بررسی بازی Hogwarts Legacy – زومجی

فعالیت‌هایی به جز مبارزات هم در هاگوارتز لگسی مقابل شما قرار می‌گیرند که تعداد زیادی از آن‌ها در نوع خود ساده و محدودشده به گشت‌وگذار در محیط هستند؛ از رساندن فلان آیتم به فلان شخصیت در آن سوی نقشه تا پیدا کردن وسایل بازی یکی از دانش‌آموزها در نقاط مختلفی از هاگوارتز.

اعضای استودیو آوالانچ سافتور و تیم برند Portkey Games از ابزارهای مختلفی که بازی‌های ویدیویی در دنیای امروز به آن‌ها می‌دهند، برای بازسازی دیجیتالی این جهان فانتزی استفاده کرده‌اند؛ تا بازیکن بتواند روی پله‌های متحرک هاگوارتز بدود و پس از خرید جاروی جادویی، بالای جنگل ممنوعه پرواز کند.

یکی از عناصر کلیدی در شکل‌گیری این تجربه، گرافیک فنی بسیار خوب بازی هاگوارتز لگسی است. خواه یا ناخواه باید پذیرفت که بسیاری از مخاطب‌های هدف این اثر حتی قبل از اینکه به مولفه‌های ویدیوگیمی آن فکر کنند، به‌دنبال یک شبیه‌ساز دانش‌آموز بودن در هاگوارتز هستند؛ به‌دنبال باور کردنِ نسخه‌ی دیجیتالی و تعاملی یک جهان داستانی. آن‌ها می‌خواهند کم‌وبیش باور کنند که دانش‌آموز مدرسه‌ی علوم و فنون جادوگری شده‌اند. بخش به بخش جزئیات گرافیکی بازی روی میزان غرق شدن فرد در این دنیا تاثیر دارد.

قصه‌گویی‌های کوچک‌وبزرگ، بال‌وپرهایی هستند که یک بازی جهان-باز اکشن نقش‌آفرینی با آن‌ها بالا می‌رود. چون داستان‌گویی مخصوصا در یک جهان فانتزی پرشده از عناصر خواستنی، نقش پررنگی در شکل‌گیری ذره‌ذره‌ی احساسات مخاطب نسبت به اثر دارد.

اسپانسر ویدیو فروشگاه آی پینز است. شما می‌توانید با کد تخفیف ZOOMG هم‌اکنون گیفت‌کارت‌های پلی استیشن، ایکس باکس و نینتندو را با تخفیف از آی پینز خریداری کنید.

این وسط سیستم کسب مهارت‌های بیشتر در بازی که با نام Talents معرفی شده است، بدون ایجاد درخت مهارت‌های پیچیده فقط می‌خواهد احساس پیشرفت را به بازیکن بدهد. از قضا کسب اکثر Talentها تاثیر قابل لمسی روی گیم‌پلی دارد. هر بار که Level شخصیت اصلی بالا رفت، گیمر می‌تواند مهارت جذاب برای خود را کسب کند و سپس مخصوصا طی نبردها از داشتن آن لذت ببرد.

تازه خوش‌بختانه تیم سازنده دنبال ساده‌ترین راه‌حل‌ها نبود. برای نمونه اگر از درجه سختی Normal به درجه سختی Easy بروید، صرفا قرار نیست ضربات شما به دشمن‌ها آسیب بیشتری بزند و ضربات آن‌ها به شما آسیب کمتری وارد کند. این تغییر با تبدیل شدن جاخالی‌ها و Parryها به QTE نشان داده می‌شود؛ تا گیمری که احساس می‌کند درجه‌ی سختی Normal او را بیش از اندازه به چالش می‌کشد، پس از رفتن به سراغ Easy صرفا مشغول فشردن بی‌معنی دکمه‌ها نباشد. بازی در درجه‌ی سختی Easy برای شخصی که واقعا خود را فقط آماده‌ی همین میزان از چالش می‌داند، پتانسیل هیجان‌انگیز بودن را دارد.

ما تغییر فصل را در بازی هاگوارتز لگسی می‌بینیم. وقتی زمستان از راه رسید و برف سقف‌ها را پوشاند، برای خرید معجون به هاگزمید سر زدم. آن‌جا با حس‌وحال کریسمس تزئین شده بود. ایمپریو یک افسون نابخشودنی است، اما وقتی چند دقیقه فقط به آرامی مشغول گام زدن در هاگزمید برفی بودم و هر از چند گاهی یک برگه را از هوا با چوبدستی جادو به سمت خود می‌کشیدم، مطمئن شدم که استودیو Avalanche Software ابایی از استفاده از این طلسم ندارد.

قدم زدن در هاگوارتز طی همان ساعات آغازین تجربه‌ی بازی Hogwarts Legacy باعث شد لبخند درشتی روی صورتم کاشته شود؛ چه وقتی افراد داخل تابلوها را می‌دیدم، چه هنگامی که پیوز چند نفر را اذیت می‌کرد، چه زمانی‌که یک دانش‌آموز کتاب‌های قطور خود را با جادو روی هوا معلق کرده بود و چه وقتی که در کلاس دفاع دربرابر جادوی سیاه با سباستین دوئل کردم.

چه بیشتر به خاطر سری فیلم Harry Potter به دنیای جادویی آن علاقه‌مند شده باشید و چه در اصل خود را یکی از مطالعه‌کنندگان کتاب‌های آن بدانید، بارها موقع تجربه‌ی هاگوارتز لگسی متوجه یک نکته‌ی مهم می‌شوید: بسیاری از سازندگان این ویدیوگیم، طرفدارهای پروپاقرص هری پاتر هستند.

داستان‌گو وقتی بداند که می‌خواهد با قصه‌ی خود چه کاری را انجام دهد، هیچ نکته‌ای را بی‌دلیل به مخاطب نمی‌گوید. هاگوارتز لگسی در بخش‌های مختلف بدون اینکه موضوع را در چشم بازیکن فرو ببرد، کاری می‌کند که بپذیریم این قصه فقط می‌توانست با محوریت دانش‌آموز تازه‌وارد سال پنجم هاگوارتز روایت شود.

لطفا برای حمایت از یک گیمر در یوتیوب تماشا کنید

از اعضای تیم صداپیشگی تا افرادی که روی خط به خط این دیالوگ‌ها کار کرده‌اند، وقت بازیکن را هدر نمی‌دهند. آن‌ها شخصیت‌های مختلفی را خلق کرده‌اند که آشنایی با پیشینه‌ی آن‌ها هم جذابیت‌های خود را دارد. حتی بعضی از کاراکترهایی که نقش بسیار کوتاهی در بازی Hogwarts Legacy دارند، از تعریفِ تک‌خطی مشخص بهره می‌برند؛ از جمله دختری بسیار مغرور که در مسابقات پرواز به‌دنبال شکستن رکورد او هستید.

شخصیت اصلی بازی به مرور زمان طلسم‌های متنوعی را یاد می‌گیرد که کمبوهای جالبی را به وجود می‌آورند؛ از کمبوهای ساده که تجربه‌ی بازی را برای خیلی‌ها ممکن می‌کنند تا کمبوهای پیچیده‌ای که مسلط شدن روی آن‌ها زمان می‌برد. هاگوارتز لگسی دوست دارد یکی از آن بازی‌هایی باشد که یادگیری‌شان آسان است، اما حرفه‌ای شدن در آن‌ها نیاز به وقت گذاشتن و توجه دارد.

هاگوارتز لگسی از پس راضی کردن گیمرها با سلایق مختلف برمی‌آید. کافی است عاشق جهان هری پاتر باشید

یک گیمرِ بسیار علاقه‌مند به جهان جادویی خلق‌شده توسط جی. کی. رولینگ، با تجربه‌ی هاگوارتز لگسی احساسات مختلفی را تجربه می‌کند. اولین احساس برای من رضایت بود؛ رضایت از اینکه بالاخره اتفاق افتاد. بالاخره جهان هری پاتر، ویدیوگیم AAA قابل توجهی را دریافت کرد که شایستگی آن را داشت.

تاثیری که جلوه‌های گرافیکی سطح بالا و صداگذاری‌های آشنای باکیفیت روی موفقیت هاگوارتز لگسی دارند، به‌راحتی قابل درک است. به تصویر کشیدن دقیق و پرجزئیات جهان‌های فانتزی همواره هزینه‌های زیادی دارد؛ مخصوصا در مدیوم ویدیوگیم که مخاطبِ آن صرفا مشغول دیدن محصول نهایی نیست، بلکه به تعامل با اثری می‌پردازد که مدام سیستم باید بخش‌های مختلفش را پردازش کند.

متاسفانه تنوع واقعی دشمنان در Hogwarts Legacy به مراتب کمتر از تنوع ظاهری آن‌ها است. بسیاری از دشمنانی که ظاهر متفاوتی دارند و خود بازی آن‌ها را Enemyهای مختلفی به شمار می‌آورد، عملا به هیچ شیوه‌ی منحصربه‌فردی گیمر را به چالش نمی‌کشند. مشکل وقتی پررنگ می‌شود که مخصوصا طی بخش‌های میانی بازی بارها می‌بینیم که روش اصلی سازندگان برای سخت‌تر کردن مبارزات پرتکرار، چیزی نیست جز افزایش تعداد دشمنان و بالا بردن Level آن‌ها. به‌جای طراحی دشمنان بیشتری که بازیکن برای پیدا کردن راه درست شکست دادن آن‌ها فکر به خرج دهد، چند ساعت با دشمنانی با روش‌های تکراری حمله دست‌وپنجه نرم می‌کنیم که چون Level بالاتری دارند، خالی شدن نوار جان‌شان زمان می‌برد.

این نکته به خودی خود مخصوصا از سوی بازیکنی که بخواهد بازی را به اصطلاح ۱۰۰ درصد کند، جای انتقاد دارد. در عین حال تلاش‌های ارزشمند تیم سازنده برای جلوگیری از بزرگ‌تر شدن نقطه‌ی ضعف را می‌توان تحسین کرد.

بخش زیادی از قدرت بازی Hogwarts Legacy دقیقا از همین‌جا سرچشمه می‌گیرد؛ از اینکه می‌گذارد گیمر بسیاری از کارهایی را انجام دهد که دوست داشت در هاگوارتز مشغول انجام آن‌ها شود.

در آن سو اگر یک نفر بخواهد طی تجربه‌ی هاگوارتز لگسی بارها شکست بخورد و تک‌تک حرکات در مبارزه را با دقت انجام دهد، هیچ مشکلی نیست. بازی نه‌تنها باتوجه‌به تفاوت بین Level شخصیت و هر دشمن می‌تواند موانع بزرگی را مقابل‌مان بگذارد، بلکه با یک سیستم ساده و قابل درک کاری می‌کند که حواس‌مان را در نبردها جمع کنیم. بسیاری از دشمن‌ها با استفاده از جادو موفق به ایجاد محافظ در پیرامون خود می‌شوند. این سپر محافظ در اصل به دو روش می‌شکند؛ استفاده از طلسم همرنگ با آن یا پرتاب یک جسم به سوی دشمن.

خلاصه امکان نداشت بازی Hogwarts Legacy با همین کم‌وکیف مثلا در سال ۲۰۱۱ میلادی و نزدیک به زمان اکران فیلم Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 2 عرضه شود. ویدیوگیم نام‌برده به بسیاری از فناوری‌های مورد استفاده‌ی بازی‌سازهای روز نیاز داشت و از آن‌ها بهره می‌برد. در نتیجه بیشتر این احساس رضایت را به گیمر می‌دهد که بالاخره زمان غرق شدن در چنین تجربه‌ای فرا رسید.

وقتی تصور می‌کردید که یک جغد نامه‌ی مخصوص شما را می‌آورد، بیشتر می‌خواستید پس از تبدیل شدن به دانش‌آموز مدرسه وقت خود را چه‌طور بگذرانید؟ حضور در کلاس‌های مختلف مانند گیاه‌شناسی؟ مبارزه با جادوگرهای سیاه؟ پرواز با جارو؟ خرید از مغازه‌های هاگزمید؟ بازدید از گرینگاتز؟ خوردن خوراکی‌های عجیب‌وغریب؟ تعامل با موجودات فوق‌العاده مثل هیپوگریف و تسترال؟ ورود به مکان‌های مخفی؟ ماجراجویی با دانش‌آموزهای دیگر؟ همه‌ی این کارها را در بازی هاگوارتز لگسی انجام می‌دهید.

بررسی بازی Hogwarts Legacy براساس تجربه‌ی نسخه PS5 نوشته شده است