکی از بهترین تجربیات سمعی و بصری این قرن است. فیلمی آرام که آرام آرام کار خود را انجام می دهد. با یک گیمر همراه باشید.

البته این مقوله ای جذاب و جامعه شناختی است که چرا در برخی موارد مجرمان از این نوع به چنین محبوبیتی در جامعه دست پیدا می کنند. یکی از این دلایل شاید این باشد که فقیرترین افراد در جوامعی که اختلاف طبقاتی زیاد است خشم و خلأ حس انتقام جویی خود را در شخص این جنایتکار می بینند و به همین دلیل با او همذات پنداری می کنند. این تصاویر کوچک هستند اما در یک لحظه از فیلم اهمیت دو چندان می یابند. جایی نزدیک به پایان فیلم، در سکانسی که جسی کشته می شود، نمایی POV از او را می بینیم که از پنجره به دختر بچه اش خیره شده است. سپس دوربین می چرخد ​​و ما نمای معکوس را می بینیم: تصویر فرم جسی از پشت پنجره. ضربه ای که به وضوح نشان دهنده افول جسی است. نزدیک به زمان مرگش درست زمانی که دخترش می خواند: «نمی دانم غرق می شوم یا نجات می یابم، دریا خیلی پهن است.

عاملیت و تسلط جسی بر باب در صحنه دیگری قبل از این نمایش داده شده است. جایی که جسی، انگار در حال بازی در لحظه دزدی بعدی خود است، چاقو را روی گلوی باب می گذارد و چیزی می گوید که شبیه صندوقدار و در واقع خود باب است. جسی در اینجا نشان می دهد که “نمی خواهد” باب را بکشد و در سکانس قتل نشان می دهد که “اجازه می دهد” باب او را بکشد.

یکی دیگر از موتیف های بصری فیلم که می توان به آن اشاره کرد، تصاویری است که به نظر می رسد از پشت شیشه فیلمبرداری شده است. این ها عینک های قدیمی هستند که دارای بی نظمی های زیادی هستند و به همین دلیل این تصاویر کج و مخدوش شده اند. این تصاویر را نیز می توان دارای اهمیت معنایی در فیلم دانست. این تصاویر افتراآمیز می تواند به پرسش «واژگونی حقیقت» اشاره داشته باشد و این سؤال به تصویر جسی جیمز در جامعه نیز اشاره دارد. تصویری که وارونه به نظر می رسد. یک راهزن و قاتل که پس از مرگ قهرمان می شود.

بخوانید  Call of Duty Modern Warfare II & Warzone 2.0 Crash Team Rumble Bundle Trailer

حتی قتل جسی در همان ابتدای فیلم توسط راوی روایت می‌شود تا برای مخاطب جای تعجبی نداشته باشد و بتواند روی چیزی که باید روی آن تمرکز کند: رابطه بین جسی و باب.

دومینیک برای نوشتن فیلمنامه خود رویکردی ساده و سرراست دارد و هیچ کار غیرعادی انجام نمی دهد، مانند شکستن خط روایت یا پیچیده کردن روند داستان. راوی قسمت های کلی تری از داستان را روایت می کند و بقیه صحنه ها به ترتیب خطی اتفاق می افتد. یک تصمیم خوب که باعث می شود فیلم تاثیر درستی روی مردم بگذارد و از مغازه های جلوه های رسمی دوری کند. حتی قتل جسی در همان ابتدای فیلم توسط راوی روایت می شود تا برای مخاطب جای تعجب آور نباشد و بر آنچه باید باشد تمرکز می کند: رابطه جسی و باب. فیلم با داستانی درباره جسی شروع می شود و با داستانی درباره باب به پایان می رسد. از جسی شروع می شود و به باب می رسد و در این بین چیزهایی تعریف می کند که این مسیر را توجیه می کند. مسیری که البته فقط از جسی تا باب ظاهر می شود. اما اساساً روی جسی می ماند.

این حرکت متقاطع ابرها است که نمایشی طعنه آمیز و بصری از رابطه بین جسی و باب در فیلم است. بنابراین، از این منظر، این انتقال‌ها را می‌توان در زمره پلان‌های فیلم برشمرد که نه تنها در خدمت گذر میان سکانس‌ها هستند، بلکه معنای بالاتری در آنها نهفته است. راجر دیکینز، فیلمبردار برجسته بریتانیایی و برنده دو جایزه اسکار، با استفاده از لنزهای قدیمی واید بر روی دوربین های جدید، به تصاویری با کیفیت جدید و دیده نشده دست یافته است. عکس ها در گوشه و کنارشان ترش ترند و با رنگ آمیزی خاص این پلان ها حس پیری یا نوستالژیک بودن را القا می کنند. آنچه آنها در مصاحبه های کارگردان و فیلمبردار و رسیدن به کیفیت برخی از عکس های قدیمی مورد علاقه دومینیک به دست آوردند.

قتل جسی جیمز توسط رابرت فورد بزدل

برد پیت در نقش جسی جیمز

برد پیت در قتل جسی جیمز...

باب همیشه شاگرد جسی بوده است. حتی نافرمانی کوچک او، همکاری او با پلیس، چیزی نیست که جسی از آن غافل بماند و جسی کاملاً از آن آگاه است. در این سکانس باب همچنان مطیع است و ابتکار عمل کاملاً در دست جسی است. این اوست که می آید – وقتی همه چیز را می داند و با خواندن روزنامه بیشتر از همیشه اعتماد به نفس پیدا کرده است – و از پنجره به دخترش نگاه می کند. او بدون دلیل اسلحه خود را می کشد و خود را در موقعیتی قرار می دهد که باب بتواند به او شلیک کند. در واقع جسی در این صحنه نقش کارگردانی را بازی می کند که در آخرین لحظه صحنه ای را برای فیلمبرداری به بازیگرش پیشنهاد می دهد. وقتی جسی همه این کارها را انجام می دهد تا او را بکشد، باب یک بار دیگر و این بار قاطعانه تر از همیشه به او آژانس خود را یادآوری می کند. رابرت فورد چیزی بیش از یک اسباب بازی و فرمان نیست. صحنه سازی که هنوز باب را تحقیر می کند.

بخوانید  Disney Dreamlight Valley: Where to Find Worms
حالا که پانزده سال از ساخت فیلم می گذرد، قتل جسی جیمز توسط رابرت فورد بزدل او توانست طرفداران خود را پیدا کند. این فیلم در زمان ساخت خود با یک شکست تجاری در گیشه مواجه شد، اگرچه با استقبال منتقدان روبرو شد و بازیگری و فیلمبرداری آن در بسیاری از جشنواره ها مورد توجه قرار گرفت. دومین فیلم نویسنده و کارگردان نیوزلندی الاصل اندرو دومینیک را می توان یک «وسترن رویزیونیست» دانست. قتل جسی جیمزمانند نام طولانی و عجیبش، فیلمی متعارف نیست. این داستان یک زن بزرگراهدار و مشهور در تاریخ آمریکا و بر اساس رمانی نوشته ران هانسن در سال 1983 است. دومینیک که در فیلم قبلی خود (خردکن خردکن) نشان داده بود که به عنصر جنایت و زندگی مستند جنایتکاران علاقه مند است، این بار به دل تاریخ آمریکا می پردازد و داستان مرگ یکی از معروف ترین جنایتکاران را انتخاب می کند.آنها را به آرامی بکش به آرامی آنها را می کشند) را نیز می توان یافت.

تصویر جسد جسی در پشت پنجره به وضوح نشان دهنده زوال جسی است. نزدیک به زمان مرگش درست زمانی که دخترش می خواند: «نمی دانم غرق می شوم یا نجات می یابم، دریا خیلی پهن است.

دومینیک که تاکنون در هر چهار فیلم بلند سینمایی (جدیدترین بلوندگوش کن)) به اقتباس از منابع ادبی روی آورد. قتل جسی جیمز این تبدیل به بستری برای همکاری دومینیک با برد پیت و کیسی افلک می شود که به ترتیب در نقش جسی و رابرت (باب) می درخشند. به خصوص بازی افلک، به عنوان مردی که هم کم حوصله و محجوب و هم جاه طلب و ترسو و تندخو است، باورنکردنی است. نتیجه فیلمی است که در عین داشتن ویژگی های اساسی یک وسترن، در خط کلی روایت و مضامین پذیرفته شده آن تجدید نظر می کند. قهرمانان مردد، فقدان اکشن قهرمانانه و انحراف از طرح تکراری وسترن های کلاسیک از آن ویژگی هاست.