نقد و بررسی فیلم آتنا (آتنا) – زومجی

آتنا فاقد درام و پیوندهای دراماتیک لازم برای ایجاد درام است و در نهایت با شخصیت های پوچ و مبهم به پایان می رسد. سه شخصیت اصلی داستان که برادران ایدیر هستند، تلاش می کنند استعاره ای را برای مردم یک جامعه انقلابی به نمایش بگذارند. برادر بزرگتر در هر دو جبهه کار می کند و عبدالله برادر لقب سرباز فرانسوی را دارد. کریم کوچکترین عضو خانواده رهبر این انقلاب است که درام به عنوان یکی از شخصیت‌های کلیدی فیلم او را سانسور می‌کند و نمایش تنها در کلوزآپ از او به انحراف کشیده می‌شود. این شخصیت به عنوان یک رهبر شبه انقلابی، مانند دیگر ایده های آتنا، قربانی بازنمایی بصری می شود و اجازه نمی دهد مخاطب با او ارتباط برقرار کند.

به این ترتیب، فیلم‌ها و نمایش‌ها مسیری پرمخاطره را در پیش می‌گیرند، راهی که اگر تنها رویکرد اصلی فیلم‌ساز خشم و نفرت نهفته در روان خودش باشد، نتیجه‌ی نهایی چیزی جز بیانیه‌ها و شعارهای مزخرف نخواهد بود. نمایش هایی که کارگردان نمی تواند خود را کنترل کند و فیلمنامه و مضامین ناب او زیر لایه ای از خشم و غم مدفون است. اکنون فیلم آتنا نیز همین رویه را طی کرده است و مخاطبان ممکن است نتوانند شاهد ایده‌های اعتراضی مشابه آنچه در فیلم‌های Blackbuckleman، Chicago Court Seven و حتی کین در نقش کینچوی دیده‌اند، باشند.

در مسیر عبور از ایده ها و رسیدن به نقطه تاثیر، فیلم آتنا متوقف می شود و فرصت ایجاد یک طرح بسته را از دست می دهد، تا جایی که تماشاگر گاهی این فیلم را گزارشی از تظاهرات خیابانی می بیند و اثری را دنبال می کند که فاقد یک طرح است. داستان قوی.در واقع این فیلم آنقدر خشونت و خشم را مجاز می کند که کل اثر با سبک روایی بیگانه می شود و مردم فقط آتش و تاریکی را می بینند. در این شرایط انگار مخاطب در هرج و مرج گیر کرده و راهی برای فرار ندارد.

خشونت تظاهرکنندگان در آتنا خشم سرد و بیهوده ای است که ریشه های آن توسط فیلمساز سانسور می شود و تنها فرصت تمرین ژانر اکشن را به او می دهد. در واقع نوعی مصادره در این فیلم شکل گرفته و کم کم خشونت پلیس، نژادپرستی، نارضایتی طبقه مهاجر فراموش می شود و چیزی به مرحله کشف و گسترش نمی رسد. آتنا به دنبال نشان دادن جرقه های یک انقلاب در فرانسه است، اما از آنجایی که ایده های خود را به کلی فراموش می کند و به خون و دود بسنده می کند، نمی تواند تصویری متحرک و شاعرانه از یک انقلاب مانند موهای بلند کریم در اذهان عمومی باقی بگذارد. غم و اندوه را در دل مردم می کارد و آن را برای یافتن ایده های گمشده یک انقلاب می فرستد.

آتنا یک درام اکشن است که امسال در جشنواره فیلم ونیز به نمایش درآمد. فیلم پر از خشم است و او به قدری عصبانی است که خیلی سریع می‌تواند آنچه در ذهنش است را بیان کند و ایده‌هایش آنطور که شایسته است مورد توجه قرار نمی‌گیرد. آتنا، در پس غم و خشمی که به خشونت شدید برای زنان تبدیل می‌شود، شعارهای مدنی به حقیقت نمی‌پیوندند و خام مدفون می‌شوند و افکار عمومی با آنچه باید بفهمند باقی می‌ماند. معمولاً آثاری که مضامین رنج و درد را به همراه دارند، گرفتار نوعی شتابزدگی و شعارزدگی می شوند، به خصوص اگر این دردها توسط نهادی بالاتر اجرا شود.