اولین باس فایت در Hi-Fi Rush شما را در مقابل یک ربات غول پیکر قرار می دهد که می خواهد شما را خرد کند و بخورد. برای شکست دادن این تایتان مکانیکی، باید با یک گیتار که از فلز ضایعات سنگفرش شده است، بر روی آن ناله کنید و هر حمله خود را با ضرب آهنگ “1000000” از Nine Inch Nails زمان بندی کنید. توسعه دهنده Tango Gameworks بدیهی است معروف به فانتزی، اما قبلاً محدود به یک ژانر ترسناک بود که Hi-Fi Rush قطعاً به آن تعلق ندارد. در عوض، Tango’s Last یک کارتون بازی صبح شنبه به طرز شگفت انگیزی پویا است که روح و انرژی الکتریکی یک عنوان Dreamcast یا GameCube را به بهترین شکل ممکن به تصویر می کشد. این تقریباً از هر نظر عالی است، مبارزه‌های جنجالی خود را با طنز واقعی و کمک عظیمی از اعتماد به نفس و سبک ترکیب می‌کند.
اصولا، Hi-Fi Rush ترکیبی جالب بین یک بازی اکشن شخصیت مانند Devil May Cry یا Bayonetta و یک بازی ریتم است. اکشن غوغا آن بلافاصله برای هر کسی که با گیتار اول آشنا است آشنا می شود، زیرا از گیتار Flying V خود برای ضربه زدن به دشمنان با ترکیبی از حملات سبک و سنگین استفاده می کنید، دشمنان را در هوا جابجا می کنید، و از مسیر عبور می کنید. بهترین بازی‌های اکشن شخصیت‌ها می‌توانند شما را به حالت خلسه‌مانند بکشانند، زیرا به تدریج در اعزام گروه‌های بزرگ از دشمنان مهارت بیشتری پیدا می‌کنید، اما Hi-Fi Rush با ادغام این جریان ریتمیک در طراحی خود قدمی فراتر می‌گذارد. شما هنوز هم می توانید در کوتاه کردن مسیر خود به سمت پیروزی موفق باشید، اما زمان بندی حملات خود با ریتم موسیقی متن بازی به شما این امکان را می دهد که آسیب بیشتری را وارد کنید و مناطق را بسیار موثرتر پاک کنید. دشمنان نیز حمله می کنند و با ریتم حرکت می کنند و هر مبارزه را به یک رقص بداهه تبدیل می کنند که در آن شما جاذبه اصلی هستید.
برای کمک به یافتن شیار خود، کل دنیای Hi-Fi Rush با آهنگ پخش موسیقی می لرزد و نشانه های بصری و صوتی برای تعیین زمان بندی آن در اختیار شما قرار می دهد. آسانسورها با سرعت بالا و پایین می‌روند، چراغ‌های رایانه با هر ضربه درام چشمک می‌زنند، و موانعی که شما را در میدان‌های جنگ محصور می‌کنند از EQهایی تشکیل شده‌اند که با موسیقی موج می‌زنند. صدای چرخ دنده‌های مکانیکی، لوله‌های بخار و صدای گام‌های شما حتی با موسیقی متن ترکیب می‌شوند تا صدایی هماهنگ ایجاد کنند. نشانه‌های بصری اختیاری دیگری نیز وجود دارد که می‌توانید برای کمک بیشتر اضافه کنید – مانند مترونوم – اما مفهوم زمان‌بندی اولیه در تمام طول مدت یکسان باقی می‌ماند، حتی در خارج از مبارزات شیک و رضایت‌بخش آن.
Hi-Fi Rush وقتی صحبت از ویژگی‌های ریتمیک آن می‌شود نیز با طراوت است. لازم نیست زمان بندی شما در طول هر نبرد دائماً عالی باشد. هر حمله بدون در نظر گرفتن ضربان، بر روی ضربات قرار می‌گیرد، بنابراین اگر در یک سری از حملات اشتباه کنید، هرگز احساس نمی‌کنید که بازی عملکرد رزمی شما را مجازات می‌کند. من بیشتر بازی را با دقت 60 درصد سپری کردم، اما مبارزه همچنان یک انفجار کاملاً هیجان انگیز بود. همچنین یکی از بزرگترین مشکلات بازی های ریتم را حل می کند. به طور معمول، این نوع بازی‌ها در صورتی که بی‌رقیب باشید، آزاردهنده هستند. یا اجرای شما تأثیر منفی روی موسیقی می گذارد یا با صدایی آزاردهنده و نامفهوم مورد سرزنش قرار می گیرید تا به شما نشان دهد که ضعیف می نوازید. در Hi-Fi Rush، هیچ تقویت منفی وجود ندارد که ممکن است شما را از پیشرفت منصرف کند، به جز کاهش جزئی امتیاز. چالش از این واقعیت ناشی می شود که این یک بازی اکشن است تا یک بازی ریتم. برای مثال، زمان‌بندی شما باید دقیق باشد تا ضربات دریافتی را متوقف کنید، اما این زمان با هر غوغاگر دیگری تفاوتی ندارد. شما برای حضور با تشویق های پرشور جمعیت، افزایش آسیب و شانس بالاتر برای رسیدن به رتبه S مورد علاقه، به طور فعال پاداش دریافت می کنید. Hi-Fi Rush زمانی در بهترین حالت خود قرار می گیرد که موسیقی متن تپنده قلب را در آغوش می گیرید و با آن پخش می کنید، اما این برای لذت بردن شما ضروری نیست.
این تا حدی به این دلیل است که مبارزات Hi-Fi Rush نیز بسیار متنوع است. شما مجموعه‌ای از ترکیب‌های ترکیبی را در اختیار دارید – هم در هوا و هم روی زمین – با باز کردن قفل بیشتر در هنگام جمع‌آوری قطعات مورد نیاز برای خرید آنها. همچنین می‌توانید از چند نفر از دوستانی که در ماجراجویی خود ملاقات می‌کنید کمک بخواهید – هر کدام به هر دلیلی با طعم متفاوت چای نامگذاری شده‌اند. نعناع فلفلی، یکی از همراهان مسلح شما، از یک بلستر برای شلیک گلوله استفاده می کند که می تواند سپرهای دشمن را از کار بیاندازد. موزیکال بودن بازی نیز فراگیر است، بنابراین در سه قلوهایی که با ضرب آهنگ مطابقت دارند شلیک می کند. از طرف دیگر، ماکارون برای از بین بردن زره های دشمن ضروری است، اما می تواند برای ضربه زدن به دشمنان کوچکتر نیز استفاده شود و به شما فرصت می دهد تا روی دشمنان سرسخت تر تمرکز کنید. اگر صحبت از آن شد، دشمنان بزرگتر به حملات شما واکنش نشان نمی‌دهند تا زمانی که نتوانید گیج‌سنج آنها را بشکنید و آنها را در برابر شوک‌ها و شعبده بازی آسیب‌پذیر کنید. شما می توانید این کار را با وارد کردن آسیب کافی برای شکستن آن یا با مقابله با ضربات آنها با زمان بندی متخصص انجام دهید. چیزهای زیادی در جریان است، به خصوص زمانی که انواع مختلف دشمن و شمارنده‌های خاص مورد نیاز برای شکست دادن آنها را در نظر می‌گیرید، اما همه چیز در این جریان ریتمیک قرار می‌گیرد و هرگز احساس نمی‌کنید که طاقت‌فرسا باشد.
به ویژه نبردهای رئیس Hi-Fi Rush یکی از نکات برجسته است. آنها عمدتاً بسیار مبتکر هستند و هر کدام چالش منحصر به فردی را به شما ارائه می دهند. معمولاً در اینجاست که موسیقی متن مجاز نیز وارد می‌شود و این درگیری‌های رفت و برگشتی را با آهنگ‌هایی مانند The Black Keys، The Prodigy و Number Girl بالا می‌برد. بقیه بازی از موسیقی اصلی تشکیل شده است که با تم پاپ-راک بالا تمپوی بازی مطابقت دارد. ضرب‌کننده‌های جذاب زیادی وجود دارد، اگرچه کاش چند آهنگ مجاز دیگر هم وجود داشت، فقط به این دلیل که پریدن و شکست دادن دشمنان به ضرب‌های آشنا چنین آهنگ‌هایی دارد. تاثیر قابل لمس با این حال، سخت است که عاشق زیبایی‌شناسی براق Hi-Fi Rush نشوید. جلوه‌های بصری سایه‌دار بسیار زیبا هستند، با انیمیشن‌های عالی و رنگ‌های پر جنب و جوشی که از صفحه بیرون می‌آیند و به نظر می‌رسد که یک کتاب کمیک در حال زنده شدن است. این سبک از آن بیرون می‌آید، و مهارت فنی نیز وجود دارد. نه تنها مانند کره نرم اجرا می شود، بلکه انتقال یکپارچه از گیم پلی، به انیمیشن دوبعدی، به انیمیشن سه بعدی ترکیبی، به گیم پلی، فوق العاده است – و همه اینها بدون از دست دادن ذره ای از موسیقی متن.
شوخ طبعی و جدیت احمقانه ای وجود دارد که از هر بخش Hi-Fi Rush سرچشمه می گیرد، و این بازیگوشی باعث می شود که دیالوگ ها بیش از حد سخت نشوند. سبک نوشتن ممکن است در دستان اشتباهی تهوع‌آور باشد، اما تانگو موفق می‌شود شما را عاشق شخصیت‌های متنوع خود، از جمله گالری رئیس‌های سرکش، کند. قهرمان داستان Chai ممکن است یک احمق بیش از حد اعتماد به نفس باشد، اما او به طرز شگفت آوری دوست داشتنی است و بازی واقعاً خنده دار است بدون اینکه نیازی به استفاده از snark تحریک کننده باشد. داستان بسیار ساده است زیرا شما سعی می کنید به یک شرکت بزرگ شیطانی پایان دهید، اما پیچش های سرگرم کننده ای نیز در این راه وجود دارد.
گالری
تنها زمانی که Hi-Fi Rush می لنگد، در لحظات بین مبارزات جنبشی آن است. پلتفرم بازی به طور کلی خوب است، با مناطق غیرقابل استفاده زیادی برای کاوش و یافتن کلکسیون و ارز. پرش چای کمی شناور و نادرست است، اما ایست های بازرسی فوق العاده بخشنده هستند، بنابراین این هرگز واقعاً مشکلی نیست. مشکل این است که این بخش ها گاهی اوقات می توانند بیش از حد طولانی شوند. وقتی مبارزه به همان اندازه خوب است، فقط می خواهید به آن برگردید، اما چیزهای طولانی به جز پیمایش وجود ندارد. برای تشدید این موضوع، محیط‌های بازی از نظر زیبایی‌شناسی در نقاط مختلف نیز یکسان هستند، با انبوهی از آزمایشگاه‌ها و کارخانه‌های مشابه. این یک نقص کشنده نیست، اما برخی از مکان‌های دیگر شگفت‌انگیز به نظر می‌رسند، بنابراین حیف است که از خلاقیت یکسان در تمام مراحل آن استفاده نشود.
با وجود این اشتباهات، Hi-Fi Rush یک بازی فوق‌العاده است که در عین حال انفجاری، شادی‌بخش و پر از سبک است. با قدرت نوستالژی شکوفا می شود و بازی هایی مانند جت ست رادیو و Viewtiful Joe را با حال و هوای قدیمی و انرژی عفونی خود تداعی می کند، اما به تنهایی کاملاً تازه و هیجان انگیز است. همان‌قدر که من عاشق بازی‌های ترسناک هستم و از عرضه قبلی Tango با سری The Evil Within و Ghostwire: Tokyo لذت بردم، این که استودیو برای ساخت بازی‌هایی در یک ژانر منحصربه‌فرد کبوتر نبود و ممکن است ناگهان روزی با ریتمی عفونی ظاهر شود، مایه طراوت است. بازی اکشنی که مطمئنا برای مدت طولانی در حافظه باقی می ماند.