در طول سال ها، کارگردان کن لوین و دیگران اذعان کرده اند که BioShock Infinite آسیب دیده است. مسائل طراحی در طول او توسعه. به عنوان مثال، در ابتدا بازیکن هنگام کاوش در جهان، تونیک‌های فردی را جمع‌آوری می‌کرد و هر بطری یکبار مصرف بود. این با یک سیستم استخر مانا عمومی تر در بازی پایانی جایگزین شد. تغییرات عمده دیگر شامل طراحی مجدد Nostrums به Gear بود که قرار بود نسخه بی نهایت Gene Tonics باشد، همچنین سلاح‌ها، دشمنان و سطوح اضافی باقی مانده در طبقه اتاق برش.
اگر در حال خواندن این مطلب هستید، احتمالاً نظری در مورد BioShock Infinite دارید و احتمالاً پرشور است. پس از انتشار در مارس 2013، سر و صدای زیادی به پا کرد و الهام بخش مواضع قوی هم از طرف طرفداران هیجان زده سری و هم از طرف کسانی که از محصول نهایی ناامید شده بودند. 10 سال بعد، شاید تا حد نگران کننده ای، همچنان واکنش های قطبی را برانگیخته است. هنگامی که از خشم رسانه‌های اجتماعی عبور کردید و انتظارات را خنثی کردید، بازی‌ای خواهید داشت که در نهایت با هویت سری خودش مطابقت نداشت – و هیچ کدام مستحق محفوظات به ظاهر بی‌پایان عشق و نفرتی نیست که برخی هنوز در آن جمع می‌کنند.
در حالی که تغییر مکانیک یک سری اشکالی ندارد، Infinite چیز زیادی برای جایگزینی آنها اضافه نمی کند. مطمئناً سیستم پیمایش Skyhook وجود دارد که به تیراندازی های بازی در مقیاس و عمودی بیشتری اجازه می دهد، اما از پتانسیل کامل خود استفاده نمی شود. قدرت‌های ریپ الیزابت در نگاه اول تا حدودی جالب هستند، اما اساساً به شما خلاصه می‌شوند که پوشش یا منابعی را برای شما فراهم می‌کنند و این به سرعت قدیمی می‌شود. به همین ترتیب، این واقعیت که بوکر به حمل دو سلاح در یک زمان محدود شده است (یکی از بدترین طراحی‌های تاریخ FPS) به این معنی است که شما معمولا مجبور هستید از همان سلاح‌ها بارها و بارها استفاده کنید، حتی زمانی که ترجیح می‌دهید چیز جدیدی را امتحان کنید.
با این حال، مانند بسیاری از لحظات دیگر در BioShock Infinite، صحنه آنقدر یکنواخت و بیش از حد است که به نظر می رسد بازی با توپ از بالای سر شما برخورد می کند. به نظر می‌رسد استودیو سازنده Infinite, Irrational Games آنقدر قصد دارد به شما یادآوری کند که نژادپرستی هر پنج دقیقه بد است – جمله‌ای که آنقدر بی‌مزه و بحث‌انگیز است که ارزش گفتن بیش از یک بار را ندارد – که تقریباً تمام چیزهایی را که بازی برای گفتن دارد از بین می‌برد.
ماهیت عددی BioShock Infinite شاید در گیم پلی آنی آن آشکارتر باشد. اگرچه ظاهراً به عنوان جانشین واقعی BioShock اصلی طراحی شده است، اما Infinite مکانیک سری الهام گرفته از “شبیه سازی غوطه ور” را به حداقل می رساند. FPS بخشی از این به اصطلاح “FPS RPG” روی حداکثر تنظیم شده است و قسمت RPG تقریباً به طور کامل رد می شود.
البته این بدان معنا نیست که BioShock Infinite نقاط قوت خود را ندارد. کلمبیا مجموعه ای بسیار خوب، خیابان های طلایی و بنرهای روشن است. این بازی همچنین دارای برخی از بهترین شخصیت‌های نوشته شده در زمان خود است، از الیزابت قهرمان تا دوقلوهای لوتیس دیوانه. Spectacle نقطه قوت Infinite است، اما تفاوت های ظریف بزرگترین نقطه ضعف آن است. مضامین سیاسی که شاید این سریال بیشتر به خاطر آنها شناخته می شود، شاید بیشترین انتقاد از سومین ورودی آن باشد، اما دلیل خوبی دارد.
BioShock امروز، 26 مارس 2023، 10 ساله می شود. در زیر، نگاهی دوباره به این بازی از نگاه مدرن، در زمینه جایگاه آن در کل مجموعه می اندازیم.
شاید بزرگترین تلفات مرحله توسعه اواخر بازی، برنامه های جاه طلبانه لوین برای مد 1999. این باعث می شد بازی به چیزی شبیه System Shock 2 تبدیل شود، با بازیکنی که از قبل یک کلاس را انتخاب می کند و نمی تواند Nostrums/Gear را که مجهز کرده است حذف کند و هر انتخاب را به یک تعهد بزرگ تبدیل می کند. در بازی آخر، حالت 1999 یک سختی فوق‌العاده سخت نسبتاً استاندارد است که تعداد بسیار کمی از این جنبه‌ها را نشان می‌دهد و تنها هزینه‌های مالی جزئی را برای مرگ حفظ می‌کند.
وقتی امروز بازی می‌شود، بیش از هر چیز، BioShock Infinite محصول زمان خودش است. یک ورودی خوش ساخت اما در نهایت به خطر افتاده در سری AAA که سعی داشت همه را راضی کند، می توان به طور قانع کننده ای استدلال کرد که Infinite به اهداف خود دست یافت: میلیون ها نسخه فروخت و تحسین منتقدان را به خود جلب کرد. با این اوصاف، گذشت یک دهه برای Infinite مهربان نبوده است، و من شک دارم که دهه بعدی بهتر از این باشد. صنعت از سال 2013 بسیار تغییر کرده است، و من گمان می‌کنم که BioShock 4 که بیشتر بر هویت اصلی سری تکیه می‌کند، امروز بهتر از بررسی مجدد رویکرد نیمه‌قلب Infinite باشد.