گرانش متقابل باعث ایجاد توده‌ای از مواد شده که به مرور زمان سنگین و سنگین‌تر میشود. براساس این گفته‌ها، ستاره‌ها احتمالاً در دل مواد درهم‌رونده شکل می گیرند که تشعشعات فرابنفش حاصل از یونش باعث شفاف شدن گاز محیط اطراف با طول‌موج قابل رؤیت میشود. بخشی از این گازهای میان ستاره‌ای از اتم‌ها و مولکول‌های خنثی ساخته‌شده، درحالی که بخش‌های باردار (پلاسما)، مثل یون و الکترون‌ها نیز در این گاز وجود دارند.
چرخه زندگی سحابی سفر بی‌پایانی از غبار ستاره‌ای به ستاره‌ها وبرعکس
زمانی تصور می‌شد که این سحابی‌ها به دلیل شکل کروی شان، سیاره هستند. اشتباه تصحیح شد اما این نام برای این دسته از سحابی‌ها باقی ماند. این روزها با وجود آلودگی نوری، هنوز هم می‌توان برخی سحابی‌ها را با چشم غیرمسلح مشاهده کرد.
و در سال ۱۶۵۹، کریستیان هویگنس اولین مطالعات دقیق را روی این سحابی انجام داد. ته‌مانده‌های ابرنواختری معمولاً در حال دور شدن از ستاره مادر خود هستند و در پی برخورد به غبار و گاز کهکشانی آهسته‌رونده ، داغ میشوند. اکثر اجرام آسمانی‌ای که سحابی نامیده شده‌اند در رده‌ی سحابیهای نشری قرار میگیرند. علی رغم این واقعیت که ، در نگاه اول ، آنها فقط ابرهایی از گاز و گرد و غبار هستند همه سحابی ها یکسان نیستند.
زمانی که تمام سوخت ستاره به پایان می‌رسد، ستاره با پراکنده کردن لایه‌های بیرونی اش در فضا، از غول سرخ تبدیل به یک کوتوله سفید میشود. کوتوله‌های سفید اجرام داغی هستند که دمای آنها حدود صد هزار درجه سلسیوس است، اما همجوشی هسته‌ای دیگر در آنها اتفاق نمی‌افتد و طی میلیاردها سال سرد میشوند. وقتی قرمز می شوند ، به این معنی است که مقدار زیادی هیدروژن یونیزه می شود. این خانه ستاره های جوان بی شماری است که از تابش گاز توسط سحابی متولد شده اند. اگر در مادون قرمز مشاهده شود ، می توان میزان گرد و غبار را به نفع تشکیل ستاره ها مشاهده کرد. سحابی های سیاره ای زمانی تشکیل می شوند که یک ستاره کم جرم در آخرین مراحل خود به یک غول سرخ تبدیل می شود و لایه های بیرونی خود را از دست می دهد.
سحابی‌ها حاوی هیدروژن و هلیوم و ترکیبی از گازهای دیگر هستند. ابرهای مولکولی، سحابیهای تاریک، بازمانده‌های ابرنواختر، و سحابیهای سیاره‌نما برخی از انواع سحابی‌ها هستند. کهکشان راه شیری نیز سحابیهای متعددی دارد و ستاره‌شناسان این ابرها را در کهکشان‌های دیگر نیز یافته‌اند.
ابرغول سرخ
انواع سحابی ها
به عنوان مثال ، سحابی قو یا M17 سحابی انتشار است که توسط Chéseaux در سال 1746 کشف شد و در سال 1764 توسط Messier دوباره کشف شد. سحابی انکساری که ذرات غبار نور را منعکس نمی‌کنند، بلکه متواری می‌کنند. ستاره شناسان از کمک تلسکوپ ها و ماهواره های بسیار قدرتمند برای گرفتن عکس از سحابی های دور استفاده می کنند. تلسکوپ های فضایی قدرتمندی مانند تلسکوپ فضایی هابل و تلسکوپ فضایی اسپیتزر ناسا تصاویر زیادی از سحابی های دور گرفته اند که به اخترشناسان در تحقیقاتشان کمک کرده اند. سپس اطلاعات جمع‌آوری‌شده از طریق این تصاویر با استفاده از شبیه‌سازهای کامپیوتری توسعه می‌یابد.
تابش فرابنفش ستاره‌‌‌ی مرکزی، گاز در حال انبساط را در سحابی سیارهای به یون تبدیل می‌‌‌کند. بسیاری از خطوط نشری روشنی که در یک ناحیه‌‌‌ی دیده میشود، در طیف این گاز وجود دارد. البته سحابیهای سیارهای عموماً از بیش‌تر نواحی خیلی متقارن‌‌‌ترند و سریع‌‌‌تر منبسط میشوند. برای مثال، سحابی حلقوی معروف در صورت فلکی شلیاق، 57M، به‌‌‌وضوح در تصاویری که در مدت 50 سال گرفته شده منبسط شده است.
نام آنها به این دلیل است که در ابتدا ناظران اغلب آنها را با سیارات اشتباه می گرفتند، زیرا شکلی گرد سحابی دارند. سحابی عقاب (همچنین با نام‌های شی مسیه 16، M16 یا NGC 6611 نیز شناخته میشود) یک خوشه ستاره‌ای باز جوان در صورت فلکی مارها است. اخترشناسان آنها را در تمام کهکشان‌های مارپیچی و نیز در ابرهای ماژلانی اطراف‌مان رصد کرده‌اند. یک ستاره در کهکشان راه شیری است که بواسطه بزرگی اش، به عنوان یک ستاره پر نور در شب دیده می شود.
- یک ستاره در حال مرگ در مرکز این سحابی وجود دارد و بال های پروانه در واقع ابرهایی از گاز داغ هستند که با سرعت به بیرون منتشر می شوند.
- ۲ )تصاویری که از سحابی ها خواهید دید و می بینید در اصل سیاه و سفید هستند و دانشمندان با توجه به رنگ های شیمیایی اجزای تشکیل دهنده ی سحابی ها آن ها را رنگ می کنند.
- سحابی های سیاره نما در میان کم نور ترین سحابی ها دسته بندی می شوند که نسبت به سایر سحابی ها نیزعمر کوتاه تری دارند.
- مانند سحابی بازتابی، سحابی تاریک هم پرتویی تولید نمی‌کند، اما برخلاف بازتابی‌ها، نور ستاره های نزدیک را هم بازتاب نمی کنند بلکه سد راہ نور میشوند.
هنگامی که مقدار کافی ماده از ستاره آزاد می شود، اشعه UV اطراف آن را یونیزه می کند. خورشید ما وقتی بمیرد چنین سحابی سیارهای را تشکیل می‌دهد. مشاهدات انجام گرفته بر روی دیگر کهکشان ها نشان می دهد که غبار در بازوان مارپیچ، به ویژه در لبه درونی آن ها، تمرکز یافته است. این ابرها به صورت نواحی کم ستاره، یا سحابی های تاریک، در مقابل زمینه کهکشان راه شیری دیده می شوند. دو نمونه از سحابی های تاریک عبارتند از کیسه زغال در آسمان جنوبی و سحابی سر اسب در صورت فلکی جبار.
چگونه عمرمان را طولانی تر کنیم؟