سوپر ماریو کهکشان چیزی را به ما نشان داد که این سری قبل و بعد از آن نداشت

اما این فرآیند دارای پانچ موضوعی بیشتری نسبت به یک نشانگر ستاره زیر در است. وقتی یک لوما به یک کهکشان تبدیل می‌شود، دیگر یک پسر ستاره‌دار کوچک و بامزه نیست. آنها به زمین، ماسه، آب، فضا و حتی دیگر اشکال حیات تبدیل می شوند. نوعی مرگ است. وقتی بچه بودم، در دادن آب نبات به لوماس مردد بودم، زیرا این بدان معناست که آنها دیگر در اطراف نیستند. با این حال این مرگ نوع دیگری از زندگی را ایجاد می کند. تمام جهان های کهکشان، به طور ضمنی، زمانی این کودکان ستاره بودند. از جهان های کوچکی که خرگوش های جهنده را در خود جای داده تا یک باغ کندوی بزرگ، لوما ماده ای را تشکیل می دهد که آنها را ساخته است. ستاره ای می میرد، ماده منبسط می شود، کیهان بیش از پیش می چرخد.

شاید کمی احمقانه به نظر برسد که در مورد یک بازی ماریو صحبت کنیم، اما من فکر می کنم حماقت کلید طنین بازی است. ما نیز زنبورهای ملکه خودخواه، خرگوش‌های ترسناکی داریم که به سختی می‌توان آن‌ها را گرفت، فرزندان گمشده‌ای داریم که به آب نبات و در آغوش گرفتن نیاز دارند. ما زندگی می کنیم و می میریم و مدفوع می کنیم و در یک ذره آبی در وسعت فضا می خوریم. زندگی ما مهم به نظر می رسد، اما بسیار کوچک است. در مقیاس بزرگ، چیزهای عظیمی مانند سیارات و اکوسیستم ها می توانند بسیار ناچیز به نظر برسند. با این حال، این زندگی های کوچک ارتباطات صمیمی با ستاره هایی دارند که به آنها اجازه می دهد. ما نیز زندگی می کنیم و می میریم، متولد می شویم و دوباره متولد می شویم. مرگ ما برای زندگی‌های پیش رو مهم است، همانطور که مرگ ستاره‌های بی‌شماری چیزهایی را ایجاد کرد که ما از آن ساخته شده‌ایم. این واقعیت که انسان‌ها، حیوانات و گیاهان در اینجا هستند، معجزه‌ای از اعداد است که در هیچ جای دیگری قابل تکرار نیست. این یک جهان منزوی است. اما با نورهای چشمک زن و ارتباط ما با یکدیگر روشن می شود.