چه مانعی بر سر راه خودروهای پرنده وجود دارد؟

طبق گزارش کامل FAA، عملیات وسایل نقلیه پرنده ابتدا از چارچوب ها و قوانین نظارتی موجود (مانند قوانین پرواز بصری و قوانین پرواز ابزاری) به عنوان بستری برای عملکرد بهتر وسیله نقلیه و سطوح بالاتر آزادی عمل استفاده می کند. این گزارش همچنین برخی از نگرانی ها را بدون پرداختن کامل به آنها مطرح می کند. مسائلی مانند صدا، آلودگی، ایمنی، دوام و هزینه.

در این گزارش سوالات بسیار مهمی مطرح شده است که رانندگی این خودروهای پرنده را چه کسانی برعهده دارند؟ آیا مسافران به مجوز نیاز دارند؟ فرودگاه های عمودی و وسایل نقلیه ای که از بالای سرشان پرواز می کنند چه تاثیری بر زندگی مردم خواهند داشت؟ مسئول سقوط خودروهای پرنده کدام حوزه قضایی خواهد بود؟

نگرانی بعدی در مورد اتومبیل های پرنده سر و صدای آنها است. طراحی ماشین های پرنده بی صدا کار دشواری است. این آلودگی صوتی به ویژه زمانی قابل توجه خواهد بود که در عملیات تجاری در مقیاس بزرگ، خودروهای پرنده بتوانند صدها بار در ساعت بلند شوند و فرود بیایند.

ملخ های الکتریکی و دیگر عناصر طراحی پیشرانه ماشین های پرنده می توانند آلودگی صوتی را کاهش دهند. برنامه ریزان همچنین باید سطح دسی بل فرودگاه های عمودی یا مکان های فرود را در نظر بگیرند. اما ممکن است برای کنترل میزان سر و صدا به قوانین سختگیرانه دولتی نیز نیاز داشته باشیم. برای زیرساخت‌های هوانوردی، دستورالعمل‌هایی را می‌توان از مقررات موجود که در مورد هواپیماها و هلیکوپترهای معمولی اعمال می‌شود، استخراج کرد.

ناسا با FAA، محققان دانشگاه و دیگر رهبران صنعت همکاری کرده است تا به سازندگان خودروهای پرنده در ساخت وسایل نقلیه ساکت‌تر کمک کند. این همکاری ها با هدف ساخت ابزارهای نرم افزاری برای مدل سازی و پیش بینی صدای وسایل نقلیه پرنده انجام شد.

کمپین هوانوردی پیشرفته ناسا واکنش انسان به نویز سطح پایین یا به اصطلاح آستانه نویز پهن باند (اصطلاحی که برای صدایی استفاده می‌شود که شنونده نمی‌تواند منبع آن را تشخیص دهد) و چگونگی پیش‌بینی صدای تولید شده توسط بسیاری از وسایل نقلیه در حال پرواز را مطالعه می‌کند.

شرکت آروپ مستقر در بریتانیا که خدمات طراحی، مهندسی و پایداری محیطی را ارائه می دهد، اخیراً میزگردی را برای بررسی احتمالات و معایب بازار حمل و نقل هوایی برگزار کرده است.

بایرون توربر، یکی از مدیران شرکت Arup در سانفرانسیسکو می‌گوید: شهرها آزادی عمل بیشتری برای اعمال کنترل از طریق صدور مجوز کسب و کار دارند. شهرداری ها، مانند خطوط هوایی و فرودگاه ها، قدرت کنترل فعالیت های مجاز خدمات حمل و نقل هوایی تجاری را دارند. این مرجع ممکن است شامل قوانین مربوط به منع رفت و آمد، حداکثر تراکم نقطه عمودی در محله‌های خاص و هزینه‌ها باشد. به عبارت دیگر، شهرها می توانند قوانینی را وضع کنند که مشخص کند چه زمانی و کجا خدمات تاکسی هوایی در دسترس است.

جای تعجب نیست که لس آنجلس با ترافیک افسانه ای خود، اولین شهر در جهان است که از اتومبیل های پرنده استقبال می کند. اما سوال اینجاست که خودروهای پرنده تا چه اندازه می توانند به رفع ازدحام در شهری مانند لس آنجلس کمک کنند؟

تربر در این رابطه می گوید: «نکته ای که باید به آن توجه کرد این است که سفر هوایی شهری مشکل را حل نخواهد کرد. در واقع به احتمال زیاد تعداد خودروهایی که در آسمان خواهیم دید با تعداد خودروهای روی زمین یکسان نباشد. اگر چنین وضعیتی پیش بیاید، ترافیک در آسمان نیز ایجاد می شود».

در نهایت، صرفه جویی در مقیاس، یا به عبارت دیگر، کاهش هزینه ها به دلیل افزایش حجم تولید می تواند خودروهای پرنده را گزینه های مقرون به صرفه ای کند. به خصوص اگر شهرها بتوانند کسب و کارها را به ارائه دسترسی و خدمات به محله های کم درآمد تشویق کنند.

در سال 2021، دپارتمان حمل و نقل لس آنجلس (لادوت) با Arup قرارداد بست تا گزارشی برای ملاحظات چارچوب سیاست حمل و نقل هوایی شهری با تمرکز ویژه بر حقوق صاحبان سهام تهیه کند. در این گزارش تاکید شده است که خودروهای پرنده باید به عنوان خدمات شهری و کالاهای عمومی تلقی شوند.

پس از اثبات مفهومی خودروهای پرنده، آزمایش‌های دقیق، و کاهش خطرات امنیتی، انتظار می‌رود خدمات پیشرفته سفر هوایی مانند کتابخانه‌ها، مدارس، فرودگاه‌ها یا جاده‌ها عمل کنند. این به معنای عمل به عنوان یک دارایی برای کل جامعه است. یک فناوری مخرب نیست.