نقد سریال خاندان اژدها (فصل اول) | قسمت هشتم

کسانی که آن‌جا حضور دارند با عدم به رسمیت شناخته شدنِ جایگاهِ رینیرا و دیمون مواجه می‌شوند و عدم برگزاری مراسمِ پُرسروصدایی برای استقبال از آن‌ها هم به این معنا است که سمبلِ رینیرا به‌عنوان ملکه‌ی آینده‌ی سرزمین، سایه‌ی او روی دیوار تمدید و یادآوری می‌شود. چون قدرتِ جبهه‌ی رینیرا به تصورِ مردم درباره‌ی قدرتمندبودنِ آن‌ها بستگی دارد. اگر مردم براساس بی‌اعتنایی ملکه و دستِ پادشاه تصور کنند که آن‌ها فاقد قدرت هستند، پس بدونِ قدرت خواهند بود.

این نکته مهم است که بدانیم بچه‌های رینیرا فرشته‌های بیگناه نیست. چون یک درامِ یک‌طرفه به سرعت کسالت‌بار خواهد شد. پس، وقتی خدمتکاران ظرفِ حاوی خوک را جلوی اِیموند می‌گذارند، لوک نمی‌تواند جلوی خنده‌اش را بگیرد و باعثِ شدید درگیری می‌شود؛ دلیلِ خندیدنِ لوک قابل‌درک است؛ ظاهر و رفتارِ ایموند آن‌قدر متظاهرانه است که نمی‌توان دربرابرِ به سخره گرفتنِ آن مقاومت کرد. رینیرا و آلیسنت هنوز آن‌قدر یکدیگر را دوست دارند که آلیسنت حتی پس از دعوای فرزندانشان دستِ رینیرا می‌گیرد، آن را نوازش می‌کند و او را برای ماندن در باراندازِ پادشاه ترغیب می‌کند، اما آن‌ها فرزندانشان را بیشتر از یکدیگر دوست دارند. لیتل‌فینگر در کتاب «ضیافتی برای کلاغ‌ها» در همین رابطه می‌گوید: «مردان شرافتمند حاضرند کارهایی برای فرزندانشون انجام بدن که هرگز فکر انجام اونا برای خودشون به ذهنشان هم خطور نخواهد کرد». پس، دقیقا همان پیوندهای خانوادگی که ویسریس گرامی‌شان می‌دارد می‌توانند به وسیله‌ای برای توجیه جنایت‌هایی باورنکردنی بدل شوند. اما کنایه‌ی دراماتیکِ بعدی زمانی رُخ می‌دهد که آلیسنت شبانه به دیدنِ ویسریس می‌آید.

گرچه زندگیِ فلاکت‌بارِ ویسریس به درد کشیدن در بستر بیماری‌اش خلاصه شده است، اما او با پرهیز از خوردنِ شیره‌ی خشخاش که به معنای بازپس‌گرفتنِ هوش و حواسش به قیمتِ تحملِ دردی طاقت‌فرسا است، تمامِ اراده‌ و قدرتی را که براش باقی‌مانده است جمع می‌کند تا یک‌بار دیگر، برای آخرین‌بار با هدفِ دفاع از دختر و جانشینش روی تخت آهنین بنشیند. قدم‌های لنگان و آرامِ ویسریس در طولِ تالار تخت آهنین یکی از دلخراش‌ترین و در عین حال پیروزمندانه‌ترین لحظاتِ سریال را رقم می‌زند؛ مخصوصا وقتی که ویسریس روی پله‌ها تلوتلو می‌خورد، تاجش زمین می‌اُفتد و دیمون برای نشاندن برادرِ بزرگ‌ترش روی تخت و گذاشتنِ دوباره‌ی تاج روی سرش به کمکش می‌آید.

دیمون در اپیزودِ اول به ویسریس گفته بود: «تو دَه سال پادشاه بودی، اما یک بار هم بهم نگفتی که بیام دستت بشم!». آن موقع حرفِ دیمون نه از نیازِ قدرت‌طلبانه‌اش برای حکومت، بلکه از اشتیاقش برای به رسمیت شناخته شدن توسط برادرش سرچشمه می‌گرفت. با اینکه اکنون ویسریس نمی‌تواند از دیمون بخواهد که به دستش بدل شود، اما او این‌بار دستِ یاری‌رسانِ برادرش را که به سمتش دراز شده است به گرمی و سپاسگزارانه می‌گیرد.

در آغاز نقد گفتم که اولین دستاوردِ درهم‌آمیختنِ مسئله‌ی جانشینیِ دریفت‌مارک و کشمکشِ سبزپوش‌ها و سیاه‌پوش‌ها دستیابی به این احساس است که چگونه جنگ بر سرِ تخت آهنین تمام دیگر بخش‌های مملکت را تحت‌تاثیر قرار می‌دهد. اما یکی از اهدافِ این اپیزود استفاده از اختلاف بر سر جانشینی دریفت‌مارک به‌عنوانِ یک‌جور مانورِ تمرینی، یک‌جور پیش‌نمایش برای بحرانِ جانشینیِ پیش‌رو بر سر تخت آهنین است. همان‌طور که خبر مرگِ احتمالیِ لُرد کورلیس بلافاصله باعث می‌شود تا برادرش از ادعای متزلزلِ وارث فعلی (لوک) برای غصبِ تخت دریفت‌وود سوءاستفاده کند، سریال ازمان می‌خواهد تا سناریوی مشابه‌ای را در فردای مرگِ پادشاه ویسریس در بین مدعیانِ تخت آهنین تصور کنیم. همچنین، از آنجایی که حضورِ غیرمنتظره‌ی ویسریس تنها عنصری است که رینیرا را درست در زمانی‌که توسط های‌تاورها و مُتحدانشان گوشه‌ی رینگ اُفتاده است نجات می‌دهد، سریال دوباره بهمان یادآوری می‌کند که این پیرمردِ بیمار و فرسوده که‌ تک‌تک نفس‌های پُرزحمتش همچون تیک‌تاکِ شمارش معکوس یک بمب ساعتی می‌مانند، تنها چیزی است که تاکنون جلوی سقوط مملکت به درونِ هرج‌و‌مرج را گرفته است و ازمان می‌خواهد تا روزِ ترسناکی را که رینیرا پس از مرگِ پدرش آخرین محافظش را از دست می‌دهد تصور کنیم.

اِریک کارگیل، عضوِ جدید گارد شاهی (که آلیسنت او را با برادر دوقلویش اشتباه می‌گیرد) به ملکه خبر می‌دهد که اِگان به دایانا، ندیمه‌اش تعرض کرده است. درحالی که دایانا از ترس جانش مشغول اشک ریختن و التماس کردن است، آلیسنت او را مجبور به خوردنِ چای ماه می‌کند. درحالی که دایانا مشغولِ سر کشیدنِ فنجانِ حاوی داروی سقط جنین است، دوربین به چهره‌ی آلیسنت نزدیک می‌شود؛ نگاهِ او نگاه کسی است که با داستان دایانا آشناست: داستان دختر دیگری که به‌دست مردانِ قدرتمندِ پیرامونش نابود می‌شود و درحالی که خطاکاران قسر در می‌روند، قربانیانشان مجازات می‌شوند.

واریس با اشاره به جافری و رابرت براتیون ادامه می‌دهد: «ولی اگه سربازها حاکمین واقعی باشن، چرا تظاهر می‌کنیم که قدرتِ دستِ پادشاهه؟ چرا مردی قوی که شمشیر داره، از بچه‌ای مثل جافری یا کودنِ همیشه مستی مثل پدرش اطاعت بکنه؟». سپس، او با اشاره به نحوه‌ی اعدام ند استارک می‌گوید: «بعضیا می‌گن دانش قدرته. بعضیا می‌گن منشاء تمامِ قدرت‌ها خدایان هستند. بعضیا هم می‌گن نتیجه‌ی قانونه. اما اون روز روی پله‌های سپتِ بیلور، سپتونِ اعظمِ با ایمان و نایبِ ملکه‌ی صاحبِ قانون و این حقیرِ از همه‌چیز باخبر همه به اندازه‌ی هر بی‌سروپای بینِ جمعیت عاجز بودیم. به نظرتون کی ادارد استارک رو واقعا کُشت؟ جافری که دستور داد؟ سر ایلین پِین که شمشیر رو فرود آورد؟ یا کس… دیگه‌ای؟».

او ادامه می‌دهد: «بخشی از وجودم آرزو می‌کند که کاش امتحان می‌شدم. معمولا فکر می‌کنم که در یک امتحان سخت، شاید مرد متفاوتی از آب درمی‌اومدم». لُرد لایونل برای دلداری دادن به ویسریس می‌گوید که «شما میراثِ پادشاه جیهیریس رو ادامه دادین و مملکت رو قدرتمند نگه داشتین»؛ تمجیدی که باعث می‌شود دستاوردهای ویسریس در مقایسه با اجدادِ پُرآوازه‌ترش ناچیز به نظر برسند.

خاصیتِ سردرگم‌کننده‌ی این پیش‌گویی عامدانه است: پیش‌گویی‌ها در دنیای مارتین نه کُل حقیقت، بلکه تکه‌ی مُبهمی از حقیقت هستند که هرکس آن‌ها را می‌شنود باید خودش جاهای خالی را پُر کند و آن‌ها جاهای خالی را با ترس‌ها، عقده‌ها و خواسته‌های شخصیِ خودشان پُر می‌کنند. آلیسنت جا‌های خالی جملاتِ جسته‌و‌گریخته‌ی ویسریس را به نفعِ چیزی که می‌خواهد پُر می‌کند: او به‌دنبال چیزی برای توجیه تصمیمش برای غصبِ تاج‌و‌تختِ رینیرا می‌گردد، پس حرف‌های ویسریس را به این منظور تعبیر می‌کند. رینیرا در پاسخ به اصرارِ آلیسنت برای ماندن جواب می‌دهد: «بذار بچه‌ها رو تا خونه همراهی کنم، بعدش با اژدها برمی‌گردم». این جمله پس از پایانِ این اپیزود معنای تازه‌ای به خود می‌گیرد: رینیرا همان‌طور که قولش را داده بود سوار بر اژدها بازخواهد گشت، اما برای آوردنِ آتش و خون به غاصبانِ تاج‌و‌تختش.

به عبارت دیگر، قدرت همچون سایه‌ای روی دیوار است که مردم را متقاعد به واقعی‌بودنش می‌کند. از نگاه واریس یک سیاستمدارِ حرفه‌ای نه‌تنها آن سایه را تشخیص می‌دهد و قدرتش را استخراج می‌کند، بلکه قادر به افکندنِ سایه‌ی خودش، قادر به ابداع سمبل‌ها و روایت‌های خودش به منظور جذبِ قدرت خواهد بود. برای مثال، موهای لَختِ نقره‌ای تارگرین‌ها سمبلِ مشروعیتِ پادشاهیِ آن‌ها که اتفاقا از حمایتِ سازمانِ مذهبی وستروس و رحمتِ خدایان بهره می‌بَرند نیز محسوب می‌شود.

درنهایت، واریس جواب معمایش را می‌دهد: «سرچشمه‌ی قدرت جاییه که انسان‌ها باور دارند. همین و بس». واریس اعتقاد دارد که قدرت یک‌جور چشم‌بندی است که سوختش را از نمادها و سمبل‌ها و داستان‌ها تأمین می‌کند. اگر سربازِ معمای واریس یک مرد مومن و دین‌دار باشد، از روحانی اطاعت می‌کند و اگر بی‌دین یا دنباله‌روی دینی غیر از دینِ مرد روحانی باشد، طلای مرد ثروتمند یا مشروعیتِ قانونیِ پادشاه را ترجیح خواهد داد.

اما حداقل امروز، آن روز نیست. ویسریس در اپیزود پنجم از لُرد لایونل استرانگ می‌پُرسد که در آینده چگونه از او یاد خواهند کرد و سپس تاسف می‌خورد که او در دورانِ حکومتش هیچ کارِ بزرگی که تا نسل‌ها بعد به موضوعِ ترانه‌ها بدل شود انجام نداده است.

آلیسنت متوجه می‌شود که او با قرار دادنِ پسرش در جایگاه قدرت، دارد همان فرهنگِ سوءاستفاده‌گرایانه‌ای را که خودش قربانی آن بوده است، تداوم می‌بخشد. همان‌طور که پدرِ آلیسنت با او نه همچون دخترش، بلکه همچون یک ابزارِ سیاسی برای اغوای پادشاه رفتار می‌کرد، حالا پسرش اِگان هم با ندیمه‌اش همچون وسیله‌ای بدونِ استقلال و هویتِ شخصی که می‌تواند هر وقت عشقش کشید از او برای لذتِ شخصی‌اش استفاده کند و سپس مثل آشغال دور بیاندازد، رفتار می‌کند.

ویسریس در جریانِ مراسم شام نقابش را برمی‌دارد تا خانواده‌اش بتوانند او را به همان شکلی که واقعا است ببینند: نه به‌عنوانِ پادشاهشان، بلکه به‌عنوانِ پدر، برادر، شوهر و پدربزرگشان و از همه مهم‌تر، به‌عنوانِ کسی که به‌زودی به پوچی خواهد پیوست؛ او تجسمِ فیزیکی یگانه‌ قانونِ دنیای «نغمه‌ی یخ و آتش» است: والار مورگولیس؛ «همه باید بمیرند». حتی آخرین سوارِ بالریون نیز دربرابر فرسایشِ شن‌های زمان مقاوم نخواهد بود. ویسریس برای برطرف کردنِ اختلاقاتِ خانواده‌اش مجددا به همان روشِ قدیمی‌اش متوسل می‌شود: التماس کردن به آن‌ها برای کنار گذاشتنِ کدورت‌هایشان. با این تفاوت که این‌بار ظاهرِ نحیف و صدای لرزانش پوسته‌ی ضخیمِ دشمنی‌هایشان را برای رسیدن به قلبشان می‌شکافد.

در اپیزودهای گذشته هر وقت رینیرا و دیمون به زبانِ والریایی سوییچ می‌کردند، گویی یک حباب در اطرافِ آن‌ها شکل می‌گرفت و آن‌ها را از افرادِ پیرامونشان جدا می‌کرد. یکی از ویژگی‌های تارگرین‌ها که مردم را برای اطاعت از آن‌ها متقاعد می‌کند، انرژیِ بیگانه‌ای که از خودشان ساطع می‌کنند، آن حال‌و‌هوایِ نیمه‌خدایی‌شان است. در غیبتِ موهای نقره‌ای آن‌ها و زبانِ والریایی‌شان که هیچکس جز آن‌ها در وستروس آن را صحبت نمی‌کند، سوالی که بینِ مردم مطرح می‌شود این خواهد بود: چرا باید از شمایی که هیچ تفاوتی با ما ندارید اطاعت کنیم؟ اما پس از اینکه رینیرا و دیمون برای بازی کردنِ بازیِ تاج‌و‌تخت به بارانداز پادشاه سفر می‌کنند، شاهدِ نمونه‌ی دیگری از ماهیتِ قدرت به‌عنوان سایه‌ای روی دیوار هستیم. وقتی رینیرا و دیمون از کالسکه‌شان خارج می‌شوند، هیچکس جز صدای باد برای استقبال از آن‌ها حضور ندارد. پس از مدتِ معذب‌کننده‌ی نسبتا طولانی که گویی تا ابد به درازا کشیده می‌شود، بالاخره لُرد کازوِل، پایین‌ترین عضوِ شورای کوچک به‌شکلی از درِ جلویی بیرون می‌پَرد که انگار یک نفر او را از پشت هُل داده است.

حتی اژدهایانشان هم به یکدیگر مرتبط هستند؛ نه‌تنها وِیگار قبل از ایموند به لِینا ولاریون، همسرِ دیمون تعلق داشتند و آن‌ها عادت داشتند که با هم پرواز کنند، بلکه وِیگار و کراکسس بیش از هر اژدهای زنده‌ی دیگری تجربه جنگ دارند: قدمتِ حضور وِیگار در میدان نبرد به فتحِ اِگان بازمی‌گردد و کراکسس هم قبل و بعد از اُخت گرفتنش با دیمون در چندین نبرد در استپ‌استونز شرکت کرده است.

اِگان عاری از هرگونه احساس همدلی است؛ علی‌الخصوص در رابطه با خدمتکارانی که از نگاهِ او فاقدِ هویت منحصربه‌فردِ خودشان هستند. بنابراین، آلیسنت برای سر عقل آوردنِ اِگان به آبروریزی‌ای که کارِ او برای مادر و همسرش داشته است، متوسل می‌شود. آلیسنت برای جلب‌توجه‌ی اِگان به‌دنبالِ چیزی که او به آن اهمیت می‌دهد می‌گردد، اما او به هیچ‌چیز اهمیت نمی‌دهد. استیصالِ آلیسنت از دیدنِ اینکه مشکلاتِ پسرش بزرگ‌تر و ریشه‌ای‌تر از آن هستند که ترمیم‌شدنی باشند، ملموس است. چون اِگان فارغ از اینکه چند بار از مادرش سیلی می‌خورد و فارغ از اینکه چند بار از زبانِ او می‌شنود که «تو پسر من نیستی»، قرار است پادشاه شود؛ حرفِ آلیسنت برای تربیت کردنِ پسرش در تضادِ با عملش است. علاوه‌بر این، در جامعه‌ای که بچه‌ها بی‌توجه به اینکه خودشان چه می‌خواهند به بازیچه‌ی بازیِ تاج‌و‌تختِ بزرگسالان بدل می‌شوند، تعجبی ندارد که چرا اِگان با خدمتکاران همچون بازیچه‌ی شخصیِ خودش رفتار می‌کند.

بنابراین، وقتی آتو های‌تاور کمی بعدتر در سکانس شورای کوچک پس از شنیدنِ خبر رسیدن مهمانان به فرمانده‌ی گارد شاهی می‌گوید: «مطمئنم همین‌جوری که شایسته‌ی جایگاه‌شونه مورد استقبال قرار گرفته باشن»، منظورش از این است که «اُمیدوارم همان‌طور که گفته بودم با رینیرا همچون جانشینِ تخت آهنین رفتار نشده باشد». با این تفاوت که آتو اُستادِ مخفی کردنِ مقصود واقعیِ حرف‌هایش در زیرِ واژه‌های مودبانه‌‌ی فریبنده است. او می‌تواند بدترین اهانت‌ها و حملات را همچون تعریف و تمجید آراسته کند. اولین چیزی که نظرِ دیمون و رینیرا را به محض ورود به قلعه جلب می‌کند، تغییرِ دکوراسیون است. نشانِ اژدهای سه‌سرِ تارگرین‌ها جای خودش را به ستاره‌ی هفت گوشه‌ی مذهبِ هفت داده است. همان‌طور که در نقدِ اپیزود گذشته هم به‌طور مُفصل درباره‌ی تاریخِ مشترکِ های‌تاورها و سازمان مذهبیِ غالب بر وستروس صحبت کردیم، رابطه‌ی باستانی و عمیقِ آن‌ها به این معنا است که دارودسته‌ی ملکه می‌توانند از سمبل‌های مذهبی برای ترسیمِ خودشان به‌عنوانِ قدرتی مُجزا از قدرتِ آتش و خون‌محورِ تارگرین‌ها استفاده کنند.

در نتیجه، هر دو پیرنگِ این اپیزود به‌شکل‌گیری یک اوروبروس منجر شده است: اژدهایی که در چرخه‌ای ابدی دُمِ خودش را می‌خورد. مشخص نیست کدامیک از آن‌ها پیرنگِ اصلی و کدامیکِ پیرنگِ فرعی است. چون هردو بی‌وقفه درحال تاثیرگذاری روی یکدیگر هستند و وجودِ یکی از آن‌ها به وجودِ دیگری وابسته است و برعکس.

سبزپوش‌ها درحالی قصد دارند اِگان را به‌عنوانِ پادشاهِ جدید تاج‌گذاری کنند که او نه‌تنها تاکنون هیچ کاری انجام نداده تا شایستگی‌اش برای این جایگاه را ثابت کند، بلکه اتفاقا هرکاری که از دستش برآمده برای اثابتِ نالایقی‌اش انجام داده است (جدیدترینش تعرض به یک ندیمه است). چیزی که سریال می‌خواهد به آن برسد این است که این آدم‌ها از این استدلال‌های به‌ظاهر قانونی برای توجیه خودشان استفاده می‌کنند. به این صورت که آن‌ها در ابتدا براساس خصومت‌ها، خواسته‌ها و جاه‌طلبی‌های شخصی‌شان تصمیمشان را می‌گیرند و تازه بعد از آن به‌دنبالِ فلسفه‌ای برای اثباتِ مشروعیتِ تصمیمشان می‌گردند.

گرچه رِیلا، دیگر دختر لِینا و دیمون همراه‌با پدرش و همسرِ جدیدش در دراگون‌استون زندگی می‌کند، اما سرپرستیِ بِیلا به‌طرز سیاست‌مدارانه‌ای به رِینیس، همسرِ لُرد کورلیس سپرده شده است. گرچه رِینیس فکر می‌کند که رینیرا و دیمون مسئولِ قتلِ پسرش لینور هستند، اما اقدامِ رینیرا و دیمون در راستای مهارِ خصومتی که رِینیس ممکن است به این دلیل نسبت به آن‌ها احساس کند، سپردنِ سرپرستیِ یکی از نوه‌های رِینیس به خودِ او است؛ آن‌ها نه‌تنها ازطریقِ فراهم کردنِ بچه‌ای که رِینیس می‌تواند دوستش داشته باشد و بزرگش کند، جای خالی فرزندانِ جوان‌مرگ‌شده‌ی خودش را پُر می‌کنند، بلکه رابطه‌ی عاطفیِ او با نوه‌اش باعثِ هم‌پیمان نگه داشتنِ رِینیس با جبهه‌ی سیاه‌پوش‌ها می‌شود. درواقع، اگر به خاطر جلب رضایتِ رینیس نبود، حتی حضور شخصِ پادشاه (او از رِینیس می‌خواهد تا خواسته‌‌های کورلیس را به گوششان برساند) هم برای تغییرِ اوضاع به نفعِ رینیرا کفایت نمی‌کرد.

«خاندان اژدها» همچنان به ملموس کردنِ فضای ذهنی شخصیت‌هایش مُتعهد است و این موضوع درباره‌ی ویموندِ ولاریون نیز صدق می‌کند. این اپیزود در حین برخاستنِ دوربین از پشتِ تخت دریفت‌وود که بهترین و نزدیک‌ترین نمایی که تاکنون از آن دیده‌ایم را فراهم می‌کند، آغاز می‌شود. بدنه‌ی چوبی کهنه و نامتقارنِ تخت بهمان یادآوری می‌کند که آن در حقیقت تکه‌ی باقی‌مانده از یک بشکه‌ی عظیم است که شاید در جریان یک سفرِ طولانی در گذشته‌های بسیار دور حاملِ شراب بوده است و دریانوردانِ خاندان ولاریون آن را در حین ماجراجویی‌هایشان در آب‌های ناشناخته پیدا کرده‌اند (دریفت‌وود به‌طور تحت‌الفظی «تکه چوبی روی آب» معنی می‌دهد) و تغییرِ کاربری داده‌اند. این موضوع روی این نکته تاکید می‌کند که خاندان ولاریون عظمت و ثروتش را به ارث نُبرده است، بلکه آن با زورِ بازوی خودشان جمع‌آوری کرده‌اند و ساخته‌اند؛ آن‌ها باید برای بقای خودشان با زحمت و شانس در دریا عرق می‌ریختند.

ویسریس که از صداقتِ نادر لُرد لایونل خُرسند است اضافه می‌کند: «اگه لُرد دیگه‌ای اینجا بود احتمالا بهم قوت قلب می‌داد که اگه فرصتش پیش می‌اومد مثل اِگان فاتح به پا برمی‌خاستم»؛ خواسته‌ای که بخشی از آن در شرم و اندوهِ عمیق او نسبت به جنایتی که در حقِ همسرش ملکه اِما مُرتکب شد ریشه دارد و آرزو دارد کاش می‌توانست در یک آزمون دیگر اشتباهش را جبران کند. در اپیزود هشتم ویسریس همان‌طور که آرزو می‌کرد با یک آزمون جدید محک زده می‌شود و او برای موفقیت در آن از جا برمی‌خیزد. گرچه این آزمون دقیقا شامل آن جنس از سلحشوری که معمولا در وصفشان ترانه می‌سرایند نیست، اما در نوعِ خودش به همان اندازه قهرمانانه است.

گرچه خودِ شخص ویسریس به رستگاری می‌رسد، اما حیف که دیگر خیلی دیر شده است. مسئله این است که ویسریس همچنان نه به‌طور استعاره‌ای، بلکه به معنای واقعی کلمه نسبت به تهدیدِ های‌تاورها نابینا است: او درحالی که از یک نقابِ طلایی برای پوشاندنِ طرفِ راستِ صورتش استفاده می‌کند روی تخت آهنین می‌نشیند. این نقاب که گویی همچون طلای مایع روی صورتش جاری است، نه‌تنها سرنوشتِ ناگوارِ ویسریس تارگرین سوم (برادر دنریس که به‌وسیله‌ی سرازیر شدن طلای مذاب روی سرش کُشته می‌شود) را زمینه‌چینی می‌کند، بلکه باعث می‌شود تا سبزپوش‌ها که در طرفِ راستِ او ایستاده‌اند، در نقطه‌ی کورش قرار بگیرند. نه‌تنها در سکانس مراسم شام هم آلیسنت در طرفِ نابینای ویسریس می‌نشیند، بلکه هر دو باری که رینیرا در اتاق پدرش به دیدنِ او می‌رود در طرفِ چپِ تخت‌خواب، در طرفِ بینای پدرش می‌نشیند (برخلافِ آلیسنت که در سکانسِ پایانی این اپیزود در طرفِ راستِ تخت‌خواب، در طرفِ نابینای ویسریس می‌نشیند).

تشابهاتِ دیمون و اِیموند اما تصادفی نیست. به نظر می‌رسد دیمون حکمِ الگوی ایموند را دارد و او تلاش می‌کند تا اخلاق و رفتارِ عمویش را تقلید کند. احتمالا دیمون برای پسربچه‌ای که تمام فکروذکرش به اژدهایان و مبارزه معطوف شده، نقشِ یک سرمشقِ الهام‌بخش را داشته است. دو لحظه‌ در این اپیزود وجود دارد که این ادعا را تایید می‌کنند. پس از اینکه اِیموند سِر کریستون را در حیاط تمرین شکست می‌دهد، در پاسخ به کریستون (“آفرین شاهزاده‌ی من، به‌زودی برنده‌ی تورنومنت‌ها می‌شین”) می‌گوید که مبارزه در نبردهای واقعی را به تورنومنت‌ها ترجیح می‌دهد.

اما سرک کشیدن به زندگیِ شخصیِ پُرتنشِ آلیسنت تاثیر قابل‌توجه‌ای روی دیدارِ او با رینیرا و دیمون در اتاقِ پادشاه در سکانسِ بعدی می‌گذارد. آلیسنت از نگاهِ رینیرا و دیمون همچون توطئه‌گرِ نابغه‌ی کابوس‌واری که از آن می‌ترسیدند به نظر می‌رسد، اما فقط ما مخاطبان می‌دانیم که آلیسنت در آنسوی ظاهر اُستوار و بااعتماد‌به‌نفسی که از خودش بروز می‌دهد، زنِ شکننده‌ای است که به زحمت دارد جلوی فروپاشیِ روانی‌اش را می‌گیرد. اما درحالی که اِگان علاوه‌بر احساس همدلی، فاقدِ جاه‌طلبیِ لازمی که از یک تبهکار انتظار داریم است، برادرش اِیموند یک‌چشم خودش را خیلی جدی می‌گیرد. ایوان میچل، بازیگرِ جدید این نقش به تعادلِ ایده‌آلی بین زهره چشم گرفتن از مخاطب و ادا اطوارهای خودنمایانه‌ی مُفرح دست پیدا می‌کند. در یک کلام اِیموند یک تبهکارِ انیمه‌ای است که به لایواکشن ترجمه شده است. گرچه وِیگار در این اپیزود غایبت است، اما آن احساس خداگونه‌ای که ایموند پس از رام کردن آن هیولا داشت، شش سال بعد همچنان با اوست.

نبوغِ اپیزود هشتم «خاندان اژدها» این است که پیرنگِ تلاش ویموند برای حل مشکلِ جانشینی دریفتمارک و پیرنگِ کشمکش‌های فزاینده‌ی سبزپوش‌ها و سیاه‌پوش‌ها را برخلافِ کتابِ منبعِ اقتباسش جدا از یکدیگر جلو نمی‌بَرد، بلکه آن‌ها را درهم می‌آمیزد. اولین دستاوردِ این تصمیم این است که حالا می‌توان به خوبی احساس کرد که چگونه جنگ بر سرِ تخت آهنین تمام دیگر بخش‌های مملکت را تحت‌تاثیر قرار می‌دهد. اینکه چه کسی زمام اُمور را در باراندازِ پادشاه در دست دارد تعیین‌کننده‌ی کسی که زمام اُمور را در دریفتمارک در دست خواهد داشت است. چون تنها چیزی که باعث می‌شود ویموند جسارت یا گستاخی لازم برای زیر سؤال بُردنِ جانشینِ فعلی دریفتمارک را به‌دست بیاورد این است که اطمینان دارد از حمایتِ های‌تاورها، گردانندگانِ فعلی مملکت بهره‌مند خواهد بود.

اما برعکسش هم حقیقت دارد: اینکه چه کسی زمام اُمور را در دریفتمارک در دست خواهد داشت تعیین‌کننده‌ی کسی که در پایتخت روی تختِ آهنین خواهد نشست نیز است. چون اگر رینیرا و مُتحدانش این نبرد را ببازند و دریفتمارک را از دست بدهند، آن وقت نه‌تنها بزرگ‌ترین ناوگانِ دریایی وستروس را از دست خواهند داد (تازه آن هم پس از باختنِ بزرگ‌ترین اژدهای دنیا) و شانسِ کمتری برای پیروزی در جنگِ اصلی خواهد داشت، بلکه زیر سؤال رفتن موفقیت‌آمیزِ مشروعیتِ لوک به زیر سؤال رفتنِ مشروعیت ادعای مادرش رینیرا هم منجر خواهد شد.

در نتیجه، گرچه تاکید روی بی‌تجربگی و ناشایستگیِ لوک به نفعِ به کُرسی نشاندنِ تصمیمشان برای محروم کردن او از ارث و میراثش است، اما دقیقا همین استدلال که به ضررِ تصمیمشان برای تاج‌گذاری اِگان به‌عنوانِ پادشاه جدید است، نادیده گرفته می‌شود. آلیسنت تنها عضوِ سبزپوش‌ها است که خودآگاهی‌اش نسبت به این دورویی، از درون آزارش می‌دهد.

درست همان‌طور که رابرت براتیون پس از قیام موفقیت‌آمیزش دستورِ داده بود تا از شرِ جمجمه‌های اژدهایان و نگاره‌های تارگرین‌محورِ حاضر در تالار تخت آهنین خلاص شوند، حالا اینجا هم گرچه قدرت از لحاظ فنی به تارگرین‌ها تعلق دارد، اما اگر کسی خبر نداشته باشد با دیدنِ دکوراسیونِ جدید قلعه فکر می‌کند رژیم تغییر کرده است.

ظلمی که در حقِ دایانای درمانده می‌شود فقط این نیست که او پس از دریافت یک کیسه سکه از کار بی‌کار می‌شود؛ ظلمِ اصلی این است که در این جامعه‌ی زن‌ستیز هیچکس باور نمی‌کند که شاهزاده می‌توانسته مُرتکب تعرض شود. درعوض، همه به‌طور پیش‌فرض باور خواهند که او شاهزاده را اغوا کرده است.

سکانسِ معرفی مجددِ او با شکست خوردن سِر کریستون کول از او به پایان می‌رسد. غلبه کردنِ ایموند بر تنها کسی که تاکنون دیمون را شکست داده بود، از همان ابتدا تهدیدش را زمینه‌چینی می‌کند. اما تشابهاتِ ایموند و دیمون به اینجا ختم نمی‌شود، بلکه درباره‌ی خصوصیاتِ فیزیکی و شخصیتی‌شان هم صدق می‌کند. هردو صورتِ کشیده‌ای دارند، مُدل موی یکسانی دارند، خلق‌و‌خوی تُند و غیرقابل‌پیش‌بینی‌ای دارند و نحوه‌ی راه رفتنِ قُلدرمآبانه‌شان شباهت دارد (راه رفتن دیمون قبل از خواندن نامه‌ی ویسریس در اپیزود سوم را با راه رفتنِ ایموند در هنگام ترک میزِ شام در این اپیزود مقایسه کنید). درواقع، ایموند منهای چشم‌بندش همچون کاسپلیِ دیمون به نظر می‌رسد.

حداقل برای لحظاتِ کوتاهی به نظر می‌رسد که آشتی امکان‌پذیر است. آلیسنت همیشه نه از روی جاه‌طلبی، بلکه از ترسِ جانِ بچه‌هایش با دسیسه‌چینی‌های پدرش همراه شده بود و حالا که با شنیدنِ سپاسگزاری و عذرخواهیِ صادقانه‌ی رینیرا احساس امنیت می‌کند، دلیلی برای به چالش کشیدنِ ادعایِ فرمانروایی دوستِ صمیمیِ سابقش ندارد. مخصوصا باتوجه‌به گذشته که آلیسنت نمی‌تواند عذرخواهیِ رینیرا را برخلافِ پیشنهادِ ازدواج بچه‌هایشان به پای درماندگی‌اش بنویسند (او به‌تازگی تمام قدرتِ خاندان ولاریون را بازپس‌گرفته است).

مردم باور دارند که موی نقره‌ای تارگرین‌ها یکی از عناصرِ قدرت است و مشروعیتِ پسرانِ رینیرا در غیبتِ آن فارغ از اینکه چه کسی واقعا شایسته‌ی فرمانروایی است، بلافاصله تضعیف می‌شود. در مقایسه، چیزی که به زیر سؤال رفتنِ ادعای جانشینی فرزندانِ سرسی لنیستر منجر شد، ظاهرِ غیربراتیون‌طورِ آن‌ها بود. همان موی سیاهی که نشستنِ پسران رینیرا روی تخت آهنین را سخت می‌کرد، می‌توانست پسرانِ سرسی را بدون مقاومت به تخت آهنین برساند. هیچ قانونِ کیهانی غایی و تغییرناپذیری وجود ندارد؛ قدرت از سمبل‌های ابداع‌شده‌ای که بی‌وقفه درحال تغییر و تحول هستند و متقاعد شدنِ مردم برای به رسمیت شناختنِ آن‌ها به‌عنوانِ نهادِ مُقتدر سرچشمه می‌گیرد.

اما درست درحالی که آخرین تکه‌های جنگ داخلی سر جایشان قرار می‌گیرند، این اپیزود با «عزیزم» گفتنِ ویسریس به سیاهی کات می‌زند؛ ریشه‌ی همه‌ی این درگیری‌های فعلی به زمانی بازمی‌گردد که ویسریس عشقِ زندگی‌اش را قربانیِ پیش‌گوییِ نجات دنیا، قربانی ایدئولوژی کرد. در کتاب «یورش شمشیرها» ملیساندر استنیس را تحت‌فشار می‌گذارد تا پسر نوجوانی به اسم اِدریک استورم (حرام‌زاده‌ی رابرت براتیون) را قربانی کند؛ چراکه او باور دارد خونِ پادشاه باعثِ بیدار شدنِ اژدهایانِ سنگیِ دراگون‌استون که استنیس می‌تواند از آن‌ها در جنگ علیه وایت‌واکرها استفاده کند می‌شود. وقتی داووس مُصرانه با تصمیمِ استنیس مخالفت می‌کند، استنیس از او می‌پُرسد: «جون یک بچه‌ی حرومزاده در مقابلِ پادشاهی چه ارزشی داره؟». داووس جواب می‌دهد: «همه‌چیز». حق با داووس است. تصمیم ویسریس برای توجیه قتلِ همسرش با نجاتِ دنیا قرار است به قیمتِ تمام دار و ندارِ خاندان تارگرین تمام شود.